Friday, February 28, 2014

«Η μετανάστευση στην Ελλάδα. Έντεκα μύθοι και περισσότερες αλήθειες»

Με αφορμή την έκδοση
 
 
που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο από το Παράρτημα Ελλάδας του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, οργανώνεται την Πέμπτη 6 Μαρτίου στις 18:30 εκδήλωση με τους συγγραφείς, Βασίλη Παπαστεργίου και Ελένη Τάκου, οι οποίοι θα παρουσιάσουν το βιβλιαράκι αυτό και θα συζητήσουν με τον δημοσιογράφο Νίκο Ξυδάκη για τα ακανθώδη και περίπλοκα προβλήματα του μεταναστευτικού ζητήματος στην Ελλάδα.
Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
 
Η εκδήλωση θα γίνει στο αμφιθέατρο του Ινστιτούτου Γκαίτε, Ομήρου 14-16, Αθήνα.
 
Σας περιμένουμε!
 
Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ | Παράρτημα Ελλάδας | Καλλιδρομίου 17, 10680 Αθήνα | kotini@rosalux.demeitani@rosalux.de | rosalux.gr | τηλ. +30 210 3613769

Το ποτάμι στέρεψε ξανά... Στην «Εποχή» της Κυριακής ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Καλλιεργούν ψευδαισθήσεις

Η εποxή
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Γραφεία: Βλαχάβα 11 και Αθηνάς, 10551 Αθήνα
τηλ.: 210-36 19 513 - 14, φαξ: 210-36 19 610

 Το ποτάμι στέρεψε ξανά...
Στην «Εποχή» της Κυριακής
ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Καλλιεργούν ψευδαισθήσεις
Ενσωματωμένη εικόνα 1
Δείτε το σποτ εδώ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Ρένα Δούρου: Δεν είμαστε όλοι το ίδιο
Μεχμέτ Αλί Ταλάτ: Η λύση είναι ευεργετική για όλες τις πλευρές. Συνέντευξη στον Αδάμο Ζαχαριάδη.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Τραμπολίνο με την τρόικα, του Θόδωρου Μιχόπουλου
Η ανεργία των νέων, βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας, της Θεανώς Φωτίου
Μια ιστορία δύναμης και αξιοπρέπειας, της Τζούλια Σιβιέρο
«Φωτογραφίες» απ' το Κίεβο, του Νίκου Τσαγκρή
Νέο κόμμα υπό τον Στ. Θεοδωράκη, ρεπορτάζ της Δανάης Ψωμοπούλου

ΔΙΕΘΝΗ
Η Ουκρανία σε εύθραυστες ισορροπίες, του Μιχάλη Ρένεση
Στη Βενεζουέλα κινδυνεύει η δημοκρατία, του Ιγνάσιο Ραμονέ
Τα κολασμένα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, της Ελισάβετ Πετρίδου
Πάολα Ντε Πιν: Το ψηφοδέλτιο Τσίπρα είναι η σωστή θεραπεία για την ασθένεια της Ευρώπης
Το φάντασμα του Grexit και οι «υπεύθυνοι» πολιτικοί, του Δημήτρη Σμυρναίου
Κυβέρνηση Ματέο Ρέντσι: Νεοφιλελεύθερη φυγή προς τα εμπρός, του Βαγγέλη Κυζηράκου
Άνοδος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στις ευρωεκλογές, του Μ. Κοβάνη

ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τοπικά δημοψηφίσματα: Το λόγο έχουν, τώρα, οι δημότες. Ρεπορτάζ του Αλέξανδρου Μαυρογένη
Το ποδόσφαιρο του προέδρου, του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου
Εδώ κολαστήριο Κορυδαλλού: Σε αποχή συσσιτίου και απεργία από τη θεραπεία 190 ασθενείς κρατούμενοι, της Ρόζας Κοβάνη
Μια μαρτυρία από τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, του Γιώργου Αδαμίδη
Γ. Καρδαράς: Οι συσχετισμοί στο δικηγορικό σύλλογο Πειραιά έχουν αλλάξει

ΥΓΕΙΑ
Η «παρηγορητική» ιατρική και η ποιότητα ζωής των ασθενών από καρκίνο, τηςΕλέγκω Μανουσάκη

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Η ανάπλαση του παράκτιου μετώπου και η σωτηρία του Ελληνικού, της Ελένης Πορτάλιου
Ευρωπαϊκή καμπάνια για την ανάπλαση της Αττικής, του Πάνου Τότσικα

ΙΔΕΕΣ
Ζακ Ρανσιέρ: Η δημοκρατία που βιώνουμε μπορεί να είναι φαινομενική. Συνέντευξη στη Μαγδαληνή Τσεβρένη.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ιστορικό αφιέρωμα στον Καβάφη. Από την «Επιθεώρηση Τέχνης» του 1963 στον τελευταίο τόμο της «Μαρξιστικής Σκέψης»
Πέτρος Νάκος: Βιώνουμε μια σύγχρονη «επιχείρηση ωραιοποίησης». Συνέντευξη στη Μαρώ Τριανταφύλλου.
Γνωριμία με την ζωγράφο Σοφία Βλαζάκη: Καλειδοσκόπιο με ψηφίδες από το παιδικό μυαλό.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Η επέμβαση στο μαζικό χώρο και ο ΣΥΡΙΖΑ, του Ν. Μυλωνά


Στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής διαβάζετε και τις στήλες:
«Αφρόδιχτα της αριστερής όχθης» από τον Γεράσιμο τον Αλιέα
«Κοπτοραπτική» από τους Μαρσέλ και Μισέλ
«Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση
Για το θέατρο γράφει η Μαρώ Τριανταφύλλου
Για το βιβλίο γράφει η Μάρη Θεοδοσοπούλου
Παρουσίαση και κριτική των ταινιών που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και επιλογή ταινιών που προβάλλει η τηλεόραση, γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
Μουσικές προτάσεις κάνει η Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου. 
_

Στα «Ενθέματα» στο φύλλο της Κυριακής (που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 1η Μαρτίου)Κείμενα των: Δημήτρη Χριστόπουλου, Αριστείδη Μπαλτά, Ρίκης Βαν Μπούσχοτεν, Ποθητής Χαντζαρούλα, Φερενίκης Βαταβάλη, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Λουκά Αξελού, Νίκου Σαραντάκου, Βασίλη Δρουκόπουλου

Στα «Ενθέματα» στο φύλλο της Κυριακής
(που κυκλοφορεί εκτάκτως το Σάββατο 1η Μαρτίου)

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata
Κείμενα των: Δημήτρη Χριστόπουλου, Αριστείδη Μπαλτά, Ρίκης Βαν Μπούσχοτεν, Ποθητής Χαντζαρούλα, Φερενίκης Βαταβάλη, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Λουκά Αξελού, Νίκου Σαραντάκου, Βασίλη Δρουκόπουλου


Ο ευρωσκεπτικισμός δεν είναι σκεπτικισμός. Ο Δημήτρης Χριστόπουλος εξηγεί πώς ο ευρωσκεπτικισμός έπαψε να είναι σήμα-κατατεθέν των χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά, «των λονδρέζικων παμπ, που βλέπουν την Ευρώπη να ξεκινά από τις γαλλικές ακτές ή των βιεννέζικων σαλονιών που αναπολούν ημέρες δόξας της Mitteleuropa». Εξηγεί ότι, καθώς «ο σκεπτικισμός, ως φιλοσοφικό ρεύμα, αμφισβητεί την a priori ορθότητα και πιστότητα των πραγμάτων, ανάγοντας την αμφιβολία σε κατεξοχήν μεθοδολογικό εργαλείο γνώσης», τότε ο ακροδεξιόςευρωσκεπτικισμός, υπό την έννοια αυτή, δεν είναι σκεπτικισμός, διότι δεν αμφιβάλλει για τίποτε και καθόλου: είναι απολύτως σίγουρος για τις θέσεις του, μια σιγουριά που έλκει την καταγωγή της από τα εθνικά θέσφατα του κάθε ευρωπαϊκού λαού και τη νομιμοποίησή της από την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το άλλοτε κραταιό ευρωπαϊκό οικοδόμημα». Και καταλήγει: «Το να είμαστε πραγματικά σκεπτικοί και ανήσυχοι για το πού τραβάει η Ευρώπη σήμερα εισάγει μια νέα μορφή αμφιβολίας, απαλλαγμένη από την υποταγή στους ευρωλαγνικούς μύθους και τις εθνικιστικές δοξασίες. Εκεί, νομίζω, τοποθετείται ένας σύγχρονος, κριτικός, ευρωπαϊκός λόγος της Αριστεράς».
Για το Κυπριακό ξανά. Ο Αριστείδης Μπαλτάς παραθέτει ένα παλιότερο κείμενό του για το Κυπριακό, δέκα χρόνια πριν, την εποχή του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν. Επισημαίνει τις (πολλές) ομοιότητες, τις (λίγες) διαφορές με το σήμερα και καταλήγει: «Η ευθύνη των αποφάσεων στη δύσκολη διαπραγμάτευση δεν είναι δική μας. Η Κύπρος διαθέτει δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και ισχυρή Αριστερά. Δική μας ευθύνη είναι να χαμηλώσουμε τους τόνους, να απαρνηθούμε τις εθνικιστικές  ή αντιιμπεριαλιστικές κορόνες που ρίχνουμε ανέξοδα στις πλάτες άλλων και να κρατήσουμε ως γνώμονα τις θέσεις της κυπριακής Αριστεράς. Ας την εμπιστευθούμε, ας συμπαρασταθούμε ανεπιφύλακτα και ενεργά στους Κύπριους αριστερούς και ας αφήσουμε τους Κυπρίους να αποφασίσουν απερίσπαστοι για το μέλλον τους».
Η μνήμη αφηγείται την πόλη. Με την ευκαιρία του Β΄ Διεθνούς Συνεδρίου Προφορικής Ιστορίας, 6-9 Μαρτίου, οι ιστορικοί Ρίκη Βαν Μπούσχοτενκαι Ποθητή Χαντζαρούλα μιλάνε για την «ιστορία από τα κάτω», την επιλεκτικότητα της μνήμης, το τραύμα,  την κρίση,  και τον δημόσιο χώρο.
Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν: «Κεντρική έννοια για τη μνήμη της πόλης είναι η έννοια του χώρου. Ο πρωτοπόρος γάλλος κοινωνιολόγος της μνήμης Maurice Halbwachs έχει γράψει πολύ όμορφες σελίδες για το πώς οι αναμνήσεις συνδέονται με συγκεκριμένους χώρους και τη βίωση του χώρου από κοινωνικές ομάδες και άτομα. Στο συνέδριο θα δούμε πώς διάφορες «αόρατες» κοινωνικές ομάδες (Εβραίοι, μετανάστες, Μικρασιάτες πρόσφυγες, ανήλικα παιδιά, πόρνες, μουσικοί) βίωσαν τους χώρους της πόλης, πως διαμορφώνονται ενίοτε νοητικά --αλλά και πολύ υλικά-- εσωτερικά σύνορα μέσα στην πόλη, πώς αλλάζει η κοινωνική γεωγραφία της πόλης ανάλογα με την πολιτική συγκυρία και πώς ανασημασιοδοτούνται συγκεκριμένα κτίρια, όταν αλλάζει η χρήση τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την πόλη του Βόλου, όπου συγκεντρώνουμε προφορικές μαρτυρίες για το μελλοντικό Μουσείο της Πόλης, είναι το κτίριο Σπύρερ: προπολεμικά καπναποθήκη, έδρα του Εργατικού Κέντρου το 1945, στρατοδικείο στον Εμφύλιο και σήμερα έδρα του Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας».
Ποθητή Χαντζαρούλα: «Η συζήτηση για την πόλη συνδέεται με τη δημοκρατία και την έννοια του δημόσιου χώρου. Η ανάγκη θέσμισης ενός δημοκρατικού δημόσιου χώρου αναδύεται ως διακύβευμα τη στιγμή που ο νεοφιλελευθερισμός και ο φιλελεύθερος ατομικισμός προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν ή να ιδιωτικοποιήσουν τον δημόσιο χώρο, να δημιουργήσουν ζώνες «ασφάλειας», από τις οποίες κοινωνικές ομάδες θα αποκλείονται. Σε αυτό το μοντέλο, η πόλη ως τόπος πραγμάτωσης ατομικών επιθυμιών και αναγκών συνδέεται με πολιτικές πρόσβασης στο χώρο. Τα κράτη θέτοντας την ασφάλεια ως πεδίο στο οποίο εμφανίζονται χρήσιμα και αποφασιστικά, εστιάζουν κατεξοχήν στη μορφή του μετανάστη, σε αυτόν-ήν που περιφέρεται “ύποπτα”, που “παρενοχλεί”».
Των αφανών. Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης, σε ένα ποιητικό κείμενο,με αφορμή την έκθεση «Κρίσιμη Τέχνη-Τέχνη στην Κρίση» μας μιλάει για την πόλη, τις μνήμες, τους αφανείς της: «Μιλώ για το σήμερα, κρατώντας στο μυαλό μου εικόνες του χθες. Η πλατεία. Οι γυναίκες που διαδέχθηκαν τα αγόρια στις πιάτσες, οι πρόχειρες σκηνές των Κούρδων και το βίαιο ξερίζωμά τους ένα πρωί, το κλείσιμο της τράπεζας, του βιβλιοπωλείου, του φούρνου, η αντικατάστασή τους από κινεζάδικα με ρούχα. Εκεί που δουλεύουν δωδεκάωρα με ελάχιστα χρήματα, για να γυρίσουν το βράδυ να κοιμηθούν σε κάποια τρώγλη, δέκα-δέκα μαζί. Μέρα μεσημέρι, σώματα γεμάτα πληγές γύρω από το νιγηριανό «βαποράκι», αγοράζοντας το πιο φτηνό και καταστροφικό χημικό, καθώς μέσα στην κρίση οι Κινέζοι κλείνουν ένα ένα τα μαγαζιά τους, γεμίζοντας τους γύρω δρόμους ενοικιαστήρια. Οι μάνες και τα παιδιά της Άννας Κινδύνη, οι μετανάστες του Βλάση Κανιάρη, οι βαμβακοκέφαλοι του Γιάννη Ψυχοπαίδη. Οι φιγούρες του Δημήτρη Κατσούδα. Δεν έχουν πρόσωπο».
Το πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού και τα στοιχήματα για την Αριστερά. Η Φερενίκη Βαταβάλη, υπενθυμίζοντας τους σαφείς λόγους της αντίθεσής μας στην ιδιωτικοποίηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, σκιαγραφεί βασικά στοιχεία μιας άλλης πρότασης, της πρότασης για τη δημιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου: «Η συνολική ή μερική εκμετάλλευση, από ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, μιας έκτασης γης μητροπολιτικής σημασίας που αποτελεί περιουσία του δημοσίου, κινείται σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση [των αποκλεισμών και των ανισοτήτων]. Αντίθετα, η αποσύνδεσή της από σχεδιασμούς που αντιμετωπίζουν τη γη ως εμπόρευμα και η εμβάθυνση σε προτάσεις που δίνουν έμφαση σε κοινωνικές ανάγκες και οικολογικές απαιτήσεις, όπως συμβαίνει στην πρόταση για το Μητροπολιτικό Πάρκο, μπορούν να δώσουν άλλο πρόσημο στην “ανάπτυξη”, αναβαθμίζοντας συνολικά την ποιότητα ζωής, αλλά και την ελκυστικότητα της πρωτεύουσας. Να το πούμε απλά: η διασφάλιση της ποιότητας του αστικού περιβάλλοντος της Αθήνας γενικά, αλλά και ειδικά του δημόσιου χώρου --με το Ελληνικό να μπορεί να αναδειχθεί σε καταλύτη προς αυτή την κατεύθυνση-- είναι αυτή καθαυτή ανάπτυξη, και μάλιστα για όλους».
Σε αποφασιστική καμπή. Ο Λουκάς Αξελός θέτει τέσσερα σημεία για τη στρατηγική της Αριστεράς. Και καταλήγει: «Η πραγματικότητα ωμά συμπυκνώνει, όπως και 200 χρόνια πριν, τα αιτήματα του ελληνικού λαού στο τρίπτυχο: Εθνική Ανεξαρτησία-Δημοκρατία-Κοινωνική Δικαιοσύνη. Έχω κατ’ επανάληψη τονίσει ότι ο αποφασιστικός κρίκος φέρει το όνομα Δημοκρατία. Η Ελλάδα χρειάζεται το νέο 1843 της, η Ευρώπη το νέο 1848 της. […] Οι Άγγλοι μεταλλωρύχοι, παρότι δεν μπόρεσαν να το πραγματώσουν, διατύπωσαν με περισσή σαφήνεια το τι και το πώς: «Τα μεγάλα φαντάζουν μεγάλα / γιατί είμαστε στα γόνατα. / Γι’ αυτό σηκωθείτε!».
Πώς έγινε κομμάτια το ατσάλι. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία», γράφει για τον χάλυβα, το ατσάλι και τις χαλυβουργίες:  «Ίσως η λέξη του σημερινού σημειώματος να μην ακούστηκε πάρα πολύ όλον τον προηγούμενο μήνα, παρά μόνο στο τέλος του, αλλά νομίζω ότι επιβάλλεται να της αφιερώσω το σημερινό άρθρο, αφενός επειδή το αμέλησα την προηγούμενη φορά που η λέξη ακουγόταν πολύ, τότε με τη μεγάλη απεργία, και αφετέρου επειδή, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο μπορεί να μην υπάρχει πια χαλυβουργία στην Ελλάδα· οπότε, το σημερινό σημείωμα είναι αφιερωμένο στη λέξηχάλυβας, τα συνώνυμά της και τις παραφυάδες τους».
Mια βίαιη στρατολόγησηΜήπως και ήταν ο λόρδος Βύρωνας μνημονιακός; Ο Βασίλης Δρουκόπουλος σχολιάζει καυστικά πρόσφατη συνέντευξη του καθηγητή Ρόντρικ Μπίτον, στην οποία υποστήριζε ότι ο Βύρωνας, με τα σημερινά δεδομένα, θα ήταν μάλλον… «μνημονιακός»! Και καταλήγει ο Β. Δρουκόπουλος: «Όταν η σορός Βύρωνα του έφτασε στο Λονδίνο, οι δρόμοι της πόλης είχαν γεμίσει από εργάτες που πενθούσαν τον λατρεμένο τους ποιητή, σε αντίθεση που τους ευγενείς έστειλαν άδειες τις άμαξές τους, δηλώνοντας την περιφρόνησή τους για ένα λόρδο που είχε απαρνηθεί την τάξη του, ενώ ο πρωτοπρεσβύτερος του Westminster αρνήθηκε την ταφή στο Poets’ Corner του Αββαείου […]. Παράδοξα συμβάντα, αν δώσει κάποιος απόλυτη πίστη στην παρατήρηση του Μπίτον με αφορμή τη στάση του Βύρωνα σε σχέση με το επαναστατικό-πατριωτικό κίνημα των καρμπονάρων στην Ιταλία: “Ο Βύρωνας, ως το τέλος, θα παραμείνει έντονα αφοσιωμένος στην τάξη του. Το να σηκώσει όπλο ενάντια στην αριστοκρατία θα ήταν σαν να κάνει πόλεμο ενάντια στον εαυτό του”. Ύστερα από όσα συνολικά προηγήθηκαν πρέπει τελικά οι “αντιμνημονιακοί” να αντιπαθούν τον Βύρωνα όπως διατείνεται ο καθηγητής Μπίτον;».

Wednesday, February 26, 2014

Εφημερίδα Εποχή Newsletter Τεύχος 11


 

Εφημερίδα Εποχή Newsletter Τεύχος 11

 
 


 
 

 
 

Χ. Γεωργούλας - Π.Κλαυδιανός: Οι βλαβερές συνέπειες της έλλειψης πολιτικής συμμαχιών 

 
 
Το να ζητήσεις από αυτούς να εξηγήσουν τον αναστοχασμό τους, να στηρίξουν αυτοκριτικά τη μεταστροφή τους, δεν μπορεί να εξισώνεται με απαίτηση δήλωσης μετανοίας. Είναι μια απλή και καθαρή, εξήγηση με τους αποδέκτες των πολιτικών επιλογών τους, με αυτούς που τώρα ζητούν να τους εμπιστευτούν ξανά.
 
 
[continue...]FacebookTwitterGoogle+Linked-In
 
 



 
 

 
 

Νίκος Σερντεδάκις:  Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα μελών, αποτελεί μέσο και όχι αυτοσκοπό

 
 
Το κείμενο που απέστειλε η νομαρχιακή επιτροπή Ρεθύμνου στα κεντρικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε την αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα και χρήσιμη κουβέντα με τον επίκουρο καθηγητή στην Κοινωνιολογία της Συλλογικής Δράσης και των Κοινωνικών Κινημάτων, Νίκο Σερντεδάκι, συντονιστή της νομαρχιακής. «Η γοητεία της πράξης είναι αυτή που παρακινεί έναν καθηγητή πανεπιστημίου να φύγει λίγο από τα γραπτά και τις αναγνώσεις του και να δοκιμάσει τις ιδέες του στην καθημερινότητα» λέει στην «Εποχή».
 
 
[continue...]FacebookTwitterGoogle+Linked-In
 
 

 
 

Ηλ. Παντελεάκος:Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει οργάνωση δημιουργίας

 
 
Ο πρώτος γραμματέας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, Ηλίας Παντελεάκος, μιλά στην “Εποχή” για τα προβλήματα των νέων, αλλά και για τη διαμόρφωση της ταυτότητας της οργάνωσης, υπό το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.

 
 
[continue...]FacebookTwitterGoogle+Linked-In
 
 

 
 http%3A%2F%2Fepohi.gr%2Fportal%2Fimages%2Fbanners%2Fdritsas.jpg

Θ. Δρίτσας: Ο Πειραιάς μπορεί να δώσει το μήνυμα για τη μεγάλη αλλαγή 


Εί­μα­στε α­ρι­στε­ροί. Αυ­τή εί­ναι μια θε­με­λια­κή δια­φο­ρά, αρ­κεί να την ε­πι­βε­βαιώ­σου­με στην πρά­ξη. Το Λι­μά­νι ό­ντως συ­νερ­γα­ζό­ταν και συ­νερ­γά­ζε­ται με πο­λύ κό­σμο στον Πει­ραιά σ’ ε­πί­πε­δο α­ντι­στά­σεων, κι­νη­το­ποιή­σεων, σχε­δια­σμού προ­τά­σεων και υ­λο­ποίη­σής τους. Μια θε­με­λια­κή αρ­χή του Λι­μα­νιού εί­ναι ό­τι η αυ­το­διοί­κη­ση πρέ­πει να βρί­σκε­ται κο­ντά στον πο­λί­τη, να δια­βου­λεύε­ται μα­ζί του και να συ­νερ­γά­ζε­ται. Αν βρε­θού­με σε θέ­ση ευ­θύ­νης, αυ­τή η αρ­χή θα έ­χει πρω­τεύο­ντα ρό­λο στην υ­λο­ποίη­ση του προ­γράμ­μα­τός μας.

 
 
[continue...]FacebookTwitterGoogle+Linked-In
 
 

 
 

Γκουστάβο Τζαγκρεμπέλσκι: Ένα τράνταγμα για τη δημοκρατία

 
 
 για μέ­να, το ψη­φο­δέλ­τιο Τσί­πρα, σε σύ­γκρου­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα των κλει­στών ε­θνι­κο­τή­των και με τα συμ­φέ­ρο­ντα των πα­γκο­σμίων α­πορ­ρυθ­μι­σμέ­νων α­γο­ρών, εί­ναι έ­να σχέ­διο που έ­χει ως πρώ­το στό­χο να οι­κο­δο­μή­σει την Ευ­ρώ­πη ως αυ­θε­ντι­κό πο­λι­τι­κό δη­μο­κρα­τι­κό χώ­ρο. 
 
 
[continue...]FacebookTwitterGoogle+Linked-In
 
 

 
 

Κ.Δουζίνας:H λύση συμπεριλαμβάνει και το δρόμο και την κάλπη

 
 
Ο καθηγητής Νομικής στο κολέγιο Μπίρκμπεκ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Επιστημών του κολεγίου και συγγραφέας Κώστας Δουζίνας έδωσε αποκλειστική συνέντευξη στο βραβευμένο δημοσιογράφο και εξωτερικό ανταποκριτή της σλοβένικης εφημερίδας «Delo», Μπόστιαν Βιντέμτσεκ. Μίλησαν για την κρίση και την αντίσταση, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. 

 
 
[continue...]FacebookTwitterGoogle+Linked-In
 
 

 
 http%3A%2F%2Fepohi.gr%2Fportal%2Fimages%2Fbanners%2Fhristopoulos.JPG

Δ. Χριστόπουλος: Μια εξαίρεση στη μαυρίλα των ημερών


Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται εδώ όμηρος της φυλετικής αντίληψης για το έθνος, αντίληψη που επικύρωσε με τη γνωστή απόφαση 460/2013 το Συμβούλιο της Επικρατείας. Το έθνος δηλαδή που κοιτάει το παρελθόν και όχι το μέλλον.
 
 
[continue...]FacebookTwitterGoogle+Linked-In
 
 

 
 http%3A%2F%2Fepohi.gr%2Fportal%2Fimages%2Fbanners%2Faoos.jpg

Γ. Παπαδημητρίου: Η μάχη για την επιβίωση του Αώου 


Στην πραγματικότητα το ποτάμι πρόκειται να απωλέσει θανάσιμα μεγάλες ποσότητες νερού στο σημείο της εκτροπής και για πολλά χιλιόμετρα ακόμη μέσα στην ονομαστή χαράδρα του, καθώς οι δύο σημαντικοί του παραπόταμοι Βοϊδομάτης και Σαραντάπορος συναντιούνται μαζί του αρκετά μετά από την Κόνιτσα
 
 
[continue...]FacebookTwitterGoogle+Linked-In
 
 

 
 http%3A%2F%2Fepohi.gr%2Fportal%2Fimages%2Fbanners%2Flast_kaniaris.jpg

Θ. Τσαλαπάτης: Σημειώσεις για μια ημιτελή άνοιξη


Στο ξαφνικό παρόν που βιώνουμε, η πρόσφατη ιστορία υπάρχει ως εχθρός και ως φίλος, ως εργαλείο κατανόησης και ως ευχή αποφυγής. Αν η δεκαετία του ΄80 είναι η πιο πρόσφορη περίοδος ώστε να ανιχνεύσει κάποιος τις πηγές των ιδεολογημάτων και των τρόπων που μας έφεραν ως εδώ, την καταγωγή των υλικών που συγκροτούν το σήμερα, η δεκαετία του ’60 λειτουργεί ως κοντινός συγγενής των ρευστών μας χρόνων. Η άνοδος της αριστεράς, η μετανάστευση, ο ρόλος του παρακράτους και η πολιτική αστάθεια, μαζί με μια σειρά από άλλα σημεία, τραβούν μια ευθεία παράλληλη στην αγκομαχούσα ευθεία του παρόντος μας.

 
 
[continue...]

Saturday, February 22, 2014

Το νέο εξώφυλλο του Δρόμου της Αριστεράς, από αύριο στα περίπτερα. Γιατί τα πράγματα είναι πάντα πιο περίπλοκα...


Στα «Ενθέματα» αύριο 23 του Φλεβάρη - Κείμενα των: Γιώργου Νικολαΐδη, Δημήτρη Δημητρόπουλου, Δημήτρη Παλαιολογόπουλου, Ρογήρου, Αλέξη Οικονομίδη, Νταβίντ Νάουερ,Κλαούντια Γκνεμ-Λάουμπσερ, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Εντίν Χαϊνταρπάσιτς, Μαρίνας Γαλανού, Λορέντζο Ζαμπόνι, Ντίνας Βαΐου

Στα «Ενθέματα» αύριο 23 του Φλεβάρη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata
Κείμενα των: Γιώργου Νικολαΐδη, Δημήτρη Δημητρόπουλου, Δημήτρη Παλαιολογόπουλου, Ρογήρου, Αλέξη Οικονομίδη, Νταβίντ Νάουερ,Κλαούντια Γκνεμ-Λάουμπσερ, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Εντίν Χαϊνταρπάσιτς, Μαρίνας Γαλανού, Λορέντζο Ζαμπόνι, Ντίνας Βαΐου


Yγεία: τα ονόματα και τα πράγματα. Ο Γιώργος Νικολαΐδης μιλάει για τη διάσταση ονομαστικού και πραγματικού στο χώρο της υγείας: για τον ιδιωτικό τομέα που δεν είναι ιδιωτικός και το δημόσιο σύστημα υγείας που δεν είναι (μόνο) δημόσιος. Αποτιμάει τη διαδρομή του ΕΣΥ και του ΕΟΠΠΥ, τις ευθύνες του κράτους, της μνημονιακής πολιτικής αλλά και του συνδικαλισμού: «Μια σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερή πρόταση δεν μπορεί να στηρίζεται στη νοσταλγία για την κατάσταση πραγμάτων του 2008 ούτε στη διατήρηση της κατεστημένης λογικής. Ούτε στο αλήστου μνήμης χατζηγακικό “όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά”, όπου όποιος ζητάει θορυβωδώς θεωρείται εκ προοιμίου ότι εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, ανεξαρτήτως αν είναι κλινικάρχης ή μεροκαματιάρης, “φακελάκιας” ή από τα μόνιμα “κορόιδα” (χάρη στα οποία βρίσκουν αρκετοί πολίτες την υγεία τους). Ακόμα, δεν μπορεί η αριστερή πολιτική να νοείται ως άθροιση διαμαρτυρομένων: ο ΕΟΠΥΥ δείχνει ότι η απλή άθροιση αιτημάτων διαμαρτυρίας δεν είναι δυνατή, καθώς ενίοτε είναι αντικρουόμενα».
H ιδιωτικοποίηση του σχεδιασμού. Η Ντίνα Βαΐου αναφέρεται στην κατάργηση των Οργανισμών Ρυθμιστικών Σχεδίων (Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων) με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε προχθές και  σχολιάζει το Reactivate Athens – ως δύο παράλληλες αλλά όχι ασύμβατες περιπτώσεις ιδιωτικοποίησης του σχεδιασμού και απόσυρσης του δημοσίου από το προσκήνιο.
Σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα. Σύγχυση γενικώς. Ο Ρογήροςδιευκρινίζει ορισμένα βασικά πραγματολογικά και ιστορικά δεδομένα, για να καταλάβουμε τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία: «Το γεγονός ότι ίσως υπήρξε η διάθεση να «αποσπασθεί» από τη Ρωσία μια χώρα που ανήκει κατεξοχήν στη σφαίρα επιρροής της δεν είναι παράδοξο στο πλαίσιο των σύγχρονων γεωστρατηγικών συσχετισμών. Εφόσον όμως υπήρξε τέτοια βούληση, θα έπρεπε και τα μέσα να είναι ανάλογα (π.χ. γενναία οικονομική ενίσχυση, πολιτική στήριξη κ.ο.κ.). Στην προκειμένη περίπτωση, επιχειρήθηκε να γίνει επική παρτίδα πόκερ με μέσα που έφταναν για να παιχτεί το πολύ ένα άθλιο δελτίο ξυστού! Το αποτέλεσμα ήταν να απελευθερωθούν δυνάμεις που δεν μπορούν να ελεγχθούν».
  ΤΟ ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
1. Στη χώρα του Χρήματος και του Φόβου. Γράφει ο Νταβίντ Νάουερ: «Για να υπερβάλω λιγάκι, από το «να είναι κανείς Ελβετός» δεν θα έμεναν και πολλά, εάν το επίπεδο ζωής στη χώρα υποχωρούσε φτάνοντας το επίπεδο ζωής των Γερμανών ή --Θεός φυλάξοι-- εκείνο των Γάλλων ή των Ιταλών. […] Οι Ελβετοί επινόησαν κιόλας έναν δικό τους, πολιτικά ορθό, όρο για τα υποτιθέμενα προφανή δεινά που προκαλεί η μαζική μετανάστευση: Dichtestresδηλαδή “άγχος του συνωστισμού” -- ένας όρος που χρησιμοποιείται στη βιολογία για να περιγραφεί το άγχος το οποίο προκαλεί ο συνωστισμός στα ζώα». (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).
2. Οι «φτωχοί χωρικοί» και οι «ξένοι αφέντες». Η ελβετίδα οικονομική αναλύτρια Κλαούντια Γκνεμ-Λάουμπσερ γράφε: «Οι νικητές του ελβετικού δημοψηφίσματος αφηγούνται τώρα μια ιστορία βγαλμένη από τη λαϊκή παράδοση της χώρας: οι φτωχοί, αδύναμοι χωρικοί αποτίναξαν τον ζυγό που τους επέβαλλαν οι κακοί ξένοι αφέντες τους. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν ότι, αφού ενορχήστρωσε το νικηφόρο δημοψήφισμα, ο δισεκατομμυριούχος βουλευτής Κρίστοφ Μπλόχερ του λαϊκιστικού δεξιού Ελβετικού Κόμματος του Λαού (SVP) δήλωσε: “Τώρα που ξαναπήραμε την εξουσία στα χέρια μας, η κυβέρνηση πρέπει να μεταφέρει την επιθυμία του ελβετικού λαού στις Βρυξέλλες -- και όσο πιο γρήγορα το κάνει, τόσο το καλύτερο”». Kαι μας εξηγεί γιατί αυτά είναι ακροδεξιά παραμύθια. (μετάφραση:Δημήτρης Ιωάννου).
Σκυλιά του Σότσι. Ένα σχόλιο του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, στη νέα του στήλη του «Νέα από το σπίτι»: «Με αφορμή τις εκκαθαρίσεις σκύλων στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, ξαναδιάβασα την Αργία, μια από τις ιστορίες που έγραψε ο Σαλάμοφ για το γκουλάγκ της Κολιμά».
Βοσνία: η πολιτική γραμματική του υποθετικού λόγου. Γράφει οΕντίν Χαϊνταρπάσιτς: «Τα γεγονότα στη Βοσνία είναι σημαντικά ακριβώς επειδή θέτουν τα δύσκολα ερωτήματα της ελευθερίας και της δημοκρατίας χωρίς όρους ή προεικαζόμενες απαντήσεις. Οι συνελεύσεις μπορεί να μην ταιριάζουν στη συμβατική εικόνα της επανάστασης, αλλά είναι αναμφισβήτητα ανατρεπτικές διακηρύσσοντας ότι “η συνέλευση των πολιτών δεν είναι απλώς μια διαμαρτυρία· είναι μια διαδικασία παραγωγής πιθανοτήτων”» (μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης).
Η παράδοξη κίνηση της Σπινέλι. Ο Λορέντσο Ζαμπόνι, από τη Φλωρεντία, εξηγεί πώς «Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» θα μπορούσε να επανενώσει την ιταλική Αριστερά: «Η Ιταλία δεν έζησε, ακόμα, την εμπειρία των μαζικών, ενωτικών κινητοποιήσεων ενάντια στη λιτότητα που χαρακτήρισαν την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία των τελευταίων χρόνων. Ως εκ τούτου, είναι απίθανο η Ιταλική Αριστερά να προσεγγίσει τα επίπεδα λαϊκής στήριξης που επιτεύχθηκαν στις προαναφερθείσες χώρες. Μολαταύτα, εάν η “H Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα” βρει τη δύναμη να συγκρουστεί ανοιχτά με την Ε.Ε. στα κοινωνικο-οικονομικά ζητήματα, εάν επιτρέψει την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες της, η είσοδος στο Ευρωκοινοβούλιο θα γίνει ένας απολύτως εφικτός στόχος» (μετάφραση: Μάρκος Βογιατζόγλου).
Αυτοδιοικητικές επιλογές: τα δέντρα και το δάσος. Σκέψεις τουΑλέξη Οικονομίδη για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, τη σχέση «τοπικού» και «εθνικού»: «Οι άνθρωποι δεν βιώνουν μια ενιαία τοπικότητα, την οποία στις επικείμενες εκλογές καλούνται να συνδέσουν πλήρως, μερικώς ή καθόλου με την κεντρική πολιτική αναμέτρηση. Η ίδια η τοπικότητα εμπεριέχει ήδη --και παράγει συνεχώς-- διαφορές, και μάλιστα όχι μόνο ποσοτικές: η πόλη δεν είναι ένα μεγάλο χωριό, ούτε η μητρόπολη είναι, απλώς, μια μεγάλη πόλη. Οι διαφορές κλίμακας συγκροτούν --έχουν συγκροτήσει προ πολλού-- διαφορετικές ποιότητες».
Πορτρέτα του Χριστόδουλου Ξηρού. Ο Δημήτρης Δημητρόπουλος, με αφορμή την εικονογραφία του τηλεοπτικού διαγγέλματος του Χριστόδουλου Ξηρού (Γκεβάρα, Βελουχιώτης, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης): «Οι πρωταγωνιστές του 1821 βέβαια μετείχαν σε μια εθνική επανάσταση.  Είναι αναμενόμενο λοιπόν να έχουν ευρύτατη λαϊκή αποδοχή, ιδιαίτερα σε μια χώρα που η αδυναμία ή η άρνηση αντιμετώπισης των προβλημάτων τού σήμερα οδηγεί σε μια διαρκή φυγή στο παρελθόν, σε υπερβολική κατανάλωση ιστορίας. Πρόκειται όμως και για κάτι παραπάνω. Στον αχταρμά του δημόσιου λόγου, ιδίως του διαδικτύου, όπου κυριαρχεί η πατριδολαγνία, η συνωμοσιολογία, η ξενοφοβία, η ακρισία, η ασυναρτησία και η παραζάλη, οι αγωνιστές του ’21 θεωρήθηκαν ιδανικοί  για να θέσουν υπό τη σκέπη τους, να δανείσουν την εικόνα και το όνομά τους σε όλους όσους τα χρειάζονταν για ίδιον όφελος. Τώρα τους έλαχε να ευλογούν και τα όπλα του Ξηρού».
Πέτρος Διβέρης, ο Επονίτης. Ο Δημήτρης Παλαιολογόπουλοςαποχαιρετά τον Πέτρο Διβέρη, από τους πρωτεργάτες της ΕΠΟΝ, που πέθανε πριν από λίγες μέρες: «Άνθρωπος με σπάνιες αρετές τρυφερός οικογενειάρχης, έντιμος στις συναλλαγές του με τους συνανθρώπους του, σεμνός, χαμογελαστός, ανυποχώρητος, στα ιδανικά του μα πάντα ανοιχτός στα μηνύματα του καιρού του. Θα παραμένει πάντα στις μνήμες μας και στις καρδιές μας ένας αληθινός Επονίτης».

Περί επανοικειοποίησης και ανάκτησης προσβλητικών όρων. ΗΜαρίνα Γαλανού εξηγεί γιατί θεωρεί προβληματική την επανοικειοποίηση προσβλητικών όρων (λ.χ. «πούστης», «πουστιά», «τραβέλι») από το λοάδ κίνημα. Αναφέρεται στις διαφορές της ελληνικής περίπτωσης από τη γερμανική, τις ενδεχόμενες συγκλίσεις με την ισπανική και την πορτογαλική, καθώς και στον επανοικειοποιημένο όρο queer

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)

 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)                                                                    του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...