Saturday, May 31, 2014

Στα Ενθέματα της Αυγής αύριο Κυριακή 1η του Ιούνη-Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Μάνου Αυγερίδη, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Γιάννη Ζαϊμάκη, Στέφανου Οικονόμου, Κλειώς Παπαπαντολέων, Ιωάννας Μεϊτάνη, Μatthew Goodwin, Willy Pelletier Nicolas Lebourg, Χόρχε Μορούνο, Νίκου Σαραντάκου, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Δώρας Κοτσακά

Και καλό μας μήνα!
στα Ενθέματα της Αυγής αύριο Κυριακή 1η του Ιούνη
Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα τωνΣτρατή Μπουρνάζου, Μάνου Αυγερίδη,  Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Γιάννη Ζαϊμάκη, Στέφανου Οικονόμου, Κλειώς Παπαπαντολέων, Ιωάννας Μεϊτάνη, Μatthew GoodwinWilly Pelletier Nicolas Lebourg, Χόρχε Μορούνο, Νίκου Σαραντάκου, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Δώρας Κοτσακά

ΠΕΝΤΕ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Χωρίς το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Γράφει οΜάνος Αυγερίδης: «Πολλές δημοτικές παρατάξεις έδωσαν σημαντικά δείγματα γραφής. Έδειξαν πως το πρόγραμμα και η συστηματική δουλειά υποδομής, η σύγκρουση και ο δυναμισμός πέρα από παλαιού τύπου κοκκορομαχίες, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα και η αναγνώριση των αδυναμιών δεν είναι ονειρώξεις ρομαντικών, αλλά τα βασικά στοιχεία μιας σύγχρονης και ρεαλιστικής αριστερής διακυβέρνησης. Μένει να αποδειχτούν όλα αυτά και μετεκλογικά, για να γίνει η Αττική, και όχι μόνο αυτή, ένα εργαστήρι του buongoverno, όπως γράφει ο Αντώνης Λιάκος (περιοδικόΧρόνος, τχ. 13, 5.2014) και τελικά για να νικήσουμε. Γιατί νίκη για μας δεν είναι η κατάκτηση της εξουσίας αλλά η ανατροπή της στην πράξη».
Κου-Κου-τζα. Γράφει η Ιωάννα Μεϊτάνη: «Η μπετονένια γραμμή του κόμματος έχει συνέπειες για χιλιάδες πολίτες, μεταξύ των οποίων βέβαια και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ. Στην Αθήνα, λόγου χάρη, δεν δόθηκε η ευκαιρία στην Ανοιχτή Πόλη να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Θα μείνουμε με τον Καμίνη δήμαρχο (όλοι, και οι κουκουέδες), σε μια πόλη που σιγά σιγά παραδίδεται σε λογής λογής συμφέροντα. Εκτός από το μπετόν των κτιρίων, έχουμε και το μπετόν της γραμμής του ΚΚΕ να μας βαραίνει. Τι τα θες τι τα γυρεύεις, ο γνωστός αντίπαλος είναι ευκολότερος για το κόμμα. Και στον Βόλο, εκτός από τα τσιμέντα, θα έχουν και τον Μπέο δήμαρχο. Και οι κουκουέδες θα τον έχουν δήμαρχο, το μπετόν της γραμμής δεν θα τους εμποδίσει να ζουν τις συνέπειες της τσιμεντένιας ψήφου τους».
Η νίκη. Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «Χρειαζόμαστε καλές εκτιμήσεις και αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος· και για τον ΣΥΡΙΖΑ και συνολικότερα. Τις χρειαζόμαστε όμως όχι για να έχουμε να λέμε ότι κάνουμε φοβερές αναλύσεις ή για να γεμίζουμε σελίδες, αλλά ως εργαλείο για τη σκέψη και την πράξη. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε ψυχροί παρατηρητές· έχουμε εμπλοκή, αναλύουμε τα πράγματα επειδή θέλουμε να τα αλλάξουμε. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για όλα. Για παράδειγμα, το θέμα δεν είναι να περιφέρουμε, από κανάλι σε κανάλι, τη “βαθιά (ή και βαθύτατη) ανησυχία μας” για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να μειωθούν».
Πειραιάς-Βόλος: λιμάνια ψευδαισθήσεων. Ποδοσφαιρικές ολιγαρχίες και υβριδικά πολιτικά μορφώματα στις τοπικές κοινωνίες. Γράφει ο Γιάννης Ζαϊμάκης, με αφετηρία τις νίκες Μαρινάκη-Μώραλη και Μπέου: «Ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Αχιλλέας Μπέος αποτελούν παραδείγματα προβεβλημένων αθλητικών προσώπων με ταχεία κοινωνική ανέλιξη που μετέφεραν στον χώρο του ποδοσφαίρου τη λογική του ευέλικτου καπιταλισμού της ύστερης νεωτερικότητας. Ευρισκόμενοι στο επίκεντρο μιας αθλητικής δημοσιότητας που κατασκευάζει είδωλα και σωτήρες, έχουν καταλάβει ιδιαίτερη θέση στην καθημερινότητα των νοικοκυριών. Αποτελούν τις ενσαρκώσεις του καπιταλιστικού ονείρου για γρήγορο πλουτισμό, δόξα και μια ταχεία οικονομική αναρρίχηση χωρίς ηθικούς φραγμούς. […] γίνονται οι επιτυχημένοι, ξεχωριστοί άνδρες της διπλανής πολυκατοικίας που εισέρχονται στο σπίτι μας, ενεργοποιούν τις φαντασιώσεις μας και εκπληρώνουν εφήμερες προσδοκίες».
«Η 18η Brumaire του Ιωάννη Μαρινάκη και το “Λιμάνι της Αγωνίας”.Ο Στέφανος Οικονόμου απαντάει στο άρθρο «Ολιγάρχες του Λιμανιού» του Νίκου Μπελαβίλα, που δημοσιεύτηκε στα  προηγούμενα «Ενθέματα», σημειώνοντας τη διαφωνία του με δύο διαχωρισμούς που κάνει ο Ν. Μπελαβίλας: «1) «τον αυστηρό διαχωρισμό της κανονικότητας από την “παθολογία” της αστικής δημοκρατίας και της “τυπικής” λειτουργίας των αγορών», 2) τον περιφερειακό, σε σχέση με τις καπιταλιστικές μητροπόλεις, χαρακτήρα του φαινομένου». Επίσης, μας καλεί «να αναρωτηθούμε γιατί ο Ν.Μ. δεν θέτει το ερώτημα της εκλογικής ήττας του τόσα υποσχόμενου Λιμανιού, ούτε μιαν, απειροελάχιστη έστω, εξήγησή της».
UKIP-ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ: ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ
Η άνοδος του UKIP δεν είναι απλό πυροτέχνημαΓράφει ο ΜatthewGoodwin: «Οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης, αγνοημένοι για χρόνια από μια κοσμοπολίτικη, μορφωμένη και προοδευτική ελίτ, αντιμέτωποι με τη λοιδορία και την περιφρόνησή της, έλαβαν τη συλλογική απόφαση να προσέλθουν στις κάλπες με όλες τους δυνάμεις και να απορρίψουν συλλήβδην τον πολιτικό κόσμο της Βρετανίας. Ο Φάρατζ διείδε αυτή την τάση και απευθύνθηκε σε αυτούς που νιώθουν παρατημένοι, μπερδεύοντας στο μυαλό τους τα ζητήματα της Ευρώπης και της μετανάστευσης» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).
Ένας τρόπος εξορκισμού της μαζικής υποβάθμισης. Ο Willy Pelletierαναλύει τους κοινωνικούς λόγους και την κοινωνική σύνθεση της ψήφου στο «Εθνικό μέτωπο: «Όμως όπως έχει δείξει η Violaine Girard, η ψήφος στο ΕΜ δεν αποτελεί μόνο ψήφο υποβάθμισης και υποβιβασμού. Στα προάστια, μερικοί διπλωματούχοι ανωτέρων τεχνολογικών σχολών, συνταξιούχοι σήμερα και κάτοχοι μικρών πολυτελών οικιών ψήφισαν την Λε Πεν. Κατάφεραν να μετακομίσουν από τις φτωχογειτονιές στα προάστια. Για αυτούς, το να ψηφίσουν Λε Πεν είναι ένδειξη διαφοροποίησης από όσους διαμένουν σε εργατικές κατοικίες (συνήθως οι μετανάστες) ή από όσους εναντιώνονται στην καθεστηκυία τάξη (συνήθως οι νέοι). Δεν έχουν επηρεαστεί από την υποβάθμιση και την αβεβαιότητα, ωστόσο αισθάνονται αποδυναμωμένοι» (μετάφραση: Σοφία Φραγκουλοπούλου).
Προστασία vs νεοφιλελευθερισμός. Γράφει ο Nicolas Lebourg: «Η ψήφος στο Εθνικό Μέτωπο εμφανίστηκε σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος της Αριστεράς όχι πλέον ως προδοσία στην “αντιφασιστική” παράδοση, αλλά ως συστατικό ιδεολογικού εφαλτηρίου ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Σήμερα, το ΕΜ εμφανίζεται ικανό να προτείνει πλήρη προστασία, διαθέτοντας έναν λόγο αλάνθαστης εθνικής κυριαρχίας (πολιτικής, οικονομικής, πολιτισμικής), που υπόσχεται στον ψηφοφόρο όλων των κοινωνικών τάξεων ότι θα είναι προστατευμένος από την οικονομική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση και θα απολαμβάνει τα κέρδη του επιχειρηματικού καπιταλισμού (μοτίβο του “έξυπνου προστατευτισμού”), την προστασία του κράτους-πρόνοιας (μοτίβο της “εθνικής προτίμησης”)» (μετάφραση:Σοφία Φραγκουλοπούλου).
Podemos: να αλλάξουμε τον τρόπο που κάνουμε πολιτική. Συνέντευξη του κοινωνιολόγου Χόρχε Μορούνο, από τους πρωτεργάτες του Podemos, που έκανε την έκπληξη στις ισπανικές ευρωεκλογές. Λέει, μεταξύ άλλων: «Το Podemosπροσπαθεί να διευκολύνει τη μετάφραση της οργής σε πολιτική δύναμη. […] Οφείλουμε να συνθέσουμε μια αφήγηση, μια ιστορία η οποία όχι μόνο να εξηγεί ποιοι είναι αυτοί, αλλά και τι μπορούμε να γίνουμε εμείς. Η Αριστερά δεν μπορεί να ομφαλοσκοπεί και να αποστασιοποιείται από την πληβειακή οργή, αυτοπαρουσιαζόμενη άτολμα ως μια πολιτική επιλογή με περιορισμένο πεδίο δράσης. Είναι πια καιρός να ταχθούμε με ευρύτερες δυναμικές, οι οποίες μας περικλείουν κοινωνικά και ιδεολογικά. Πρέπει να βγούμε για να νικήσουμε» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

Καμιά χαρά στην «παιδική χαρά» του Άγιο Παντελεήμονα Παντελεήμονα.Who is the boss? Η Κλειώ Παπαπαντολέων θυμάται το 1957, όταν ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ έστειλε τον στρατό στο Λιτλ Ροκ και άλλες πόλεις, για να διασφαλίσει την είσοδο των μαύρων μαθητών στα (μικτά πλέον, έπειτα από απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου) σχολεία. Και μετά γράφει: «Το άνοιγμα της παιδικής χαράς του Αγίου Παντελεήμονα αποτελεί, αναπότρεπτα, εμβληματικό καθήκον για την επόμενη μέρα: Πρωτίστως της δημοτικής αρχής βέβαια, καθώς αυτή οφείλει να ανοίξει και να διασφαλίσει τη λειτουργία της παιδικής χαράς· αλλά και της μείζονος αντιπολίτευσης, η οποία πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί, όχι για να καταγγείλει το κλείσιμο, αλλά για να συντείνει στο άνοιγμα.  Τα δάκρυα για την άνοδο της ακροδεξιάς είναι μάταια, αν όχι υποκριτικά, όσο υπάρχει το λουκέτο. Ο Αϊζενχάουερ τη δεκαετία του 1950 απέδειξε ποιος όριζε τους κανόνες σε θεμελιακά ζητήματα ισονομίας στις ΗΠΑ. Εξήντα χρόνια μετά, αυτό είναι εντέλει το ερώτημα στην Αθήνα:Who is the boss?».
Φραντς. Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, στη μόνιμη στήλη του «Νέα από το σπίτι»: «Ο Φραντς είχε μια αδερφή, την Ότλα. Η Ότλα ζούσε μακριά από την πόλη. Ο Φραντς έμεινε μαζί της για οκτώ μήνες κι εκεί έγραψε τους αφορισμούς του. Ένα πρωί, τη διέκοψε από τη δουλειά που έκανε και της ζήτησε να βγουν έξω. Στον ουρανό τα σύννεφα είχαν μαζευτεί και ήδη μύριζε βροχή. Ο Φραντς προχώρησε ως τη ρίζα ενός δέντρου, έπειτα έσκυψε παραμερίζοντας τα χόρτα και έδειξε στην Ότλα ένα κρυμμένο σαλιγκάρι. Η Ότλα γούρλωσε τα μάτια της και γέλασε». Η συνέχεια επί του φύλλου.
Δυσαρμονία και αρμονία. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του, «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» γράφει: «Στην επίσκεψή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας την επόμενη μέρα, ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στην “πολύ μεγάλη δυσαρμονία” που υπάρχει ανάμεσα στη βούληση του λαϊκού σώματος και στους συσχετισμούς της σημερινής Βουλής. Η δυσαρμονία είναι φυσικά το αντίθετο της αρμονίας· όμως δεν είναι αρχαία λέξη, οι αρχαίοι μόνο τη δυσαρμοστία είχαν· η δυσαρμονία εισήχθη στην ελληνική γλώσσα τον 19ο αιώνα ως μεταφορά του γαλλικούdysharmonie, που βέβαια με ελληνογενή υλικά έχει πλαστεί. Ο Κουμανούδης κατέγραψε ως πρώτη εμφάνιση της “δυσαρμονίας” στην ελληνική γλώσσα το 1867».
Ρένα Σταυρίδη-Πατρικίου: εις μνήμην. Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκηςγράφει για το έργο της Ρένας Σταυρίδη-Πατρικίου, με την ευκαιρία της σχετικής ημερίδας που οργανώνεται την Τετάρτη 4 Ιουνίου στο Πάντειο: «Η ημερίδα που αφιερώνεται στη μνήμη της επιχειρεί να πραγματευθεί θέματα πάνω στα οποία εργάστηκε η Ρένα Σταυρίδη-Πατρικίου, να συνομιλήσει με τις θέσεις της, να τις ξαναφέρει στο προσκήνιο με τον τρόπο και η ίδια θα ήθελε: ιστορικοποιώντας τις, θέτοντάς τη στη βάσανο της κριτικής σκέψης που υπηρέτησε με το σύνολο του ιστοριογραφικού της έργου και της προσωπικής της στάσης. Μιας στάσης που υπαγόρευσε ο βαθύς ανθρωπισμός και κοσμοπολιτισμός της και η άρνηση κάθε διανοητικής ξεραΐλας από όπου και εάν προέρχονταν».

H Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου ΗΠΑ-Ε.Ε. (ΤΤΙΡ) δεν είναι εμπορική συμφωνία. Γράφει η Δώρα Κοτσακά: «Πέρα από όσα αφορούν τον γεωπολιτικό σχεδιασμό ή τον θεσμικό πυρήνα της Ε.Ε., το TTIP αγγίζει την πολιτική ατζέντα στο σύνολό της. Η τροφή, οι δημόσιες υπηρεσίες, οι πατέντες που επεκτείνονται ασύδοτα --από τους σπόρους και τα φάρμακα μέχρι τη συλλογική γνώση και κουλτούρα--, η παρακολούθηση και η εμπορευματοποίηση των προσωπικών μας δεδομένων, το τέλος των εργασιακών δικαιωμάτων κατά τα αμερικάνικα πρότυπα, όπου ακόμα και η δημιουργία σωματείου μπορεί να διωχθεί ποινικά, συνιστούν εύφλεκτη ύλη. Από εμάς εξαρτάται στα χέρια ποιανού θα εκραγεί».

Στην «Εποχή» της Κυριακής ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Η πρωτοβουλία στην Αριστερά

Η εποxή
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Γραφεία: Βλαχάβα 11 και Αθηνάς, 10551 Αθήνα
τηλ.: 210-36 19 513 - 14, φαξ: 210-36 19 610

Στην «Εποχή» της Κυριακής
ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Η πρωτοβουλία στην Αριστερά


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Γιάννης Δραγασάκης: «Να φανούμε αντάξιοι της εκλογικής νίκης»
Κώστας Δουζίνας: «Είναι η μεγάλη ευκαιρία της αριστεράς»
Ηλίας Γεωργαντάς: «Οι εκλογές ήταν και αυτοδιοικητικές»
Δημήτρης Μαραμής: «Αναζητώ την αθωότητα σε μία εποχή καθόλου αθώα»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Αμήχανη διαχείριση της εκλογικής ήττας» του Π. Κλαυδιανού
«Ιστορική τομή η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ» των Π. Κλαυδιανού, Χ. Γεωργούλα
«Εξίσωση για δυνατούς λύτες» της Ιωάννας Διαλεισμά
«Πρώτη προσέγγιση του αποτελέσματος των ευρωεκλογών» του Κώστα Βογιατζή
«Ποτάμι: Με «πρωταγωνιστή» τον Σουλτς» του Αδάμου Ζαχαριάδη
«ΠΑΣΟΚ: Πάγωσαν τα χαμόγελα»  του Α.Ζ.
«Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν βλέπει ανατροπή» του Χ. Γεωργούλα
«Αβέβαιο το μάλλον της ΔΗΜΑΡ» του Στάθη Κουτρουβίδη
«Νίκη που δεν επιτρέπει επανάπαυση» του Αδάμου Ζαχαριάδη
«Το αποτέλεσμα δείχνει το δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ» του Νίκου Τσαγκρή
«Οι περιπέτειες του Κέντρου στις γειτονιές της Δεξιάς» του Χ. Γεωργούλα

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
«Πόλεμος με τα συμφέροντα» του Ζ.Γ.
«Τι δουλειά έχει η αριστερά στο Χαλάνδρι» του Σπύρου Νιάκα

Συνέντευξη:
Άρης Βασιλόπουλος-δήμαρχος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας του Αλέξανδρου Μαυρογένη

ΔΙΕΘΝΗ
Ουκρανία: Το μετέωρο βήμα του «βασιλιά της σοκολάτας» του Μιχάλη Ρένεση
Ταϊλάνδη: Πραξικόπημα στο όνομα της «ειρήνης» της Ελισάβετ Πετρίδου
Ευρωεκλογές στη Γαλλία: Εκρηκτικό μείγμα η αποχή και η νίκη Λεπέν τουΜ.Κ.
Ιταλία: Μεγάλη νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος της Τόνιας Τσίτσοβιτς
Ανάλυση: Εκλογές εκπλήξεων του Νίκου Σερβετά
Αγγλίας: Θετικός απολογισμός για το Εργατικό και το Πράσινο Κόμμα τουΒαγγέλη Κυζηράκου

ΘΕΜΑΤΑ
«Τι ωραία που είναι η Αθήνα!» του Άγγελου Ελεφάντη
«Από τις Σκουριές στην Μανωλάδα και από την Μανωλάδα στις Σκουριές» του Θωμά Τσαλαπάτη
«Ένας στους δέκα; Ένας στους δέκα!» του Μάκη Κουζέλη
«Άνοδος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς» του Αποστόλη Στραγαλινού

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΕΛΙΔΑ
«Η ομάδα να κερδάει…» του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής διαβάζετε και τις στήλες:
«Αφρόδιχτα της αριστερής όχθης» από τον Γεράσιμο τον Αλιέα
«Κοπτοραπτική» από τους Μαρσέλ και Μισέλ
«Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση
Για το θέατρο μέσα από τις στήλες «Θεατρικά νέα» και «Από την πλευρά του θεατή» γράφει η Μαρώ Τριανταφύλλου
Για το βιβλίο γράφει η Μάρη Θεοδοσοπούλου
Παρουσίαση και κριτική των ταινιών που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και επιλογή ταινιών που προβάλλει η τηλεόραση, γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
Μουσικές προτάσεις κάνει η Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.

-- 
Η ΕΠΟΧΗ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Βλαχάβα 11, 3ος όροφος, Αθήνα 105 51
Τηλέφωνα: 210 3619513210 3619514
Αρ. Λογαριασμού: 116-470219-03 ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
Για αποστολή άρθρων, ανακοινώσεων κ.ά  epohigr@gmail.com 

« ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ» του ΕΡΙΚ ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΣΜΙΤ 5-10/6/14 ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ

Το θέατρο του Δημαρχείου Ηλιούπολης ανοίγει τη σκηνή του σε ένα μοναδικό έργο:
« ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ»
του ΕΡΙΚ ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΣΜΙΤ
ΣΕ σκηνοθεσία Γιώργου Σίσκου από τη Θεατρική ομάδα Ηλιούπολης
Από 5 έως και 10 Ιουνίου στις 21.00 Να είστε όλοι εκεί.


Στο Κόκκινο Αθήνα 105,5 Θεσσαλονίκη 93,4 Θεωρία στον Αέρα: Έννοιες - Ιδέες - Κριτική. "Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα "

33η εκπομπή Στο Κόκκινο   
Αθήνα 105,5 
Θεσσαλονίκη 93,4

Θεωρία στον Αέρα:  Έννοιες - Ιδέες - Κριτική
με τη στήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

Σάββατο 31 Μαΐου 2014, 11-12 το πρωί



Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα


Θα μιλήσουν

Γιάννης Δραγασάκης, οικονομολόγος, αντιπρόεδρος της Βουλής

Μιχάλης Σπουρδαλάκης, καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας,
Πανεπιστήμιο Αθηνών



Τη συζήτηση θα συντονίσει

ο Αριστείδης Μπαλτάς, ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ,
πρόεδρος του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

Thursday, May 29, 2014

εκδήλωση-συζήτηση Τρίτη 3/6 7.30 μ.μ. στο Κ*ΒΟΞ (Αραχώβης & Θεμιστοκλέους, πλατεία Εξαρχείων)



εκδήλωση-συζήτηση
Τρίτη 3/6 7.30 μ.μ.
στο Κ*ΒΟΞ (Αραχώβης & Θεμιστοκλέους, πλατεία Εξαρχείων)


Συζητούν:
- Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στη ΒΙΟ.ΜΕ (Αθήνα)
- Συν Αλλοις
- Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
- ΑΠΑΤΡΙΣ
Αυτοδιαχειριζόμενο Παντοπωλείο Εξαρχείων ο Ζήκος
Κ*ΒΟΞ (Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο)
- Βιβλιοθήκη Κ*ΒΟΞ


Wednesday, May 28, 2014

Σειρά εκδηλώσεων για την πόλη, τις αναπλάσεις και τις αντιστάσεις:OSCUROS PORTALES

Σειρά εκδηλώσεων για την πόλη, τις αναπλάσεις και τις αντιστάσεις:

Προβολή ταινίας στην ταράτσα
OSCUROS PORTALES

Ένα ντοκιμαντέρ για τους τρόπους με τους οποίους, μέσα από το διαρκώς αναπλασσόμενο περιβάλλον της Βαρκελώνης, 
προσπαθούν να προστατεύσουν το χώρο τους, τους δρόμους αλλά και την αξιοπρέπεια τους, οι γυναίκες το πεζοδρομίου.

 
Παρασκευή 30/5 στις 21.00
στο Ευτοπικό Εργαστήρι
Λεωνίδου 62 και Θερμοπυλών Κεραμεικός


Roberto Rossellini: Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη (Roma cittá aperta, Ιταλία 1945, 103΄) Σήμερα Τετάρτη, 28/5, στις 20:00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Σήμερα Τετάρτη, 28/5, στις 20:00 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός 48 (Μετρό Κεραμεικός, Αθήνα),
η τρίτη ταινία του κύκλου προβολών & εισηγήσεων (διοργάνωση: Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ - Ταινιοθήκη της Ελλάδος - ΕΚΠΑ)
Βλέμμα στο φασισμό ΙΙ
Roberto RosselliniΡώμη, ανοχύρωτη πόλη (Roma cittá aperta, Ιταλία 1945, 103΄)
Εισηγείται η Μαρία Κομνηνού, καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενική Γραμματέας του ΔΣ της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.
Η κατακερματισμένη Ρώμη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τοποθετείται στο επίκεντρο του φιλμικού ενδιαφέροντος, μετά την ανατροπή του Μουσολίνι και την κατάληψη της πόλης από τους Γερμανούς, το 1944. Ταινία ορόσημο του «ιταλικού νεορεαλισμού», πολύπλοκη στις πολιτικές της διαστάσεις, μια κινηματογραφική σύνθεση εικόνων της κατοχικής καθημερινότητας, της εξαθλίωσης και της κοινωνικής διάλυσης. Με έντονη ρεαλιστική ματιά, αμφισβητώντας αφηγηματικές συμβάσεις, αναδεικνύει τη σκοτεινή όψη του φασισμού σε μια καθαρή και φριχτή μορφή.
είσοδος ελεύθερη

Tuesday, May 27, 2014

Αυτή η κεντροαριστερά είναι «μακέτο»; Ένα σενάριο για το άμεσο πολιτικό μέλλον. (του Νίκου Ζολοταριώφ)

Αυτή η κεντροαριστερά είναι «μακέτο»; Ένα σενάριο για το άμεσο πολιτικό μέλλον

Όταν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βενιζέλος δήλωνε σε συνέντευξή του στο Βήμα της 4ης Μαΐου 2014 ότι αν η Ελιά πάρει στις ευρωεκλογές ποσοστό κάτω του 10% θα υπάρχει πρόβλημα κυβερνητικής σταθερότητας, είχε ήδη στο μυαλό του το ζήτημα της αλλαγής του εκλογικού νόμου και του μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα.

Η εκλογική κατακρήμνιση της ΔΗΜΑΡ, το ποσοστό του Ποταμιού, αλλά και του νεοναζιστικού κόμματος που ανεδείχθη τρίτο κόμμα, αλλά και η καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια η νίκη της Δούρου στη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας, διαμόρφωσαν μια δυναμική που κατά τη γνώμη μου θέτει στα όριά της τη συζήτηση περί πιθανών κυβερνητικών συμμαχιών. Η κυβερνητική σύμπραξη οφείλει να προετοιμαστεί μπροστά στο ενδεχόμενο ήττας στις επόμενες εθνικές εκλογές, οι οποίες το αργότερο θα είναι λόγω της αδυναμίας της παρούσας βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ΠτΔ). Το Ποτάμι δεν αντιπροσωπεύεται στην εθνική αντιπροσωπεία, ενώ η ΔΗΜΑΡ είναι πολύ πιθανό μην έχοντας ουσιαστικά να συνεισφέρει (σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών) σε αυτό που ονομάζεται «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» να μην υπάρχει στη νέα Βουλή.

Πώς οι σημερινοί κυβερνητικοί εταίροι θα παραμείνουν στη διαχείριση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της χώρας χωρίς να χάσουν την εξουσία είναι το ζητούμενο και η λύση είναι απλή και δεδομένων των συνθηκών και του πολιτικού χρόνου και μάλιστα τη δίνει το Σύνταγμα (άρθρο 54 § 1): ‘Το εκλογικό σύστημα και οι εκλογικές περιφέρειες ορίζονται με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών.’ Εάν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θέλουν να διαμορφώσουν μια νέα κυβερνητική συμμαχία και την αντίστοιχη – κατ’ επίφαση – πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση, μπορεί να αναγκαστούν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, με πρόσχημα ίσως τη μεγαλύτερη αναλογικότητα ώστε να προκαλέσουν τη «συναίνεση» της Αριστεράς που έχει ως πάγια θέση της την απλή αναλογική.

Με την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου, οι σύγχρονοι αριβίστες της πολιτικής που έχουν ήδη πολλές φορές καταγράψει νομοθετήματα και «πολιτικές πρωτοβουλίες» στα όρια της συνταγματικότητας και με ξεκάθαρο στόχο την πολιτική χειραγώγηση και εν τέλει την ομηρία της κοινωνίας, καταργώντας το μπόνους των 50 εδρών θα μπορούν να προκαλέσουν άμεσα εκλογές και πιθανώς να τις χάσουν από το ΣΥΡΙΖΑ. Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει να κυβερνήσει, είτε όχι, δεν τους ενδιαφέρει, για τον απλούστατο λόγο ότι ο πολιτικός χρόνος θα είναι ταυτόχρονα βραχύς και κρίσιμος: σύμφωνα με το παραπάνω σενάριο, η εκλογή του ΠτΔ το Μάρτη του 2015 θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε εκλογές και εκεί θα δοθεί η υπέρτατη, η ύστατη μάχη της εγχώριας ολιγαρχίας και του πολιτικού κατεστημένου της διαπλοκής. Ταυτόχρονα θα δοθεί η δυνατότητα σε νέες ή και παλαιές πολιτικές δυνάμεις να μπουν στη βουλή, όπως το Ποτάμι και ο ΛΑΟΣ (που ξαφνικά επανήλθε με τις ευρωεκλογές). Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Βενιζέλος ειδικά θα επιδιώξει το σχηματισμό της ευρύτερης δυνατής συσπείρωσης της «κεντροαριστεράς» υπό την ηγεμονία του, ενώ η ΝΔ δεν έχει παρά να παραμείνει συνεπής στην ατζέντα της «σοβαρής» Χρυσής Αυγής και με το δεξιό άνοιγμα υπό το φόβο της πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας να μαζέψει από τα συγγενικά κόμματα ή να ενισχύσει το ΛΑΟΣ ως νέο σύμμαχο και εταίρο, αλλά και ως ανάχωμα προς τους νεοναζί.

Σύμφωνα με τις παραπάνω υποθέσεις, μπορεί ο ΛΑΟΣ να γίνει μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή, το ΠΑΣΟΚ ο «νέος» κεντροαριστερός πόλος και το Ποτάμι μια νέα ΔΗΜΑΡ με πιο φιλελεύθερα χαρακτηριστικά ως προς τον οικονομικό και κοινωνικό προσανατολισμό. Με αυτόν τον τρόπο που περιγράφω παραπάνω, οι Βενιζέλος και Σαμαράς υποθέτω ότι πιστεύουν πως μπορούν να επιτύχουν ταυτόχρονα α) τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ ως ανίκανου να κυβερνήσει και ως πολιτικά ανάδελφου και β) το μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος σε πολύ σύντομο χρόνο και σχετικά αναίμακτα, ώστε να παραμείνουν κυρίαρχοι στην πολιτική σκηνή και συγκυβερνώντες. Εάν στο μεσοδιάστημα μεταξύ δύο τέτοιων εκλογικών αναμετρήσεων, ας πούμε η πρώτη το φθινόπωρο και η δεύτερη λίγους μήνες μετά για τον ΠτΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση ή όχι, δεν έχει καμία σημασία. Θα σύρεται καθημερινά από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ως το κόμμα του λαϊκισμού, της πολυγλωσσίας και της ανικανότητας να κυβερνήσει. Θα του καταλογίζονται πολύ περισσότερα από όσα προπαγάνδιζε ο Αντένα από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων την παραμονή των ιστορικών ευρωεκλογών της 25ης Μαΐου 2014.

Σε μια οικονομικά και κοινωνικά καθημαγμένη κοινωνία και με ένα τέτοιο ρευστό πολιτικό τοπίο, οι σύγχρονοι αριβίστες της πολιτικής δεν διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων για να μεγιστοποιήσουν τα αποτελέσματα του πολιτικού σχεδίου που ξεδιπλώνεται ερήμην του ελληνικού λαού εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Το τσεκούρι του πολέμου των ακροδεξιών θα θαφτεί για χάρη της νέας «κεντροαριστεράς», του «μακέτου» για να θυμηθούμε το δημοφιλές σαρδάμ του πρωτομάστορα της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, Κώστα Σημίτη. Αυτό το πολιτικό αντάλλαγμα, για κάποιους που εξυπηρετούνται από αυτή τη διαχείριση της κρίσης και τις νέες συνθήκες αναδιανομής του (μη) πλούτου, έχει διπλό όφελος: αφ’ ενός δεν διαταράσσεται η καθεστηκυία τάξη των οικονομικών και πολιτικών ελίτ και αφ’ ετέρου υποβαθμίζεται και ιδανικά απορροφάται η συντηρητική ριζοσπαστικοποίηση της ρημαγμένης μικροαστικής τάξης που στράφηκε προς της Χρυσή Αυγή.

Στην ίδια συνέντευξή του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υποστήριζε ότι δεν αθροίζονται τα ποσοστά ΝΔ και Ελιάς (ΠΑΣΟΚ). Στην πραγματικότητα όμως ούτε αυτή του η θέση έχει έρεισμα και ουσιαστικά δεν είχε ούτε όταν την εκστόμισε. Το μόρφωμα της Ελιάς σε αντίθεση με την ανεπιτυχή προσπάθεια των «58» είναι η λύση ανάγκης με την οποία το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να κουκουλώσει την αποτυχία του να συσπειρώσει και να εκφράσει πολιτικά τον εκσυγχρονιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος έμεινε πραγματική μακέτα. Το μπόλιασμα της Ελιάς με τα υπολείμματα της ΔΗΜΑΡ ή τα βλαστάρια του Ποταμιού, αν πραγματοποιηθούν τα παραπάνω, ή με όποιον άλλο πολιτικό φορέα, δεν θα αλλάξουν καθόλου την ουσία των πραγμάτων: το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί φορέα εξέλιξης και αλλαγής. Από τη στιγμή που μετασχηματίστηκε από κίνημα σε καθεστωτικό / ηγεμονικό κόμμα [1], με την απώλεια της εξουσίας και την πρόσδεσή του στο άρμα των πολιτικών της τεχνοκρατικής διαχείρισης της κρίσης μαζί με τη ΝΔ, συνθλίβεται στην παρακμή του καθεστωτισμού που το ίδιο εξέθρεψε. Ακόμα χειρότερα, προσπαθεί η ηγεσία του με πολιτικές και νομικίστικες ακροβασίες να διατηρήσει αυτό που θεωρεί κεκτημένο: τη διαρκή συμμετοχή του στη νομή της εξουσίας και εν τέλει στη διαπλοκή. Προφανώς, σε αυτή τη διαδικασία δεν χωράνε οι ρομαντισμοί του παρελθόντος περί σύγκρουσης με οργανωμένα συμφέροντα, κοινωνική δικαιοσύνη και εκδημοκρατισμό. Η νέα μακέτα της κεντροαριστεράς, υπό τη σκιά της όποιας Ελιάς, είναι η πλήρης υποταγή στο νεοφιλελεύθερο τεχνοκρατισμό και στις επιταγές μιας «τραπεζοκεντρικής δημοκρατίας».

Δεν χωράνε αυταπάτες για την προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας ιδεολογικής ηγεμονίας του φόβου και της υποταγής. Το πολιτικό υποκείμενο έπαψε να εκφράζεται μέσα από το παραδοσιακό δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αφού η πάλαι ποτέ συγκρουσιακή τους σχέση αποκαλύφθηκε ως συμπόρευση στην υποταγή της πολιτικής και της δημοκρατικής συναίνεσης στην οικονομική ολιγαρχία. Απλά, η πολιτική ολιγαρχία, τώρα πια, πιεσμένη ήδη από την κατάρρευση της κοινωνίας, επιδιώκει το νέο της ρόλο. Η ΝΔ προς τα δεξιά και το ΠΑΣΟΚ στα κεντροαριστερά προσπαθούν να οικοδομήσουν τη νέου τύπου συναίνεση ώστε να αποκτήσουν το λόγο ύπαρξής τους. Σε αυτή τη χρονικά και θεσμικά βίαιη διαδικασία μεταχειρίζονται όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους: από τα ΜΜΕ και τις σχέσεις με οργανωμένα συμφέροντα, μέχρι τους κρατικούς θεσμούς και πόρους, το κυβερνητικό doublespeak και τα οργουελιανής σύλληψης ιδεολογήματα.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όταν το διακύβευμα είναι τόσο κρίσιμο όσο σήμερα: διατήρηση της εξουσίας. Για αυτό δεν έχουν και κανένα πρόβλημα να παραδώσουν τη σχετική αυτονομία της πολιτικής και του κράτους και να υποκύψουν ουσιαστικά στην ετερονομία που επιβάλλουν η τρόικα και οι πολιτικές διαχείρισης της κρίσης του τραπεζικού-πιστωτικού συστήματος και της κρίσης χρέους. Για αυτό και δεν αμύνονται του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων αγαθών αλλά σπεύδουν να διακηρύσσουν το νέο ιδεολόγημα του κερδοφόρου (πλεονασματικού) κράτους σε μια κοινωνία με πραγματικό έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Το να χρειαστεί να παραδώσουν για μια μικρή περίοδο την εξουσία στο ΣΥΡΙΖΑ (ή στην «ακυβερνησία»), δεν θα επηρεάσει καθόλου αυτό το σχέδιο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την οργανωτική υποδομή ούτε και τον πολιτικό χρόνο να ανατρέψει τους καθεστωτικούς μηχανισμούς που έχουν επιμελώς οικοδομήσει εδώ και 40 χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ίσα ίσα, αυτό θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρουσιάσουν μια τέτοια βραχύβια απόπειρα ως αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην αντιπαράθεση αυτή δεν υπάρχει χώρος άλλων πολιτικών συμμαχιών. Αυτό που διαμορφώνεται σήμερα είναι οι συμμαχίες του αύριο και σε αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν συμμετέχει. Γιατί πολύ απλά, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χτίζουν αυτό το αύριο, φτιάχνοντας τους πολιτικούς τους συμμάχους, είτε ως «Νέα Ελλάδα» (ή κάτι άλλο αφού αυτό το όνομα «κάηκε»), είτε ως «Ελιά» με νέους Α.Φ.Μ. και διαγραφή των χρεών τους, κυρίως όμως διαγράφοντας τα πολιτικά τους χρέη. Ποιος θα θυμάται σε λίγους μήνες τις συνταγματικές εκτροπές των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, τη de facto κατάργηση των δικαστικών αποφάσεων από μέρους της κυβέρνησης, τις δηλώσεις και τις δεσμεύσεις για ανάπτυξη, μείωση ανεργίας, πάταξη φοροδιαφυγής και διαφθοράς. Ήδη οι λίστες των ύποπτων για φοροδιαφυγή ξεχάστηκαν, το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την υπόθεση Μπαλτάκου στις νέες κυβερνητικές εξαγγελίες για αλλαγές στο φορολογικό, ανασχηματισμό της κυβέρνησης και στην «ανατροπή» που δεν ήρθε ποτέ.

Ναι, αυτή η νέα κεντροαριστερά θα είναι «μακέτο» - ένα μικρό πακέτο πάνω στο οποίο θέλει να στέκεται η δεξιά για να δείχνει ψηλότερη. Και αν το επιτρέψουν οι συνθήκες μιας σοβαρής ακροδεξιάς, το πατημένο πακέτο θα πεταχτεί με τον ίδιο τρόπο που κάποτε το ΠΑΣΟΚ εξαργύρωσε και στη συνέχεια πέταξε την Αριστερά. Αυτή είναι η μοίρα των πακέτων άλλωστε, όταν παλιώσουν. Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν έχει άλλο δρόμο, από αυτό των αρχών και ιδεολογικών αφετηριών της. Τον πιο δύσκολο δρόμο – που ποτέ δεν υπήρξε ευκολοδιάβατος. Αν μέσα από την πορεία αυτή καταφέρει, χωρίς ηγεμονισμούς, προσωπολατρίες και αυταπάτες, να συσπειρώσει και να οικοδομήσει πολιτικές συμμαχίες, είναι το μεγάλο της στοίχημα. Μεγαλύτερο όμως είναι να αποτελέσει ένα νέο φορέα πολιτικής εμπιστοσύνης πρώτα και έπειτα πολιτικής εξουσίας της ίδιας της κοινωνίας που τη γέννησε.
                                                                               

[1] Βλ. σχετικά την εξαιρετική μελέτη των Κ. Ελευθερίου και Χρ. Τάσση, ΠΑΣΟΚ – Η άνοδος και η πτώση (;) ενός ηγεμονικού κόμματος, Σαββάλας 2014.


Νίκος Β. Ζολοταριώφ



Ο Νίκος Ζολοταριώφ είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ και έχει μεταπτυχιακό στην Πολιτική Θεωρία από το Πανεπιστήμιο του Essex Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι υπάλληλος στο Δήμο Διονύσου και μέλος της Τ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ Μαραθώνα.

Saturday, May 24, 2014

πρόσφατες αναρτήσεις στο Red Notebook

πρόσφατες αναρτήσεις στο Red Notebook

Inbox
x

Δεν θέλω άλλο μαύρο στη ζωή μου» (oι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών μιλούν στην Εύα Καραγκιοζίδου και το Δρομογράφο)

ΕΥΡΩΠΗ

«Η ευρωπαϊκή Αριστερά διανύει περίοδο αισιοδοξίας» (επιμέλεια αφιερώματος: Χριστόφορος Kάσδαγλης, από το Press Project)

Χρήστος Λάσκος, Για την εξουσία στην Ελλάδα το κύριο είναι να μην έρθουν οι κόκκινοι (από το alterthess)

Τασία Χριστοδουλοπούλου, H κυβέρνηση της Αριστεράς θα δημιουργήσει ντόμινο (από την Εποχή)

Αλέξης Μπένος, Τα κινήματα βασικό στοιχείο της πολιτικής μας (από την Εποχή)

Ράνια Σβίγκου, Η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι ο βασικός σύμμαχος των Ευρωπαίων εργαζομένων  (από το ΑΠΕ)
ΠΕΙΡΑΙΑΣ

Στα «Ενθέματα» το φύλλο της 25ης Mαΐου (που κυκλοφορούν εκτάκτως σήμερα Σάββατο 24 Μαΐου) Κείμενα των: Μαρίας Καλαντζοπούλου, Αγάπιου Λάνδου, Στέφανου Δημητρίου, Σίσσυς Βελισσαρίου, Δήμητρας Σπαθαρίδου, Πέτερ Τόμας, Γιώργου Σουβλή, Kώστα Σπαθαράκη, Νίκου Κουραχάνη, Κωνσταντίνου

Στα «Ενθέματα» το φύλλο της  25ης  Mαΐου
(που κυκλοφορούν εκτάκτως σήμερα Σάββατο 24 Μαΐου)
Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata
Κείμενα των: Μαρίας Καλαντζοπούλου, Αγάπιου Λάνδου, Στέφανου Δημητρίου, Σίσσυς Βελισσαρίου, Δήμητρας Σπαθαρίδου, Πέτερ Τόμας, Γιώργου Σουβλή,  Kώστα Σπαθαράκη, Νίκου Κουραχάνη, Κωνσταντίνου

ΟΙ ΑΥΡΙΑΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: ΠΕΝΤΕ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ολιγάρχες του λιμανιού. Γράφει ο Νίκος Μπελαβίλας για το μοντέλο Μαρινάκη-Μώραλη: «Οι αξίες της δημοκρατίας δεν τους αφορούν, ούτε καν αυτές της τυπικής αγοράς. Απλώνουν την ηγεμονία διεκδικώντας στην αρχή το ανεξάντλητο κέρδος και, μετά, την αφροδισιακή απόλαυση της εξουσίας. Στο τέλος, το ένα μπλέκει με το άλλο, το ένα φέρνει το άλλο. Ηγεμονεύουν ως προστάτες και ευεργέτες των φτωχών, ως αυτοί που έδωσαν φωνή και θέση στους πληβείους, με τα ράσα και τους τοπικούς πολιτικούς να τους προσκυνούν στα γόνατα. Το απολαμβάνουν θριαμβεύοντας επάνω στο κατεστραμμένο σώμα της κοινωνίας. Θριαμβεύοντας επάνω στην εξευτελισμένη πολιτική ηγεσία της χώρας που τώρα προστρέχει σε αυτούς για να σωθεί. Μέσα από αυτή τη διαδρομή, η ύψιστη επιβράβευση έρχεται με το θρόνιασμα στον συμβολικό θρόνο της πόλης. Σκεφτείτε τα, όλα αυτά, πριν αποφασίσετε μπροστά στην κάλπη.
Αυτός και το σακίδιο. Γράφει η Σίσσυ Βελισσαρίου: «Τι είναι αλήθεια το Ποτάμι και τι η μαγευτική TV persona που μετά βδελυγμίας απαρνείται το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τα παιδιά του «κομματικού σωλήνα»; Τι συμβολίζει αλήθεια το σακίδιο που η TV persona αγόγγυστα κουβαλά; Μήπως ο Σταύρος είναι ο νέος Μεσσίας σε μεταμοντέρνο περιτύλιγμα, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου πακεταρισμένες σε σακίδιο; Η μήπως είναι το αιώνιο αρσενικό που κάθε θηλυκό προσμένει στη ζωή του για να ολοκληρωθεί; Ο εραστής που θα διεισδύσει στο (θηλυκό) εκλογικό σώμα για να το μυήσει σε ηδονές που μόνον εκείνος μπορεί να χαρίσει; Ή είναι ένας απλός κομπέρ του συστήματος που με το μικρόφωνο στο χέρι ασταμάτητα κάνει βόλτες επί σκηνής και με χαρακτηριστική άνεση απαντά σε ερωτήσεις από ένα αθέατο κοινό, στήνοντας ένα one man show;».
Η δική μας πρώτη φορά. Γράφει η Μαρία Καλαντζοπούλου για το εγχείρημα της Ανοιχτής Πόλης: «Ένα αναμφισβήτητα «αριστερό» παράδειγμα, όπου όμως το πρόσημο της «αριστεράς» με την έννοια της εντιμότητας, του συλλογικού, του «για όλους» υπάρχει εκεί ακόμα κι αν δεν το πούμε ούτε στην προσευχή μας. Αυτό το πρότυπο μας αναλογεί να το υπερασπιστούμε, να το εφαρμόσουμε και να το κάνουμε κυρίαρχο. Αυτή είναι λοιπόν η δική μας «πρώτη φορά»: ότι γίναμε πολλοί και προσπαθούμε να ανατείλει ένα κοινωνικό υπόδειγμα για το πολιτεύεσθαι, για τη συμμετοχή στα κοινά, όμορφο, ρεαλιστικό, δημοκρατικό και γνήσιο. Ας είμαστε λοιπόν όλοι κι όλες γενναιόδωροι για να έχουμε όλοι μαζί από μεθαύριο μια καλύτερη μοίρα σε μια πιο ανοιχτή πόλη».
 Οι κάλπες και «το συρίζα». Γράφει ο Αγάπιος Λάνδος: «Εστιάζοντας όμως αποκλειστικά στα “εσωτερικά” μας, χάνουμε συχνά κάτι ουσιώδες: ότι παρά τα προβλήματά του, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί για όλο τον προοδευτικό κόσμο της Ευρώπης (ίσως και του πλανήτη!), ελπίδα, προσμονή, τον άλλο δρόμου. Το ξέρει όποιος βρέθηκε σε συνέδριο, διαδήλωση, επιστημονικό,  πολιτικό  ή κινηματικό γεγονός στην Ευρώπη. «Όλο για το “συρίζα” με ρωτάγαν: τι λέει το “συρίζα”  γι’ αυτό και για κείνο, πώς πάει το “συρίζα”» μας έλεγε ένας φίλος, ο οποίος μάλιστα δεν το είχε καν ψηφίσει (το «συρίζα») τον Μάη! Πού να τολμήσει να το πει, θεωρούνταν εντελώς δεδομένο -- και νομίζω μάλιστα ότι μετά από την εμπειρία του εξωτερικού έγινε κι αυτός «συρίζα» ή έστω «φιλο-συρίζα».
Από τη δωσίλογη Δεξιά στον κυβερνώντα ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό. Γράφει ο Στέφανος Δημητρίου: «Ας θυμηθούμε τον Αλέξανδρο Σβώλο: “Πολλάκις, κατά την εφαρμογήν, χωρίς να θιχθή το γράμμα διατάξεως τινός, αλλοιούται το αρχικόν νόημα του Συντάγματος, ούτως ώστε τούτο να προσαρμοσθή διά της πράξεως προς τας εκάστοτε περιστάσεις, αντί να συμβή το αντίθετον” (Α. Σβώλος, Συνταγματικόν Δίκαιον, τ. Α΄, Αθήναι 1934, σ. 107). Ο πρωθυπουργός είναι υπεύθυνος για αυτήν· ο ίδιος, όχι όλη η παράταξή του. Ο Σαμαράς αλλοιώνει και την κεντροδεξιά, μετατρέποντάς την σε μισαλλόδοξη, νεοφανή Άκρα Δεξιά».
#vote4water: Γράφεται «νερό» αλλά διαβάζεται «δημοκρατία». Γράφει η Δήμητρα Σπαθαρίδου: «Το  νικηφόρο δημοψήφισμα για το νερό αποτελεί λοιπόν ευκαιρία να μιλήσουμε γι’ αυτό το οικονομικό σύστημα που πάντα θα μετατρέπει τα στοιχεία της ζωής μας σε εμπόρευμα. Ο αγώνας για τη δημόσια διαχείριση του νερού δεν είναι ένας αγώνας οπισθοφυλακής για τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης αλλά μπορεί να αποτελέσει το κλειδί για ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης -- ή, όπως λέει το σύνθημα στην Ιταλία: «Γράφεται “νερό” αλλά διαβάζεται “δημοκρατία”».
«Στα μονοπάτια της γκραμσιανής ηγεμονίας». Ο Πέτερ Τόμας, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Historical Materialism μιλάει στον Γιώργο Σουβλή για το Historical Materialism και τα συνέδριά του, τον δυτικό μαρξισμό, τον Τολιάτι, και τον Γκράμσι: «Για τον Γκράμσι αυτό το πρόβλημα, υπό το πρίσμα της κομμουνιστικής πολιτικής, κατέστη ζήτημα άρσης των προαναφερθεισών διακρίσεων και δημιουργίας μορφών δημοκρατικής αυτεξουσιότητας και αυτοκυβέρνησης εντός των ίδιων των μορφών αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνία. Σήμερα, βλέπουμε ένα μεγάλο εύρος κινημάτων ανά τον κόσμο να αποδεσμεύουν νέες ενέργειες αναζητώντας μορφές καθοδήγησης από το παρελθόν και θεωρίες οι οποίες μπορούν να συμβάλλουν στην κατανόηση των συγκυριών εντός των οποίων δρουν. Ο Γκράμσι είναι από τις βασικές πηγές της κλασικής μαρξιστικής παράδοσης στις οποίες μπορούμε να επιστρέψουμε, από τις οποίες έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε».        
Λυκούργος Αγγελόπουλος: ένας μάστορας. Γράφει ο Κώστας Σπαθαράκης: «Στην κηδεία του, που τελέστηκε στην Αγία Ειρήνη στις 21 Μαΐου, ήταν φανερό ότι μπορεί να μην παραμένει ο πλούτος και να μη συνοδεύει η δόξα, όμως παραμένει το έργο και η διδασκαλία, παραμένει άρα το ύφος, το αποτύπωμα της κατορθωμένης τέχνης. Και τον νεκρό συνοδεύουν, πέρα από τους οικείους και τους μαθητές, οι ομότεχνοι, οι «παληοί της συντεχνίας». Η συντεχνία, η τόσο άδικα συκοφαντημένη, ως κακός συνδικαλισμός ή ως κλίκα, ανακτά σε τέτοιες περιπτώσεις το ετυμολογικό της βάρος. Ο Αγγελόπουλος, που ανήγαγε την ψαλτική σε τέχνη, και μάλιστα σε μια συλλογική τέχνη  –η φωνή του δεν υπερείχε ποτέ από τη χορωδία παρά μόνο όσο χρειαζόταν για να την οδηγεί– έφερε δικαίως τον τίτλο του δασκάλου και του μαΐστορος.  
Τα (τηλε)παιχνίδια της εξαθλίωσης και η κοινωνική πολιτική για τους άστεγους. Γράφει ο Νίκος Κουραχάνης: «Το νέο σχήμα κοινωνικής παρέμβασης φαίνεται να αποτελείται κυρίως από χορηγίες μεγάλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, με φορείς υλοποίησης τις ΜΚΟ. Και όχι μόνο αυτές. Η πολυδιαφημισμένη κοινωνική πολιτική του Δήμου Αθηναίων για τους άστεγους στηρίζεται σε χορηγίες μεγάλων εταιρειών τηλεπικοινωνιών ή προσφορές τροφίμων αλυσίδων σούπερ μάρκετ. Το φαινόμενο σηματοδοτεί τον μελλοντικό χαρακτήρα της κοινωνικής πολιτικής και συνυφαίνεται με ευρύτερες ιδεολογικές συνδηλώσεις. Το δικαίωμα στην κατοικία διαβρώνεται από φιλανθρωπικού τύπου παροχές, καθιστώντας αυτοσκοπό την οριακή επιβίωση των νέων “γυμνών ζωών”».
Σταυροί. Γράφει ο Κωσνταντίνος Χατζηνικολάου, στη μόνιμη στήλη του «Νέα από το σπίτι»: «Όταν το αγόρι πέφτει από το κρεβάτι του κατευθείαν μέσα στο ταψί με τη ζύμη και οι αρτοποιοί το βάζουν κατά λάθος στο φούρνο, δεν μπορώ να μην σκεφτώ το Άουσβιτς.            Όμως το αγόρι τη γλιτώνει και προλαβαίνει να πετάξει πάνω απ’ την πόλη, προτού ξημερώσει, σαν όνειρο. Βρίσκει το γάλα που χρειάζονται οι αρτοποιοί και τους το προσφέρει (το γάλα δεν είναι μαύρο). Οι τρεις αρτοποιοί ευχαριστούν το αγόρι. Και οι τρεις τους έχουν τη μουτσούνα του Όλιβερ Χάρντι, του Χοντρού, με το χιτλερικό μουστακάκι. Φτιάχνουν λοιπόν το πρωινό γλύκισμα και το αγόρι επιστρέφει στο κρεβάτι του. Αυτά συμβαίνουν Στη νυχτερινή κουζίνα (1970) του παιδικού εικονογράφου Μόρις Σέντακ που πέθανε τέτοια εποχή, πρόπερσι».

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)

 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)                                                                    του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...