Θανάσης Τσακίρης
Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
8ο μέρος
Ένα "δικαιωματικό διήγημα"
Αθήνα - Πάτρα
Άνοιξη 2010
Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
8ο μέρος
Ένα "δικαιωματικό διήγημα"
Αθήνα - Πάτρα
Άνοιξη 2010
Σύνδεση με τα προηγούμενα: http://tsakthan.blogspot.gr/2015/06/7.html
«Έχεις δικαίωμα να διαπραγματευτείς με οποιονδήποτε μπορεί
να συμβάλει στην ανάπτυξη της οικονομίας. Εκείνο, όμως, που δεν μπορείς να
κάνεις είναι να φαλκιδέψεις τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, των
επισφαλών εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των γυναικών και των μεταναστών.»
«Κάποιους ξέχασες γλυκιά μου» πέταξε για σπόντα η Τζώρτζια.
«Ναι. Τις γυναίκες της μουσουλμανικής ή τουρκικής
μειονότητας.»
«Μη μου βάζεις ζητήματα που καίνε γλυκιά μου. Μουσουλμάνες
είναι και όχι Τουρκάλες. Όσο και να νομίζεις το αντίθετο, κράτα το για τον
εαυτό σου. Δεν θα μπλέξεις και τις σχέσεις μας με την Τουρκία από τη μια και
από την άλλη να μου ξεσηκώσεις κατά λάθος τους ντόπιους ακροδεξιούς και τους
εθνικιστές πάσης φύσεως από αυτούς που το ξέρεις ότι έχουμε ακόμη μπόλικους στο
κόμμα μας.»
«Το ξέρω ότι έχουμε πολλούς εθνικιστές αλλά εδώ το πρωτεύον
είναι ο αυτοπροσδιορισμός αυτών των γυναικών που θέλουν να ξεφύγουν από τους
φανατικούς της κοινότητάς τους και από την άλλη αγαπούν τη δική τους ιστορία
και κουλτούρα. Είναι γυναίκες που
επιθυμούν να αναγνωριστούν ως πολίτες με πολλαπλές ταυτότητες. Γι’ αυτό διεκδικούν
από το κράτος μας να έχουν το δικαίωμα να φορούν δημοσίως τη μαντήλα τους όσες
και όταν θέλουν.»
«Αυτά να τα θυμάσαι μόνο μετά τις εκλογές κι όχι πριν. Και
βέβαια να τα πάμε όσο πιο μακριά στο μέλλον. Τώρα πρέπει να κερδίσουμε τις
εκλογές και να βγούμε αυτοδύναμη κυβέρνηση. Θα υποστηρίξουμε τα αιτήματα των
μεγάλων ομάδων του πληθυσμού με μικροοικονομικά προβλήματα.»
«Μα σου έχω ήδη το φάκελο του Ασφαλιστικού.»
«Ελπίζω να μη θέλεις να σε ακολουθήσουμε την πολιτική της
αλληλεγγύης των γενεών. Σου το λέω εγώ ως παλιά συνδικαλίστρια της εταιρίας
τηλεπικοινωνιών του δημόσιου τομέα. Ό,τι μας έδωσαν τα προηγούμενα συστήματα
μας τα δώσανε. Τώρα ζούμε στην εποχή της προχωρημένης καπιταλιστικής
παγκοσμιοποίησης και από στιγμή σε στιγμή οι μεγάλες επιχειρήσεις μπορούν να τα
βροντήξουν όλα κάτω και να μας φύγουνε. Έτσι, λοιπόν, το σκεπτικό είναι να
μπορεί το κράτος να μαζεύει λεφτά από τις επιχειρήσεις που επενδύουν στην
Ελλάδα και να τα βάζει στην μπάνκα του δημοσίου ώστε στα 67 του χρόνια ο
πολίτης να μπορεί να πάρει τη μίνιμουμ σύνταξη κι ύστερα να μπαίνει ο ιδιωτικός τομέας ασφαλίσεων και να
ασφαλίζει συλλογικά ή ατομικά τους εργαζόμενους. Αυτό είναι το μέλλον, σ’
αρέσει δε σ’ αρέσει.»
«Και δεν μ’ αρέσει και δεν είναι το μέλλον.»
«Άκου κοριτσάκι μου
σε μαζέψαμε και σου δώσαμε μια δουλειά για να έχεις ένα πιάτο καλό φαΐ, ένα
γραφείο για να κάνεις μελέτες που να στηρίζουν τη δουλειά του Κόμματος. Εσύ
τώρα θες να μας βγεις κι από πάνω. Πολύ
αέρα πήρες.»
«Περιμένω να δω ποια είναι τα όρια της αντοχής μου. Δεν
είναι δυνατό να μου μιλάς έτσι. Έφαγες τη ζωή σου αρχικά ως τηλεφωνήτρια, όπως
οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι που έχει κι εκμεταλλεύεται η δημόσια επιχείρηση
στην οποία αναφέρεσαι. Δούλεψες σκληρά για να γίνεις κορυφαία συνδικαλίστρια
και ηγετικό στέλεχος του Κόμματος. Παίζεις τον κομματικό μηχανισμό στα δάχτυλα
και έχεις κάνεις και τους άντρες, τα υπόλοιπα ανώτατα στελέχη, να παραληρούν
και να μην μπορούν να πιστέψουν τα μάτια τους που βλέπουν μια γυναίκα να κάνει
ό,τι θέλει και να παίρνει τα ηνία του κόμματος και σε λίγο της χώρας. Όμως για
μπάστα. Το επόμενο βήμα σου θα είναι να αποδείξεις ότι γίνεσαι καθ’ εικόνα και
καθ’ ομοίωση σαν κι αυτούς; Το παίζεις ‘σιδηρά κυρία’ αλά ελληνικά;»
Συνεχίζεται...
No comments:
Post a Comment