Η μοναρχία του Ηνωμένου Βασιλείου απέκτησε νέο μέλος. Ίσως να κληθεί το εκλογικό σώμα της Πέμπτης 7/5 μαζί την επιλογή πολιτικού κόμματος για το σχηματισμό κυβέρνησης να επιλέξει το όνομα της νέας Πριγκιπέσσας.
Η μοναρχία χρονολογείται κοντά μια χιλιετία, όπως είδαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις. Παρ' όλο που με τους αγώνες των κοινοβουλευτικών οι εξουσίες της έχουν καταργηθεί σε μεγάλο βαθμό ακόμα η Βασίλισσα όλο και κάτι έχει να κάνει στη ζωή της για να δικαιολογήσει το κόστος της μοναρχίας, που είναι μια πολύ μεγάλη μπίζνα.
Εγκαινιάζει και διαλύει τις εργασίες του κοινοβουλίου, διορίζει πρωθυπουργό, εγκρίνει τους νόμους του κοινοβουλίου, διορίζει επισκόπους και μέλη στη Βουλή των Λόρδων.
Έτσι η βρετανική μοναρχία φαίνεται πως διαθέτει πολλές εξουσίες που όμως είναι, ως επί πλείστον, τελετουργικές. Π.χ. η εξουσία της βασίλισσας να διορίζει τον πρωθυπουργό φαντάζει μεγάλη αλλά στην ουσία η βασίλισσα είναι υποχρεωμένη από το "άγραφο σύνταγμα" να διορίζει στη θέση του πρωθυπουργού τον αρχηγό του πλειοψηφούντος πολιτικού κόμματος στη Βουλή των Κοινοτήτων (House of Commons). Το ίδιο ισχύει και για το διορισμό μελών στη Βουλή των Λορδων. Η βασίλισσα πρέπει να έχει τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού, που σημαίνει πως ουσιαστικά η εξουσία αυτή ασκείται από αυτόν. Τη σύμφωνη γνώμη κάθε υπουργού πρέπει να έχει η βασίλισσα για κάθε θέμα.
Οι Βρετανοί αποδέχονται τη μοναρχία ως παραδοσιακό ιστορικό θεσμό (75% υπέρ, 25 % κατά). Οι ενστάσεις αφορούν το κόστος της λειτουργίας της μοναρχίας και τον ελιτίστικο χαρακτήρα του θεσμού.
Ο ελιτίστικος χαρακτήρας φάνηκε καθαρά στην περίπτωση της στάσης της βασιλικής οικογένειας για το θάνατο της "λαϊκής πριγκίπισσας" Νταϊάνα. Οι πολίτες έκριναν πολύ αρνητικά αυτή τη στάση και ο θεσμός αντιμετώπισε κρίση. Το ρόλο αυτό τον απέδωσαν τώρα στην Κέιτ Μίντλετον
Η μοναρχία χρονολογείται κοντά μια χιλιετία, όπως είδαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις. Παρ' όλο που με τους αγώνες των κοινοβουλευτικών οι εξουσίες της έχουν καταργηθεί σε μεγάλο βαθμό ακόμα η Βασίλισσα όλο και κάτι έχει να κάνει στη ζωή της για να δικαιολογήσει το κόστος της μοναρχίας, που είναι μια πολύ μεγάλη μπίζνα.
Εγκαινιάζει και διαλύει τις εργασίες του κοινοβουλίου, διορίζει πρωθυπουργό, εγκρίνει τους νόμους του κοινοβουλίου, διορίζει επισκόπους και μέλη στη Βουλή των Λόρδων.
Έτσι η βρετανική μοναρχία φαίνεται πως διαθέτει πολλές εξουσίες που όμως είναι, ως επί πλείστον, τελετουργικές. Π.χ. η εξουσία της βασίλισσας να διορίζει τον πρωθυπουργό φαντάζει μεγάλη αλλά στην ουσία η βασίλισσα είναι υποχρεωμένη από το "άγραφο σύνταγμα" να διορίζει στη θέση του πρωθυπουργού τον αρχηγό του πλειοψηφούντος πολιτικού κόμματος στη Βουλή των Κοινοτήτων (House of Commons). Το ίδιο ισχύει και για το διορισμό μελών στη Βουλή των Λορδων. Η βασίλισσα πρέπει να έχει τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού, που σημαίνει πως ουσιαστικά η εξουσία αυτή ασκείται από αυτόν. Τη σύμφωνη γνώμη κάθε υπουργού πρέπει να έχει η βασίλισσα για κάθε θέμα.
Οι Βρετανοί αποδέχονται τη μοναρχία ως παραδοσιακό ιστορικό θεσμό (75% υπέρ, 25 % κατά). Οι ενστάσεις αφορούν το κόστος της λειτουργίας της μοναρχίας και τον ελιτίστικο χαρακτήρα του θεσμού.
Ο ελιτίστικος χαρακτήρας φάνηκε καθαρά στην περίπτωση της στάσης της βασιλικής οικογένειας για το θάνατο της "λαϊκής πριγκίπισσας" Νταϊάνα. Οι πολίτες έκριναν πολύ αρνητικά αυτή τη στάση και ο θεσμός αντιμετώπισε κρίση. Το ρόλο αυτό τον απέδωσαν τώρα στην Κέιτ Μίντλετον
No comments:
Post a Comment