Saturday, December 31, 2011

tsakthan daily 31122011 -ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ 2012 Β΄ ΜΕΡΟΣ - ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ

Tsakthan Daily 31/12/2011




ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ 2012 Β΄ ΜΕΡΟΣ



ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ



Ας επιστρέψουμε για λίγο στον πίνακα της εξέλιξης των κομμάτων των ΗΠΑ. Όσον αφορά τα κόμματα των ελίτ δεν τίθεται θέμα σύγκρισης καθώς η λογική είναι ίδια με αυτή των ευρωπαϊκών κομμάτων των ελίτ. Το 1824 μια νέα γενιά ηγετών εμφανίστηκε στα τότε κόμματα. Στο μεταξύ είχαν εκλείψει οι Φεντεραλιστές και είχαν κυριαρχήσει οι Ρεπουμπλικανοί. Η θεματολογία των εκλογών δεν χαρακτηριζόταν πια από τα έντονα προβλήματα και οι συγκρούσεις μεταξύ Βρετανόφιλων και Γαλλόφιλων (ουσιαστικά εκπροσωπούσαν καπιταλιστές που είχαν αντίστοιχους εμπορικούς προσανατολισμούς και εκφράστηκαν με τις αντίστοιχες στοιχίσεις στις πολεμικές συρράξεις των δύο μεγάλων δυνάμεων της Δυτικής Ευρώπης). Νικητής από τους νεώτερους Ρεπουμπλικανούς (μόνο αυτούς ήταν οι 4 υποψήφιοι) αναδείχθηκε ο Άντριου Τζάκσον από την Πολιτεία Τεννεσή. Η θητεία του χαρακτηρίστηκε από την οικοδόμηση ενός «πελατειακού κράτους» (που δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όπως νομίζουν πολλοί «εκσυγχρονίζοντες»). Σύμφωνα με έναν εξέχοντα ιστορικό είναι δίκαιο να δηλώσει κανείς ότι ο Τζάκσον εισήγαγε το ‘σύστημα των λαφύρων’στο επίπεδο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και ποτέ του δεν το μετάνιωσε. Η πολιτική λογική του για τη στελέχωση της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού ήταν τόσο απλή όσο των ανθρώπων των δυτικών συνόρων: «Τα καθήκοντα όλων των δημοσίων λειτουργών είναι (…) τόσο σαφή κι απλά που άνθρωποι με εξυπνάδα μπορούν μετά χαράς αυτοπροταθούν για να αναλάβουν να τα εκτελέσουν (…) και δεν μπορώ παρά να πιστεύω πως έχουμε πολλά να χάσουμε αν υπάρχουν άνθρωποι που κατέχουν μια θέση επί μακρόν από όσα γενικά μπορούμε να κερδίσουμε από την εμπειρία τους (. . ) Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει περισσότερα φυσικά δικαιώματα από κάποιον άλλο πάνω σε δημόσιες θέσεις εργασίας.» Απέναντί του στάθηκαν οι Ουίγοι (Whigs ήταν οι Φιλελεύθεροι στη Βρετανία και όσοι κάτοχοι αξιωμάτων στις αποικίες αντιστάθηκαν στους Βρετανούς και πήραν μέρος στην επανάσταση του 1776) και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί με κύριο το Αντι-Μασονικό Κόμμα που ήταν το «κόμμα νέου τύπου» γιατί δημιουργήθηκε από τα κάτω ως «εξωκοινοβουλευτικό» μαζικό κόμμα μα συγκεκριμένη αντέντα, της οποίας το κύριο αίτημα ήταν ο πλήρης εκδημοκρατισμός της πολιτικής ζωής με το κλείσιμο των «μυστικών οργανώσεων». Στις εκλογές του 1836 ο Μάρτιν Βαν Μπιούρεν, διάδοχος του Τζάκσον, υπό την ταμπέλα των «Δημοκρατικών Ρεπουμπλικανών» νίκησε τους Ουίγους που διασπάστηκαν μεταξύ τριών υποψηφίων. Μεταξύ 1840 και 1852 είχαν σχηματιστεί και συγκρούονταν τα κόμματα των μαζικών οργανώσεων, Ουίγοι και Δημοκρατικοί (υπό τον Βαν Μπιούρεν). Στις εκλογές του 1840 οι Ουίγοι κέρδισαν με τον …Μακ Κέιν της εποχής, τον στρατιωτικό θρύλο που άκουγε στο όνομα Γουίλιαμ Χένρι Χάρισον του Οχάιο: «Ο λόγος για τον οποίο η εκστρατεία του 1840 εξελίχθηκε στην πιο διασκεδαστική και πιο βλακώδη προεδρική εκλογή είναι το ότι οι Ουίγοι νίκησαν τους Δημοκρατικούς με τις ίδιες τις μεθόδους τους. Δεν υιοθέτησαν ουδεμία πλατφόρμα, έχρισαν υποψήφιο έναν στρατιωτικό ήρωα, αγνόησαν τα πραγματικά διακυβεύματα και δεν απευθύνθηκαν στη νοημοσύνη των ψηφοφόρων αλλά στα συναισθήματά τους. Οι προσδοκίες του κέρδους και της πατρωνίας χρησιμοποιήθηκαν για ‘την άντληση των ψήφων’ και στο λαό προσέφεραν ένα μεγάλο σόου». Ο εκλεγείς Χάρισον δεν πρόλαβε να το χαρεί και πέθανε διαδεχόμενος από τον αντιπρόεδρος Τζων Τάιλερ. Οι Ουίγοι είχαν παράλληλα κερδίσει και την πλειοψηφία της Γερουσίας. Όμως, η πολυσυλλεκτικότητά τους στάθηκε η αχίλλειος πτέρνα τους κι έτσι διασπάστηκαν για να επανέλθουν το 1844 οι Δημοκρατικοί στην Προεδρία. Στις εκλογές αυτές εμφανίστηκε το Liberty Party με σκοπό του την κατάργηση της δουλείας ως μονοθεματικό κοινωνικο-κινηματικό κόμμα και πήρε 2% αφαιρώντας ψήφους από τους Ουίγους που με τη σειρά τους ξαναπήραν την Προεδρία το 1848, πάλι με στρατιωτικό ήρωα, τον Ζάκαρι Ταίηλορ. Οι Δημοκρατικοί είχαν υποψήφιο τον Γερουσιαστή Λιούις Κας που ήταν αντίθετος με την επέκταση της δουλείας στις νέες κατακτήσεις (Νέο Μεξικό κλπ.) και αυτό στοίχισε ψήφους προς τους Ουίγους ενώ η μετριοπάθεια της αντίθεσής του έστειλε τους πιο ριζοσπάστες στο κόμμα Free Soil με υποψήφιο τον Βαν Μπιούρεν. Τέλος το 1852 διεξήχθη η τελευταία εκλογική εκστρατεία με κύριους αντίπαλους τους Δημοκρατικούς και τους Ουίγους. Το Free Soil δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο καθώς τα δύο μεγάλα κόμματα άρχισαν πλέον να διασπώνται με αφορμή την κατάργηση της δουλείας και τις επερχόμενες κοινωνικές ανακατατάξεις λόγω της εντατικοποίησης της εκβιομηχάνισης. Οι οικονομικά «προοδευτικοί» και κοινωνικά «συντηρητικοί» Ουίγοι έχασαν τις εκλογές και διασπάστηκαν. Το Δημοκρατικό Κόμμα διασπάστηκε σε Βόρειους αντίπαλους της δουλείας και σε Νότιους υπερασπιστές της ανοίγοντας το δρόμο για την εμφάνιση και επικράτηση του νέου Ρεπουμπλικανικού Κόμματος του ανερχόμενου βιομηχανικού καπιταλιστικού μπλοκ που υποσχόταν την κατάργηση της δουλείας (επί της ουσίας ήθελε ελεύθερο και φθηνό εργατικό για τις εργατουπόλεις του ανερχόμενου βιομηχανικού βορρά). Ο εμφύλιος πόλεμος ήταν ενώπιον των πυλών. Από τα συντρίμμια του κόμματος των Ουίγων και την πτώση και διάσπαση των Δημοκρατικών ωφελήθηκε το μαζικό American Party με την αντιμεταναστευτική, αντικαθολική και μυστικοπαθή δραστηριότητά του μέσω των «μυστικών εταιριών» (οι διαβόητοι “Know-Nothings” που δεν άκουγαν, δεν έβλεπαν, δεν ήξερα τίποτα για τις μυστικές ενώσεις). Το Αμερικάνικο Κόμμα σάρωσε σε πολλές πολιτείες, κυρίως στη Μασαχουσέτη, στο Μέριλαντ και στο Κεντάκι, όπου πήρε τις τοπικές κυβερνήσεις και βουλές. Κι εκεί που όλοι νόμιζαν πως θα γίνει το νέο βασικό κόμμα, στην ετήσια συνδιάσκεψη του 1956 σκάει η φούσκα όταν επήλθε τεράστια ρήξη λόγω της σύγκρουσης Βορείων και Νοτίων για την κατάργηση της δουλείας. Οι Βόρειοι ήταν ο κύριος όγκος των συνέδρων του νέου Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που απηύθυνε έκκληση συνεργασίας σε οπαδούς του Free Soil και των Ουίγων, σε Δημοκρατικούς που ήταν υπέρ της κατάργησης της δουλείας και σε δυσαρεστημένους Know-Nothings. Στις εκλογές του 1856 τα τρία κόμματα συγκρούστηκαν άγρια και οι Ρεπουμπλικανοί έκαναν την έκπληξη και με 33% των ψήφων εγκαταστάθηκαν στη δεύτερη θέση στέλνοντας το Αμερικάνικο Κόμμα στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Όλες αυτές οι εκλογικές αναμετρήσεις είχαν πολύ υψηλή συμμετοχή που έφτανε το 80% και η οποία έγινε ακόμη πιο υψηλή το 1860 όταν εκλέχτηκε πρόεδρος ο Ρεπουμπλικανός Αβραάμ Λίνκολν. Οι Δημοκρατικοί κατέβηκαν με δύο ψηφοδέλτια, το Βόρειο και το Νότιο και, βεβαίως, έχασαν το παιχνίδι και σε λίγο έγιναν υπαίτιοι (“War Democrats”) ενός από τους χειρότερους εμφυλίους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας. “War Democrats” από το Βορρά στήριξαν τον Λίνκολν. Υπήρξαν, βέβαια, Δημοκρατικοί που εναντιώθηκαν στον πόλεμο. Αντιπολίτευση αντιμετώπισε και μέσα από το κόμμα του από τους «Ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους» που απαιτούσαν να αναλάβει το Κογκρέσο την ευθύνη του πολέμου, να καταργηθεί εδώ και τώρα η δουλεία και να ανασυγκροτηθεί πολιτική ο νότος μετά τη λήξη του πολέμου. Για να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση, ο Λίνκολν διεύρυνε το κόμμα του με τους “War Democrats” και το μετονόμασε σε Union Party (Κόμμα της Ένωσης). Κι όμως, στις εκλογές του 1864 οι “War Democrats” κατέβασαν δικό τους υποψήφιο κόντρα στον Λίνκολν αλλά μάταια. Μετά τη δολοφονία του Λίνκολν, την Προεδρία ανέλαβε ο προερχόμενος από τους “War Democrats” Αντιπρόεδρος Άντριου Τζάκσον αλλά αντιμετώπισε σκληρή αντιπολίτευση από τους «Ριζοσπάστες Ρεπουμπλικανούς» που πέτυχαν να υπερψηφιστεί πρόταση μομφής εναντίον του αλλά απέτυχαν να πείσουν τους γερουσιαστές. Με την επιστροφή των Νοτίων πολιτειών στην Ομοσπονδία το Δημοκρατικό Κόμμα ξανάγινε «αξιωματική αντιπολίτευση». Ο ήρωας του πολέμου στρατηγός Οδυσσέας Γκραντ ηγήθηκε των Ρεπουμπλικάνων και παρέμεινε Πρόεδρος για δύο θητείες (1868 και 1872). Έτσι, λοιπόν, το τέλος του πολέμου βρήκε τους Ρεπουμπλικανούς νικητές και τις ΗΠΑ μια διαφορετική χώρα. Τυπικά η δουλεία καταργήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1865 με την 13η Τροποποίηση του Συντάγματος ενώ η μόνη εξαίρεση που διατηρήθηκε αφορούσε την περίπτωση διάπραξης εγκλήματος, κάτι που προκαλούσε αρνητικές ερμηνείες και προβλήματα. Και για να μη νομίζουμε πως επρόκειτο για μια απλή διαδικασία, η τροποποίηση έπρεπε να εγκριθεί από τα πολιτειακά νομοθετικά σώματα. Και ποια ήταν η Πολιτεία που τελευταία κατάργησε και τυπικά τη δουλεία μόλις το 1995; Η Πολιτεία του Μισισίπι!!!



Η ανασυγκρότηση των υποδομών έδωσε δουλειά σε πολύ κόσμο και, κυρίως, έδωσε νέα ορμή στην καπιταλιστική εκβιομηχάνιση καθώς η χώρα θα συνεχιζόταν να επεκτείνεται προς τη Δύση και χρειαζόταν νέους σιδηροδρόμους, νέα εργοστάσια και νέες αγροτικές και κτηνοτροφικές εκτάσεις που θα ετίθεντο υπό την εκμετάλλευση των μεγάλων αγροβιομηχανικών επιχειρήσεων. Μέσα σε αυτό το κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο θα γιγαντώνονταν τα πολιτικά κόμματα και θα άλλαζε ο πολιτικός τους προσανατολισμός καθώς οι Ρεπουμπλικανοί θα γίνονταν το κόμμα των βιομηχανικών και χρηματιστικών κύκλων της αστικής τάξης ενώ το Δημοκρατικό θα ψηφιζόταν από τους «χαμένους» της διαδικασίας της εκβιομηχάνισης αγρότες και εργάτες. Οι Ρεπουμπλικάνοι εξελίχθηκαν σε ένα άκρως εθνοκεντρικό κόμμα επιβάλλοντας αντιμεταναστευτική πολιτική και νομοθεσία με αποτέλεσμα οι Δημοκρατικοί να ψηφίζονται και από τους μετανάστες που ζούσαν στις μεγάλες πόλεις. Η σύγκρουση των δύο κομμάτων ήταν σφοδρή. Ο συσχετισμός δυνάμεων έγερνε πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά. Οι ανάγκες της πανεθνικής πολιτικής σύγκρουσης είχε ως αποτέλεσμα την οικοδόμηση μαζικών οργανώσεων (machines) από τα κόμματα, που, εκτός των άλλων, αποσκοπούσαν και στην πολιτική ενσωμάτωση των νέων πληθυσμών που προέρχονταν από τις νέες πολιτείες και κτήσεις καθώς και των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που συνέρρεαν από όλο τον κόσμο και, κυρίως, από την Ευρώπη. Όμως, όπως παρατήρησε ο Ρόμπερτ Μίκελς, «όποιος μιλά για οργάνωση μιλά για ολιγαρχία», δηλαδή σε κάθε πολιτική οργάνωση (κόμμα ή συνδικάτο) όσο και αν θεωρείται δημοκρατική δημιουργούνται ηγετικές γραφειοκρατικές ολιγαρχίες. Έτσι εξελίχθηκαν στη φάση αυτή τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα. Παράλληλα, οι μηχανισμοί ανέπτυξαν τεράστια δίκτυα πελατειακών σχέσεων (“machine politics”). «Ο μηχανισμός και οι ηγέτες ήθελαν πολιτική δύναμη κι εξουσία. Η πολιτική εξουσία οδηγούσε σε προσωπικό πλούτο. Για να αποκτηθούν δύναμη κι εξουσία οι μηχανισμοί χρειάζονταν τον έλεγχο των δημοσίων αξιωμάτων οπότε όριζαν ποιοι θα ήταν οι υποψήφιοι και τους εξασφάλιζαν πιστές και προβλέψιμες ψήφους. Σε αντάλλαγμα, η αντιπαροχή του μηχανισμού ήταν η προσφορά σε προσωπική βάση υπηρεσιών και χειροπιαστών υλικών ανταμοιβών σε εκείνους που τον υποστήριζαν.»



Επειδή, όπως τονίσαμε, οι μηχανισμοί είχαν συχνά ανάγκη από άφθονο χρήμα, διαφθορά επικρατούσε στις πόλεις όπου δημόσια αξιώματα έφερναν εκτός από τη δόξα και τον πλούτο. Έτσι οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι και οι κομματικοί στρατοί τους νόθευαν τις εκλογικές διαδικασίες («μπούκωναν» τις κάλπες με ψηφοδέλτια δικά τους, διπλοψήφιζαν και τριπλοψήφιζαν) και τρομοκρατούσαν ανοιχτά τους αντίπαλούς τους. Προεκλογικά βοηθούσαν τους μετανάστες, έδιναν δουλειές και άλλες παροχές στους φτωχούς για να τους πάρουν τις ψήφους κι αυτοί λόγω έλλειψης κράτους πρόνοιας υπέκυπταν στους εκβιασμούς. Αυτά τα συμπτώματα «άρρωστης δημοκρατίας» δεν έχουν εξαλειφθεί, παρ’ όλο που πολλοί θεωρούν ότι κράτησαν ως τη δεκαετία 1950-1960. Η κατάσταση στην πόλη του Σικάγο είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική και είναι πρώτη στην πολιτική διαφθορά. Οι εργάτες και οι αγρότες ένοιωθαν αποκλεισμένοι από τις πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις και είχαν την αίσθηση ότι οι κοινότητές τους δεν όριζαν οι ίδιες τις τύχες τους αλλά η παγκόσμια αγορά, οι κερδοσκόποι του χρηματοπιστωτικού συστήματος και οι άπληστοι βιομηχανικοί καπιταλιστές (robber barons). Όταν εκδηλώθηκε η πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση το κομματικό σύστημα άρχιζε να τρίζει επικίνδυνα. Μεταξύ 1870 και 1896 οι αγρότες των Μ μεσοδυτικών, δυτικών και νότιων πολιτειών δημιούργησαν οργανώσεις εκπροσώπησης των συλλογικών συμφερόντων τους. Το Greenback Party που υποστήριζε το αίτημα έκδοσης χάρτινου χρήματος και το αγροτικό κίνημα Granger που αγωνιζόταν εναντίον των μονοπωλίων των σιδηροδρόμων και προωθούσε την ιδέα των αγροτικών μεταφορικών συνεταιρισμών και ταχυδρομείων κατέβασαν κοινούς υποψηφίους στις εκλογές (1876, 1880, 1884). Όμως, τη μεγάλη απειλή για τα δύο μεγάλα κόμματα την αντιμετώπισαν όταν το 1892 το Κόμμα του Λαού (People’s Party ή Populists) με υποψήφιο πρόεδρο τον Τζέιμς Γουήβερ πήρε 8% και εξέλεξε 22 εκλογείς στο Εκλεκτορικό Κολέγιο, 6 κυβερνήτες και αρκετούς δημάρχους μικρών πόλεων. Οι Δημοκρατικοί εξέλεξαν Πρόεδρο τον Γκρόουβερ Κλήβελαντ και κατέκτησαν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο. Όμως, ο Κλήβελαντ ήταν ανοιχτά άνθρωπος των βιομηχάνων και των τραπεζιτών. Έτσι, υπεράσπισε με νύχια και με δόντια το «χρυσό κανόνα» αρνούμενος σθεναρά να υιοθετήσει την πρόταση των αγροτών, των εργατών και των μικρεμπόρων και μικροβιοτεχνών. Έτσι, χειροτέρεψε η οικονομική κατάσταση, κατέρρευσαν τράπεζες, χρεοκόπησαν επιχειρήσεις, μειώθηκε η βιομηχανική παραγωγή, εκατοντάδες χιλιάδες έμειναν άνεργοι. Επί 30 χρόνια οι Δημοκρατικοί θα αντιμετωπίζονταν από τα λαϊκά στρώματα ως το κόμμα που πρόδωσε τις ελπίδες τους και έφερε φτώχεια και μιζέρια. Το 1894 οι Ρεπουμπλικάνοι επανάκτησαν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο και η αυτοπεποίθηση των Δημοκρατικών έπεσε στο ναδίρ. Στη συνδιάσκεψη του 1896 ένας πρώην βουλευτής από τη Νεμπράσκα έκανε την εμφάνισή του και με το λόγο του ξεσήκωσε το παθιασμένο χειροκρότημα της πλειοψηφίας των Δημοκρατικών συνέδρων. Ο Γουίλιαμ Τζένινγκς Μπράιαν επιτέθηκε στους υποστηρικτές του «χρυσού κανόνα» λέγοντας: «Δεν θα σταυρώσετε την ανθρωπότητα πάνω σε ένα χρυσό σταυρό.» Οι σύνεδροι κατενθουσιασμένοι υπερψήφισαν την υποψηφιότητά του. Το Δημοκρατικό Κόμμα τάχθηκε με τα εκατομμύρια των εργατών και αγροτών και γενικότερα με τη «φτωχολογιά». Το «Κόμμα του Λαού» στη δική του συνδιάσκεψη που έλαβε χώρα μερικές μέρες αργότερα τάχθηκε και αυτό υπέρ του Μπράιαν. Όμως, η ρητορική του Μπράιαν ξέφυγε από το πλαίσιο «τάξη εναντίον τάξη» και έγινε «ύπαιθρος εναντίον πόλεων», με αποτέλεσμα οι Ρεπουμπλικανοί με τον Γουίλιαμ ΜακΚίνεϋ, που τον χρηματοδοτούσαν φανερά και ξεδιάντροπα οι κεφαλαιοκράτες,να καταφέρουν να κερδίσουν τον κόσμο των εργαζομένων των πόλεων με το επιχείρημα ότι μόνο με την ανάπτυξη των μεγάλων επιχειρήσεων των πόλεων θα μπορέσουν να κρατήσουν τις δουλειές τους, και τους υποσχέθηκαν να επιβάλλουν υψηλούς βιομηχανικούς δασμούς στις εισαγωγές. Έτσι έχασαν οι Δημοκρατικοί και οι «Λαϊκιστές» έσβησαν ως κόμμα.



Σύντομα, όμως, τα πράγματα θα άλλαζαν με την είσοδο στην «Προοδευτική Εποχή». Το Προοδευτικό Κίνημα ζητούσε σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις: μαζική εγγραφή των πολιτών στους εκλογικούς καταλόγους, μεταρρύθμιση των εκλογικών διαδικασιών, καθιέρωση δημοψηφισμάτων και δικαιώματος των πολιτών να παίρνουν πρωτοβουλίες για συλλογή υπογραφών για δημοψηφίσματα, προκριματικές εκλογές των κομμάτων για την ανάδειξη των υποψηφίων στα αξιώματα, δυνατότητα ανάκλησης των εκλεγμένων αξιωματούχων και διενέργειας επαναληπτικών εκλογών, κατάργηση κομματικών ψηφοδελτίων, επιβολή ισχυρών κανονισμών στις δημόσιες υπηρεσίες, επέκταση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι και, πρωτίστως, στις γυναίκες. Μετά τη δολοφονία του ΜακΚίνευ την Προεδρία ανέλαβε ο τότε αντιπρόεδρος Θεόδωρος Ρούζβελτ, ο οποίος υιοθέτησε τις θέσεις του Προοδευτικού κινήματος και σάρωσε στις εκλογές του 1904. Όμως, ο διάδοχός του, ο Γουίλιαμ Χάουαρντ Ταφτ πρόδωσε το Προοδευτικό κίνημα κι έτσι στις εκλογές του 1912 ο Ρούσβελτ κατέβηκε ως υποψήφιος του Προοδευτικού Κόμματος κι έστειλε τους Ρεπουμπλικάνους στην τρίτη θέση με μεγάλη διαφορά (88 εκλέκτορες έναντι 8). Στα θετικά σημεία της πλατφόρμας του ήταν η καθιέρωση της γυναικείας ψήφου, η ανάκληση των δικαστικών αποφάσεων, η ευκολότερη αναθεώρηση του συντάγματος, η καθιέρωση νομοθεσίας για την κοινωνική πρόνοια προς γυναίκες και παιδιά, αύξηση εργατικών μισθών, περιορισμός των αντιαπεργιακών διατάξεων, αναθεώρηση του τραπεζικού συστήματος για καθιέρωση ελαστικότερου νομίσματος, υποχρεωτική ιατροφαρμακευτική ασφάλιση των εργαζομένων, νέοι φόροι κληρονομιάς και εισοδημάτων, βελτίωση των υδάτινων δρόμων της ενδοχώρας, κ.α. Στα αρνητικά του ήταν ο νέο-εθνικισμός που, πέρα από τις οικονομικές λογικές της επιβολής δασμών και της πρόταξης της κοινωνικής πρόνοιας έναντι των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων που προωθούσε με τη Νέα Ελευθερία ο Τόμας Γούντοου Γουίλσον των Δημοκρατικών, ήταν κάλεσμα για την ενίσχυση του στρατιωτικού κατεστημένου. Όμως, οι Ρεπουμπλικάνοι κατάφεραν να ξαναπάρουν πίσω ένα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού και των ψηφοφόρων των Προοδευτικών ενώ άλλοι ακολούθησαν τον Γουίλσον στο Δημοκρατικό Κόμμα, που έπαιρνε ολοένα και πιο προοδευτικές θέσεις. Το 1924 ο υποψήφιος των Προοδευτικών Ρόμπερτ Λαφολέτ πήρε για τελευταία φορά υψηλό ποσοστό (16,2%). Έτσι, οι Προοδευτικοί είτε ως ανεξάρτητο κόμμα είτε ως πτέρυγες των δύο μεγάλων κομμάτων έβαλαν τη σφραγίδα τους στην εποχή που θα έκλεινε με την άνοδο και την κυριαρχία του Δημοκρατικού Φρανκλίνου Ρούζβελτ που επέβαλε το Νιου Ντήλ και την πιο φιλεργατική νομοθεσία που είχαν ποτέ οι ΗΠΑ. Στο μεταξύ με την οικοδόμηση ενός τύπου «κράτους πρόνοιας», που επιτεύχθηκε με την κυβέρνηση Ρούσβελτ και την κινητοποίηση των εργατικών συνδικάτων για δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρές απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων και χώρων δουλειάς και συγκρούσεις με τις ιδιωτικές αστυνομίες των εργοδοτών, μια ισχυρή κοινωνική συμμαχία στο πλαίσιο του Δημοκρατικού Κόμματος που άλλαξε εντελώς το κόμμα. Αυτή η συμμαχία ευνοήθηκε στην άνοδό της με τους Ρουσβελτιανούς Δημοκρατικούς και με την μετακίνηση ψηφοφόρων που απογοητεύτηκαν από το χειρισμό από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων της τρομακτικότερης οικονομικής κρίσης. Ο Πρόεδρος Χέρμπερτ Χούβερ και τα νεοκλασικά οικονομικά του (η οικονομική ορθοδοξία της εποχής) έσπρωξαν την κρίση στα άκρα, προκαλώντας Κραχ και στέλνοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την απίστευτη μιζέρια του δόγματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Εξίσου ευνοήθηκε και από το γεγονός ότι γενιές ολόκληρες μεταναστών είχαν αποκτήσει εκλογικά δικαιώματα και τα παιδιά τους ενηλικιώνονταν τότε δημιουργώντας ένα νέο μεγάλο στρώμα Δημοκρατικών ψηφοφόρων, που, εκτός των άλλων, ήθελαν να ψηφίσουν εναντίον της ρατσιστικής και αντίληψης και αντιμεταναστευτικής πολιτικής των Ρεπουπλικανών. Η κοινωνική συμμαχία ράγισε το 1948 για να διαλυθεί το 1952 οπότε ο «ήρωας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου» Ντουάιτ (Άικ) Άιζενχάουερ ανέλαβε τα ηνία της Προεδρίας των ΗΠΑ με τους Ρεπουμπλικάνους εν μέσω ψυχρού πολέμου. Το 1948 ο Χάρρυ Τρούμαν που είχε διαδεχθεί το Ρούσβελτ μετά το θάνατό του το 1945 επανεκλέχτηκε διαψεύδοντας όλες τις τότε δημοσκοπήσεις, που ήθελαν τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο Τόμας Ντιούι να βγαίνει με ευκολία. Οι τηλεφωνικές δημοσκοπήσεις δεν έλαβαν υπόψη τους τη λαϊκή βάση (οι περισσότεροι δεν είχαν δικό τους τηλέφωνο τότε) των Δημοκρατικών που συνέτριψε τόσο την ανταρσία των Νότιων Δημοκρατικών που κατέβασαν ρατσιστή υποψήφιο σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί ο Τρούμαν υποστήριζε την απόδοση πολιτικών δικαιωμάτων στους Αφροαμερικανούς και προωθούσε γενικότερα την κοινωνική και πολιτική ενσωμάτωσή τους όσο και την Ρεπουμπλικάνικη υπεροψία. Ο Τρούμαν είχε αμφισβητηθεί και από την Προοδευτική πτέρυγα που κινήθηκε να κατεβάσει τον πρώην αντιπρόεδρο Χένρυ Γουάλλας, κυρίως εναντιωνόμενη στην ψυχροπολεμική εξωτερική πολιτική και την πολεμική επέμβαση στην Κορέα. Ο Άιζενχάουερ εξελέγη το 1952 στις πρώτες εκλογές που μεταδόθηκαν από την τηλεόραση. Από το σημείο αυτό αλλάζει πάλι η θέση, ο ρόλος και η οργάνωση των βασικών κομμάτων. Τα κόμματα προσαρμόζονται στις ανάγκες της τηλεοπτικής εποχής κατά την οποία οι φακοί της δημοσιότητας στρέφονται στις προσωπικότητες των υποψηφίων. Αυτό σημαίνει ότι τα κόμματα παίζουν το ρόλο του παροχές υπηρεσιών υποστήριξης και διαφήμισης των υποψηφίων. Δεν ήταν, όμως, μόνο η διάδοση της τηλεόρασης ο μοναδικός παράγοντας αυτής της εξέλιξης. Το «κράτος πρόνοιας» άφηνε ολοένα και λιγότερα περιθώρια στους κομματικούς μπόσηδες και τους μηχανισμούς να αναπτύσσουν «πελατειακές σχέσεις». Οι δημόσιοι υπάλληλοι προστατεύονταν πια με νόμους και κανονισμούς από την εκδίωξή τους και την αντικατάστασή τους από τους εκάστοτε κυβερνητικούς οπαδούς. Η δεκαετία του 1950, εξάλλου, ήταν η περίοδος ανάπτυξη των προαστίων των μεγαλουπόλεων που είχε ως αποτέλεσμα τη φυγή από τα κέντρα των πόλεων των αστών αλλά και σχετικά ευημερούντων εργατικών στρωμάτων. Η παρακμή των κομματικών οργανώσεων των πόλεων εντάθηκε και από το γεγονός ότι τα φτωχότερα μεταναστευτικά και αφροαμερικανικά στρώματα της εργατικής τάξης στηρίζονταν περισσότερο στις δικές τους οργανώσεις παρά στις κομματικές για την επιβίωσή τους. Η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας και η μετάβαση σε μια «μεταβιομηχανική οικονομία» των υπηρεσιών σήμαινε ότι καθημερινά το κεφάλαιο δημιουργούσε νέες αγορές, μεταξύ άλλων τη διαφήμιση, τις δημόσιες σχέσεις, την εκπαίδευση-επιμόρφωση και άλλες υπηρεσίες μάρκετινγκ και συμβουλών που ήταν απαραίτητες για τα πολιτικά κόμματα προκειμένου να υποστηρίζουν τους υποψήφιούς τους. Το αποτέλεσμα ήταν να μειώνεται συνεχώς ο ρόλος του κομματικού μέλους. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το πρόπλασμα του «κόμματος-καρτέλ» να έχει ήδη κατασκευαστεί στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1950, προτού εξαπλωθεί στην Ευρώπη τρεις δεκαετίες αργότερα

Συνεχίζεται…



Θανάσης Τσακίρης

http://tsakiris.snn.gr

http://tsakthan.blogspot.com

http://tsakthan.wordpress.com

http://antiracistes.wordpress.com

http://homoecologicus.wordpress.com

http://leftypedia.wordpress.com

http://greekunions.wordpress.com

http://femininmasculin.wordpress.com

http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://redferryman.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr



ATAKA ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Αν δεν πετύχουμε θα πάμε όλοι μαζί για τσίπουρα στη Θεσσαλία". Φ. Σαχινίδης http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/be255305-1e40-4a0d-b32d-c606a1f6dc72

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

To ταγκό της Αθήνας

Μουσική : Καίτη Μπελίντα

Στίχοι : Καίτη Μπελίντα

Ερμηνεία : Καίτη Μπελίντα



http://www.youtube.com/watch?v=wN0I2kNkzqA



Το πιο όμορφο ταγκό, το ταγκό της Αθήνας

Ταγκό ερωτικό, το ταγκό της Αθήνας



Με φώτα λιγοστά η αγάπη μου πλέει

και τότε ερωτικά η καρδιά μου χτυπάει



Έρωτα μεγάλο και δυνατό

νιώθει η καρδιά μας με το ταγκό

μες στην αγκαλιά μου θα σε κρατώ

και με τα φιλιά μου θα σε μεθώ



Το πιο όμορφο ταγκό, το ταγκό της Αθήνας

Για σένα τραγουδώ, το ταγκό της Αθήνας



Το πιο όμορφο ταγκό, το ταγκό της Αθήνας

Ταγκό ερωτικό, το ταγκό της Αθήνας



Έρωτα μεγάλο και δυνατό

νιώθει η καρδιά μας με το ταγκό

Μες στην αγκαλιά μου θα σε κρατώ

και με τα φιλιά μου θα σε μεθώ



Το πιο όμορφο ταγκό...





Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Heart Tango (Monica Bellucci)



http://www.youtube.com/watch?v=yQiQDyRddzk&feature=fvst



ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΝΙΚΕΣ


ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΑΣΠΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

Friday, December 30, 2011

Στην«Εποχή»τηςΚυριακής (κυκλοφορεί από Σάββατο 31/12/12): Κεντρικός τίτλος "ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΝΥΠΑΚΟΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ"

Η εποxή
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Γραφεία:Ακαδημίας 62, 10679 Αθήνα
τηλ.:210-36 19 513 - 14,φαξ:210- 36 19 610
www.epohi.gr




Στην«Εποχή»τηςΚυριακής:


Κεντρικόςτίτλος:Αλληλεγγύη, ανυπακοή, αξιοπρέπεια


                                 Τα 3 Α της δικής μας αξιολόγησης για το2012


 Β'Θέμα:  “Άρχισαν οιμποναμάδες του Παπαδήμου'


ΠΟΛΙΤΙΚΗ


“Τα σκυλιάγαβγίζουν, το καραβάνι προχωράει”. Δενπροχωρά το PSI, επεξεργάζονται χρεοκοπία,μετά το Πάσχα οι εκλογές, του Θ. Μιχόπουλου

ΣΥΡΙΖΑ:
Συνεδρίασε η Γραμματεία του και καθόρισε προτεραιότητες

«Πρώτα η κοινωνία», του Στ. Κουτρουβίδη


ΠΑΣΟΚ:
“Νέα” ηγεσία για την ίδια πολιτική” του Χ. Γεωργούλα

“Παραμερίζοντας τις ιδεολογικές διαφορές”, του Κ. Καραλή


“Ευτυχώςυπάρχει αυτό το βουβό κύμα αλληλεγγύης”


ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ-ΕΡΓΑΣΙΑ


Alter: “Μιάαπεργία που διδάσκει”, του Μ. Μπαλαούρα


“Χαλυβουργική:Πως δένεται τ' ατσάλι” . Συζήτηση μετους εργαζ'ομενους με τουΜ. Κοβάνη καιΘ. Μιχόπουλο


“Ελευθεροτυπία”:Μια απουσία που αναδεικνύει κρίσιμαδιλήμματα”, του Κ. Τερζή


“Νόμος σιωπήςγια τα αδικήματα της μη καταβολής τωνδεδουλευμένων”, του Κ. Νικολάου



ΔΙΕΘΝΗ


Συρία:“ Η κρίση και οιπεριφερειακές της επιπτώσεις”, της Β.Κεφαλά

Γερμανία:«Η φτώχεια, η ανεργία, η ύφεση δεν είναιη μοίρα της Ευρώπης». Τέσσερις προτάσειςγια αλλαγή πορείας στην Ευρώπη από τη Συνομοσπονδία Γερμανικών Συνδικάτων.


Ιταλία:
«Οικονομική ασφυξία για τον πολιτικό Τύπο». Μιλά  ο διευθυντής της «Λιμπερατσιόνε» Ντ. Γκρέκο στον Αργ. Παναγόπουλο.

«Κίνημα για τη διάσωση του ριζοσπαστικού Τύπου” , του Α.Π.


Wikileaks:«Ότανη αλήθεια θεωρείται προδοσία». Η δίκητου “πληροφοριοδότη”  Μπράντλεϊ Μάνιγκ,της Ιωάννας Δρόσου


Ρωσία: Νέα στρώματαδιεκδικούν τις δικές τους ευκαιρίες,
τουΝ. Σερβετά






ΚΟΙΝΩΝΙΑ


«Λιγότεροανθρώπινη η πόλη με τη δημαρχία Καμίνη».,Συνέντευξη με τον Παναγιώτη Σκούταστην  Ιωάννα Διαλεισμά


“Δωρεάντοκετός στα Δημόσια Νοσοκομεία”, τουΔικτύου Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ



ΔήμοςΣαρωνικού: “Κοινωνική αλληλεγγύηκόντρα στη “μουντή ζωή”


«Δημοκρατίακαι τοπική αυτοδιοίκηση» του ΠάνουΤότσικα


Κοζάνη: “Σκέψου παγκόσμια , δράσε τοπικά»

Εύβοια:«Αληθινά ελεύθεροι»


Θεσσαλονίκη:
Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης: Πράξη

“Χριστούγεννα –πρωτούγεννα, με ΜΑΤ δίπλα στα τετράχρονα!”, της Ιωάννας Σκαντζέλη

Απόφαση σκάνδαλο για το Μακεδονία Παλλάς


ΦΥΛΑΚΕΣ
«Σαν χριστουγεννιάτικο παραμύθι» - Καλό σου ταξίδι Νταβούντ- οι συγκρατούμενοί σου από το Κ. Κ. Λάρισας

“Τι συμβαίνει στις φυλακές της Τίρυνθας;” Κόβουν αδικαιολόγητα άδειες και αναστολές – 100 κενές θέσεις στην αγροτική φυλακή


ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ


«Κοτόπουλομε δαμάσκηνα»  τουΣτρ. Κερσανίδη


“Αποχαιρετισμόςστη Λουκία Ρικάκη” , του  Στρ.Κερσανίδη.


«Τοξημέρωμα είναι σφαγή, κύριε Κρακ»,παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Θ. Τσαλαπάτη



ΘέμοςΣκανδάμης: «Η τέχνη είναι δίκαιημόνο τη στιγμή που συμβαίνει», μιλάστη Ζωή Γεωργούλα ο γνωστός τραγουδοποιός


ΑργύρηςΧιόνης: 'Ακροβασία στο χείλος του μέσαγκρεμού”, του Θ. Τσαλαπάτη


«Ητέχνη δεν μπορεί να είναι κερδοφόραεπιχείρηση» Συνέντευξη με τονκαλλιτεχνικό διευθυντή της ΚΟΑ, ΒασίληΧριστόπουλο στον Κ. Α. Λυγνό.


“Γιατην πίτα που θα φας, σε μέλει πολύ να μηνκαεί…”



ΕντόςΕποχής
“Occupyeverything: Ένα κίνημα, μα τι κίνημα!”.
Γράφουν:Τόνι Νέγκρι και Μάικλ Χάρτ, Έρικ ΌλινΡάιτ, Σούζαν Ντάγκλας,  Θ. Τσακίρης


ΙΔΕΕΣ


«Ποίηση,ατομικότητα, πολιτική». Ο ΝικόλαςΣεβαστάκης γράφειγια το βιβλίο του Πιέτρο Ινγκράο «Ηαγανάκτηση δεν αρκεί»


ΜίκαελΛεβί: “Η Αριστερά που γεννιέται δενείναι δέσμια του παρελθόντος της” , ογνωστός κοινωνιολόγος μιλά στον Π.Κλαυδιανό 


ΟΙΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ:


«Ξούθουκαι Μενάνδρου γωνία» του Κ. Κρεμμύδα
«Αφρόδιχτατης Αριστερής όχθης» του Γεράσιμου τουAλιέα
«Σταδίκτυα του κόσμου» του Δημήτρη Γκιβίση
«Ό,τισυμβεί στα πέριξ» της Γωγώς Παυλοπούλου
Ησελίδα της Θεσσαλονίκης
ΜουσικέςΠροτάσεις από τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη
ΕικαστικόςΧάρτης από την Κατερίνα Αναστασίου
Κινηματογράφος:Κριτική-Παρουσίαση από τον ΣτράτοΚερσανίδη
Exlibris: Βιβλιοκριτική από τη Μ. Θεοδοσοπούλου

ΗΕποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα,στην Αριστερά

Tsakthan Daily 30/12/2011 - ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ 2011 - Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ

Tsakthan Daily 30/12/2011


ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ 2012


Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΟΜΗ


Σήμερα θα δούμε εν συντομία την πολιτική ιστορία της χώρας για να μπορέσουμε να έχουμε μια εικόνα της σημερινής κατάστασης και της τελικής ευθείας για τις εκλογές. Η εξέγερση των αποίκων για την ανεξαρτησία τους από την Αγγλική κυριαρχία στέφθηκε με επιτυχία μετά από αρκετούς μήνες ένοπλων συγκρούσεων. Έτσι, στις 4 Ιουλίου 1776 οι 13 αποικίες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους ιδρύοντας την Ομοσπονδία που στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21ου θα γινόταν αρχικά η υπερδύναμη του καπιταλιστικού κόσμου και με την κατάρρευση της άλλης υπερδύναμης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» θα καθίστατο προσωρινά η μοναδική. 

Το πολιτικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε με την αμερικανική επανάσταση δεν διαμορφώθηκε μια κι έξω αλλά μέσα από σκληρές ιστορικές ταξικές, φυλετικές και άλλες κοινωνικές συγκρούσεις που στα μέσα του 19ου αιώνα πήραν τη μορφή της εμφύλιας στρατιωτικής σύγκρουσης των Βορείων και των Νοτίων. Γι’ αυτό είναι λαθεμένη η εθνοκεντρική-ελληνοκεντρική άποψη που αναλύει εντελώς ρηχά την αμερικανική ιστορία. Όπως, εξίσου ρηχή αλλά και σκοταδιστική είναι η ίδια η κυρίαρχη αγγλοσαξωνική προτεσταντική αντίληψη της ιστορίας. «Οταν η ιστορία οποιασδήποτε χώρας παρουσιάζεται ως ιστορία μιας οικογένειας, τότε αποκρύπτονται λυσσαλέες συγκρούσεις συμφερόντων ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους, σε αφέντες και δούλους, σε καπιταλιστές και εργάτες, σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους, σε άτομα διαφορετικής φυλής και φύλου. Και σ' έναν τέτοιο κόσμο συγκρούσεων, σ' έναν κόσμο θυμάτων και δημίων, είναι καθήκον των σκεπτόμενων ανθρώπων, όπως είπε ο Αλμπέρ Καμί, να μη συμμαχήσουν με τους δήμιους».[1] Η ιδιαίτερη δικομματική συγκρότηση που χαρακτηρίζει το κομματικό σύστημα είναι και αυτή προϊόν ιστορικών συγκρούσεων που αντανακλούσαν με τη σειρά τους τα αντιτιθέμενα ταξικά και φυλετικά-εθνοτικά συμφέροντα. Το γενικό σχήμα εξέλιξης των βασικών κομμάτων είναι το εξής:

Χρονική περίοδος
Τύπος οργάνωσης
Βασικά κόμματα
Καθοριστικές εκλογικές αναμετρήσεις
1796-1828
Κόμματα ελίτ
Φεντεραλιστές Τζεφερσονιανοί vs Ρεπουμπλικάνοι
1800, 1824
1830-1900
Κόμματα – μαζικές οργανώσεις (machine)
Δημοκρατικοί vs Ουίγοι vs Ρεπουμπλικάνοι
1840, 1860, 1896
1900-1960
Μεταρρυθμισμένα κόμματα
Δημοκρατικοί vs Ρεπουμπλικάνοι
1912, 1932, 1952
1960-σήμερα
Κόμματα υπηρεσίες
Δημοκρατικοί vs Ρεπουμπλικάνοι
1960, 1968, 1980, 2000

 Στη βιβλιογραφία, βέβαια, συναντάμε διαφορετικές εκδοχές για την εξέλιξη των κομμάτων και του κομματικού συστήματος, αλλά στην παρούσα φάση κρατάμε το συγκεκριμένο πίνακα ως λειτουργικότερο μιας και εξυπηρετεί τη σύντομη ανασκόπησή μας.[2] Όπως βλέπουμε αυτή η τυπολογική κατάταξη διαφέρει κατά τι από την κλασική στο είδος της κατάταξη του Μωρίς Ντυβερζέ[3] την οποία επέκτειναν οι Ρίτσαρντ Κατς και Πήτερ Μέιρ [4]:

Α. Κόμματα στελεχών
. Αρχικά τα πολιτικά κόμματα ήταν τοπικές επιτροπές από προσωπικότητες με επιρροή και προύχοντες στα πλαίσια κάθε εκλογικής περιφέρειας
ü  Ποιότητα μελών αντί ποσότητας
ü  Εσωτερική οργάνωση επιτροπών ατελής
ü  Μεγάλη αυτονομία επιτροπών
ü  Κόμματα = ομοσπονδία επιτροπών
ü  Βουλευτές με μεγάλη ανεξαρτησία. Αποτέλεσμα οι μάχες των εθνοσυνελεύσεων είχαν χαρακτήρα μονομαχίας


Β. Κόμματα μαζών
. Ο αποκλεισμός σοσιαλιστών υποψηφίων από πηγές χρηματοδότησης οδήγησε στη συγκρότηση οργανώσεων με πολλά μέλη που κατέβαλλαν μικρές χρηματικές συνεισφορές κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Αποτέλεσμα ήταν η ενσωμάτωση στην οργάνωση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού οπαδών. Έτσι η κομματική οργάνωση συνέβαλε στην πολιτική εκπαίδευση λαϊκών μαζών και δημοκρατική επιλογή υποψηφίων από συνέδρια (εθνικά, τοπικά, τομεακά).


  • Τα κόμματα στελεχών ανταποκρίνονταν στις ανάγκες της εποχής συγκρούσεων μεταξύ αριστοκρατών και αστών.
  • Τα κόμματα μαζών ανταποκρίνονται στην εποχή κατά την οποία η βιομηχανική επανάσταση δημιουργεί πολυπληθή εργατική τάξη που διεκδικεί την ενσωμάτωση του συνόλου των πολιτών στο δημοκρατικό πολιτικό σύστημα και την διαρκή συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες πέρα από την ανά τετραετία καθολική ψηφοφορία για την εκλογή βουλευτών.


Η διαρκής μαζική οργάνωση μελών και ανάγκη διαρκούς είσπραξης συνδρομών και συνεισφορών συνέβαλε στην πολύ αυστηρότερη διοικητική οργάνωση και στην προοδευτική ανάπτυξη ενός πολύπλοκου και ιεραρχημένου οργανισμού και μιας ομάδας ενδοκομματικών ηγετών με αποτέλεσμα την εξασθένιση της θέσης των βουλευτών.


Κοινωνιολογικά, η διαμάχη μεταξύ ενδοκομματικών και κοινοβουλευτικών στελεχών αντανακλά τη διαμάχη των δύο ομάδων της βάσης: μέλη που εκλέγουν τους ενδοκομματικούς ηγέτες και οπαδοί που εκλέγουν τους βουλευτές. Τα μέλη είναι πιο ταυτισμένα με το κόμμα σε σχέση με τους ψηφοφόρους και, συνεπώς, πιο αδιάλλακτα.

Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, οι ομοιότητες με την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών κομμάτων είναι πολλές παρά τη σχετικά αργοπορημένη εμφάνισή τους έναντι αυτών των ΗΠΑ.


Γ. Το πανσυλλεκτικό κόμμα εμφανίστηκε στην Ευρώπη τη δεκαετία του ’60 διατηρώντας πολλά στοιχεία του κόμματος μαζών.[5] Το πρότυπο ανάπτυξης της Δύσης ήταν το υπόβαθρο του πανσυλλεκτικού κόμματος: ιδιότυπο καθεστώς συσσώρευσης με δομές εντατικής συσσώρευσης και μαζικής κατανάλωσης στη βάση συναινετικών θεσμών και δομών. Το πανσυλλεκτικό κόμμα υιοθετεί στρατηγικές άμεσης εκλογικής αποτελεσματικότητας που συνεπάγονται

πρακτικές αποστασιοποίησης ή και αποστροφής από πρακτικές στρατολόγησης στη βάση των ιδεολογικών και κυρίως κοινωνικών ταυτίσεων, ενώ παράλληλα επιδιώκουν εκλογική υποστήριξη με αφετηρία πολιτικές και προγραμματικές συγκλίσεις.

Τα κόμματα πλέον παύουν να είναι παράγοντες της κοινωνίας που επιδιώκουν την επιρροή πάνω στο κράτος ή την διείσδυση σ’ αυτό. Αυτό σημαίνει μετατροπή των κομμάτων σε ανταγωνιστικούς μεσίτες μεταξύ κράτους και κοινωνίας. Οι κυβερνήσεις πανσυλλεκτικών κομμάτων βιώνουν μια έντονη αντίφαση προσπαθώντας αφενός να μεσιτεύσουν τα αιτήματα της κοινωνίας προς το κράτος αφετέρου να υποστηρίζουν την κρατική πολιτική απέναντι στην κοινωνία. Αντίθετα στις ΗΠΑ η εξέλιξη ήταν κάπως διαφορετική. Οι μαζικές οργανώσεις των πολιτικών κομμάτων κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα της καπιταλιστικής εκβιομηχάνισης, της ανάπτυξης της εργατικής τάξης και της εισροής μεταναστών από την Ευρώπη δεν είχαν τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των ευρωπαϊκών συντηρητικών και σοσιαλιστικών κομμάτων (λόγω απουσίας φεουδαρχίας, ατομιστικής πολιτικής κουλτούρας και, σε μεγάλο βαθμό, των δυνατοτήτων επέκτασης της χώρας προς δυσμάς που λειτουργούσε ως αδιαμόρφωτο ακόμη «Αμερικανικό όνειρο» κ.ο.κ.). Το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ στην καλύτερη εμφάνισή του στις Προεδρικές του 1912 έφτασε το 6% και στις βουλευτικές είχε δύο βουλευτές στο Ομοσπονδιακό επίπεδο, μερικές έδρες σε Πολιτειακά νομοθετικά σώματα και 33 δημάρχους, για να μειωθεί σταδιακά η δύναμή του σε ελάχιστα ποσοστά.[6] Έτσι, βλέπουμε τα υποτιθέμενα μαζικά κόμματα του 190υ αιώνα, Δημοκρατικό και Ρεπουμπλικανικό, να είναι ουσιαστικά πανσυλλεκτικά, τη δε δομή τους να μην έχει τα πυραμιδωτά χαρακτηριστικά των κομμάτων-μαζών. Για τα κόμματα  αυτά ο Angelo Panebianco επινόησε τον όρο «εκλογικό – επαγγελματικό κόμμα» που διαφέρει από το πανσυλλεκτικό κόμμα κυρίως κατά το ότι η οργάνωση στελεχώνεται από επαγγελματίες συμβούλους του χώρου του μάρκετινγκ, της διαφήμισης, των μέσων και των πολιτικών εκστρατειών, ενώ οι κομματικοί γραφειοκράτες είτε δεν υπάρχουν είτε παίζουν περιθωριακό ρόλο (π.χ. Δημοκρατικό Κόμμα ΗΠΑ).[7] Μέσα στη διαδικασία της κρίσης των πολιτικών κομμάτων, ο Panebianco ουσιαστικά περιγράφει το μοντέλο του κόμματος-καρτέλ σε μια εποχή όπου η κομματική ταύτιση χάνει το νόημά της.


Δ. Τα κόμματα καρτέλ, λοιπόν, είναι η πιο σύγχρονη κομματική μορφή που απαντάμε στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, πολλά χαρακτηριστικά των οποίων απαντώνται και στα βασικά αμερικανικά κόμματα ήδη από το 1960. Τα κόμματα αυτά χαρακτηρίζονται από πολιτικούς που θεωρούν την πολιτική ως επάγγελμα (πολλοί δε ως πηγή πλουτισμού και ελάχιστοι ως καθήκον του πολίτη). Η βάση του κομματικού ανταγωνισμού είναι το κατά πόσο οι πολιτικοί έχουν διαχειριστικές δεξιότητες και είναι γενικώς και αορίστως αποτελεσματικοί, ενώ η ιδεολογία έχει χαθεί ως έννοια. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά τους είναι η «ένταση κεφαλαίου» της κομματικής δουλειάς και της κομματικές προεκλογικής εκστρατείας. Εκεί που οι εθελοντές έπαιζαν σημαντικό ρόλο, έστω και σε «ταπεινά καθήκοντα» αφισοκόλλησης και «cheerleaders» αναλαμβάνουν τώρα οι διάφορες εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες πολιτικού μάρκετινγκ, διαφήμισης, δημοσίων σχέσεων, χάραξης στρατηγικής και, πάνω απ’ όλες οι εταιρείες ερευνών κοινής γνώμης. Τα κόμματα πια εδρεύουν στο κράτος και παύουν πλέον να είναι μεσίτες της κοινωνίας προς αυτό. Οι σχέσεις των κομματικών ελίτ και των απλών μελών είναι, σε γενικές γραμμές, αυτές της «αμοιβαίας αυτονομία» (ένας κομψός όρος για να πούμε ότι τα μέλη και οι οπαδοί ξεκίνησαν την απόδρασή τους από τα κόμματα). Τέλος, τα εναπομένοντα μέλη δεν έχουν ούτε δικαιώματα ούτε υποχρεώσεις και τα όρια μεταξύ μελών και μη-μελών είναι πλέον ασαφή, και η έμφαση είναι στο άτομο ως μέλος και όχι ως οργανωμένο σώμα (π.χ. Βρετανικό Εργατικό Κόμμα). Η εμπειρία των κομμάτων των ΗΠΑ είναι και εδώ διαφορετική ή και πρωτοποριακή σε σχέση με τα κόμματα-καρτέλ.

Συνεχίζεται…

Θανάσης Τσακίρης

ATAKA ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Θα ζήσουμε και θα κερδίσουμε». Ούγκο Τσάβες, Προέδρος της Βενεζουέλας

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Όλοι θα ζήσουμε (Τα παιδιά)
Μουσική : Γιώργος Κοινούσης
Στίχοι : Γιώργος Κοινούσης
Ερμηνεία : Γιώργος Κοινούσης


Τα παιδιά, τα παιδιά
τα φιλαράκια τα καλά
τα σνομπάρεις κι ούτε δίνεις
σημασία πια καμιά   ] 2x

Όλοι θα ζήσουμε
όλοι θα ζήσουμε
κι εσύ με τα πολλά
κι εμείς με τα λίγα
Εμείς δεν είχαμε χαρτί
κι εσύ είχες τον ρήγα
Εμείς δεν είχαμε χαρτί
κι εσύ είχες τον ρήγα
Όλοι θα ζήσουμε
όλοι θα ζήσουμε

Μεγαλοπιάστηκες και χάθηκες από την πιάτσα
δεν ξαναφάνηκες από τα στέκια τα παλιά

Τα παιδιά...   ] 2x

Όλοι θα ζήσουμε...

Εμείς ξενύχτηδες, μπατίρηδες θα ζούμε πάντα
και όσα βγάζουμε θα τα χαλάμε στη ζωή

Το πρωί, το πρωί
θα μας βρίσκει το πρωί
όπως πάντα στην παρέα
που 'σουνα κι εσύ μαζί   ] 2x

Όλοι θα ζήσουμε...


Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Άρωμα Γυναίκας


ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

George Fischer (2011/1968)The Soviet System: Models of Political Science Νέα εισαγωγή Paul Hollander . New Brunswick, NJ: Transaction Publishers

Μολονότι το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1968 παραμένει μια εργασία που αμφισβητεί προκλητικά τις κυρίαρχες θεωρίες περί εκσυγχρονισμού στον κόσμο.
Ο  Fischer αναμετριέται με τις τρέχουσες υποθέσεις ότι οι κοινωνίες της εποχής  του (και όχι μόνο)  που θέλουν να αναπτυχθούν πρέπει αναπόφευκτα να ακολουθούσουν το δυτικό (καπιταλιστικό) μοντέλο και τις πολιτικές και πολιτιστικές συντεταγμένες του.  Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η αντίληψη μας για τα σύγχρονα έθνη  εμποδίζει την προσέγγισή και την κατανόησή τους γιατί διαπερνάται από τα δόγματα της κυρίαρχης θεωρίας.



[1] Βλ. Zinn, Howard (2003) A People's History of the United States. New York, NY: Perennial Classics [Ελλ. Έκδ.  Zinn, Howard (2008) Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Αθήνα: Εκδ. Αιώρα].
[2] Για περισσότερες λεπτομέρειες επί του θέματος, βλ. Burbank Matthew, Hrenenar Ronald, and Benedict Robert (2008) Parties, Interest Groups, and  Political Campaigns. Boulder, CO: Paradigm Publishers.
[3] Duverger, Maurice (1951) Les Partis Politiques. Paris: PUF.
[4] Katz Richard and Mair Peter (1995) “Changing Models of Party Organization and Party Democracy.” Party Politics. Νο. 1, σελ 5–28. Για μια κριτική αποτίμηση των θεωριών, βλ. Σπουρδαλάκης Μ. (1990) Για τη θεωρία και μελέτη των πολιτικών κομμάτων. Αθήνα: Εκδ. Εξάντας και Σπουρδαλακης Μ. (2003) «Το κομματικό φαινόμενο: Εξέλιξη και συγκυρία» στο Τσάτσος Δ. και  Κοντιάδης Ξ. (επιμ.) Το μέλλον των Πολιτικών Κομμάτων. Αθήνα: Εκδ. Παπαζήση, σελ. 39-64.

[5] Kirchheimer Otto (1991) “O µετασχηµατισµός των κοµµατικών συστηµάτων στη δυτική Ευρώπη” Λεβιάθαν, Νο 11.
[6] Βλ. Seymour Martin Lipset, Gary Wolfe Marks, and Gary Marks (2001) It Didn't Happen Here: Why Socialism Failed in the United States. New York, ΝΥ: W. W. Norton and Company καθώς και Tindall, George Brown and Shi, David E. (1984) America: a Narrative History.  New York, ΝΥ: W. W. Norton and Company
[7] Βλ. Angelo Panebianco (1988). Political Parties: Organizations and Power. Cambridge, UK
: Cambridge University Press

Thursday, December 29, 2011

Στο Δρόμο της Παρασκευής 30/12 - Το αγωνιστικό παζλ του 2012

Διαβάστε-Διαδώστε τον Δρόμο της Παρασκευής 30/12

Το αγωνιστικό παζλ του 2012
  • Editorial: Χρονιά καθοριστικών εξελίξεων το 2012
  • Μέγας Καζαμίας του 2012, του Νίκου Κουνενή
  • Ισορροπώντας στο κενό – Οι ακροβατισμοί του συστήματος και οι προκλήσεις του 2012, του Δημήτρη Υφαντή
  • Νομισματικός πόλεμος και παγκόσμια κρίση, του Γιώργου Τσίπρα
  • Ο Γιλμάζ βάζει φωτιά και στις αντιλήψεις μας, του Γιάννη Τσούτσια
  • Πολλαπλό «διαβατήριο» το σκάνδαλο του Βατοπεδίου
  • Μια εσχατολογική ματιά στο 2012, του Τζέιμς Πέτρας
  • Ο Σώκρατες ζει ή όταν το ποδόσφαιρο έχει συνείδηση! του Στέλιου Ελληνιάδη
  • Οι φτωχοί και η φτώχεια τους, της Αλίκης Βεγίρη
  • Η ανάπηρη δημοκρατία – Για το νέο βιβλίο του Νίκου Κουνενή, Περί Δημοκρατίας – Σάτιρα ηθών και θεσμών
Το επόμενο φύλλο του Δρόμου της Αριστεράς θα κυκλοφορήσει επίσης Παρασκευή, λόγω των εορτών, και συγκεκριμένα στις 6/1/2012

Tsakthan Daily 29/12/2011 - I want to live in America? - ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ (2)

Tsakthan Daily 29/12/2011





I want to live in America?



ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ (2)



Από την πλευρά της ταξικής ένταξης, οι ΗΠΑ, όντας η πιο ακραιφνώς καπιταλιστική κοινωνία, βιώνουν την πιο απόλυτη αντίθεση ανάμεσα σε καπιταλιστές και προλετάριους. Όπως λέει το σύνθημα του κινήματος Occupy Wall Street «Eίμαστε το 99%» και το 1% κατέχει δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό του παραγόμενου πλούτου. Ας δούμε τις ταξικές αντιθέσεις με τα κριτήρια των οικογενειακών εισοδημάτων ώστε να διαπιστώσουμε όλους τους παράγοντες που παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση της ταξικής σύνθεσης του πληθυσμού. Κατ’ αρχήν, το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός νοικοκυριού είναι $ 46.326. Αυτό, όμως, δε σημαίνει τίποτε από μόνο του. Έτσι, πρέπει να δούμε τις επί μέρους εκφάνσεις του:

Median income levels

Households Persons, age 25 or older with earnings Household income by race

All households Dual earner

households Per household

member Males Females Both sexes Asian White,

non-hispanic Hispanic Black

$46,326 $67,348 $23,535 $39,403 $26,507 $32,140 $57,518 $48,977 $34,241 $30,134

Median personal income by educational attainment


Measure Some High School High school graduate Some college Associate's degree

Bachelor's degree or higher

Bachelor's degree

Master's degree

Professional degree

Doctorate degree


Persons, age 25+ w/ earnings $20,321 $26,505 $31,054 $35,009 $49,303 $43,143 $52,390 $82,473 $70,853

Male, age 25+ w/ earnings $24,192 $32,085 $39,150 $42,382 $60,493 $52,265 $67,123 $100,000 $78,324

Female, age 25+ w/ earnings $15,073 $21,117 $25,185 $29,510 $40,483 $36,532 $45,730 $66,055 $54,666

Persons, age 25+, employed full-time $25,039 $31,539 $37,135 $40,588 $56,078 $50,944 $61,273 $100,000 $79,401

Household $22,718 $36,835 $45,854 $51,970 $73,446 $68,728 $78,541 $100,000 $96,830

Household income distribution

Bottom 10% Bottom 20% Bottom 25% Middle 33% Middle 20% Top 25% Top 20% Top 5% Top 1.5% Top 1%

$0 to $10,500 $0 to $18,500 $0 to $22,500 $30,000 to $62,500 $35,000 to $55,000 $77,500 and up $92,000 and up $167,000 and up $250,000 and up $350,000 and up

Πηγή: Wikipedia και US Census Bureau, 2006: income statistics for the year 2005



Η καπιταλιστική τάξη, δηλαδή, το ανώτερο 1,5%, αποτελείται από ανώτατα στελέχη επιχειρήσεων, υψηλά ιστάμενους πολιτικούς, πτυχιούχους των πανεπιστημίων της Ivy League. Η ανώτερη μεσαία τάξη αποτελείται από πτυχιούχος πανεπιστημίων, που είναι ως επί το πλείστον μισθωτοί, επαγγελματίες και μεσαία στελέχη επιχειρήσεων που διαθέτουν μεγάλη αυτονομία στο χώρο εργασίας τους. Η κατώτερη μεσαία τάξη (περίπου 30% του πληθυσμού) αποτελείται από ημιεπαγγελματίες και τεχνίτες με μέσο βιοτικό επίπεδο. Κάποιοι εξ αυτών έχουν λάβει μια ορισμένη κολεγιακή εκπαίδευση και είναι υπάλληλοι (white collar). Η εργατική τάξη των ΗΠΑ (περίπου 30% του πληθυσμού) αποτελείται από υπαλλήλους και βιομηχανικούς εργάτες (blue collar) που δουλεύουν σε τυποποιημένες εργασίες. Το βιοτικό τους επίπεδο εξαρτάται από τον αριθμό των μελών των νοικοκυριών που συμβάλλουν ενεργά στην παραγωγή εισοδήματος του νοικοκυριού και που συχνά ίσα που επαρκούν. Συνήθως είναι απόφοιτοι λυκείου. Η τάξη των εργαζόμενων φτωχών (13%) αποτελείται από εργαζόμενους του τομέα των υπηρεσιών με χαμηλά ημερομίσθια και μισθούς αλλά και από εργάτες που δουλεύουν σε επισφαλείς θέσεις εργασίας που έχουν έντονο το φόβο των επικείμενων μαζικών απολύσεων και της ανεργίας. Τέλος, η «υπο-τάξη» (underclass), που φτάνει στο 12% του πληθυσμού, αποτελείται από όσους έχουν περιορισμένη ή μηδαμινή συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό και στηρίζονται, για την επιβίωσή τους, στις πολιτειακές-ομοσπονδιακές χρηματικές μεταβιβάσεις. Κάποιοι εξ αυτών έχουν φοιτήσει στο λύκειο.



Ο δείκτης ανεργίας υπολογίστηκε σε 8,6% το Νοέμβριο του λήγοντος έτους 2011 (4,5% το Μάιο 2007 όταν το κείμενο αυτό διαμορφωνόταν αναφορικά με τις προηγούμενες προεδρικές του 2008) αλλά το ποσοστό πρέπει να θεωρείται πλασματικό καθ’ όσον ότι δεν ενσωματώνει τις περιπτώσεις άτυπης, μερικής, επισφαλούς και προσωρινής απασχόλησης που ελάχιστα διαφέρουν από την κατάσταση ανεργίας, όπως δουλειά του ενός δολαρίου ανά ώρα, διαθεσιμότητα για εργασία ανά πάσα στιγμή και on-call κ.α.). Στο μεταξύ το 2010 ο επίσημος δείκτης φτώχειας ανήλθε, σύμφωνα με το δελτίο τύπου του Γραφείο Απογραφών των ΗΠΑ, σε 15,1% (46,2 εκατομμύρια άνθρωποι) έναντι 12,5% για το 2007 (37,3 εκατομμύρια από 36,5 εκατομμύρια το 2006). Είναι το υψηλότερο ποσοστό από το 1993Οι μη έχοντες ιατροφαρμακευτική υγειονομική κάλυψη ανέρχονται σε 15,3% (45,7 εκατομμύρια άνθρωποι) το 2007 έναντι 15,8% (47 εκατομμύρια) το 2006.



Τέλος, σύμφωνα με τα Ηνωμένα έθνη, ο δείκτης ανισότητας GINI για τις ΗΠΑ ανέρχεται σε 40,8. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης αναφέρουμε ενδεικτικές μετρήσεις για άλλες χώρες: Βραζιλία 57,0, Μεξικό 46,9, Ρωσία 39,9, Ινδία 36,8, Ηνωμένο Βασίλειο 36,0, Αυστραλία 35,2, Ισπανία 34,7, Ελλάδα 34,3, Γαλλία 32,7, Καναδάς 32,6, Αλβανία 31,1, Γερμανία 28,3, Ουγγαρία 26,9, Σουηδία 25,0, Δανία 24,7.



Έτσι, λοιπόν, οι ΗΠΑ είναι μια τερατωδώς πολωμένη κοινωνία που συνεχίζει να βαδίζει προς το χειρότερο. Το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διαιρεί ολοένα και περισσότερο την κοινωνία καθώς από τη μια πλευρά χτίζονται απομονωμένες κοινότητες πλουσίων περιβαλλόμενες από φυσικά και ηλεκτρονικά τείχη και πύλες που θυμίζουν τα μεσαιωνικά κάστρα και από την άλλη ολοένα και μεγαλώνουν τα «πάρκα τροχόσπιτων» και οι υπό διάλυση φτωχογειτονιές. Το 1% , οι υπέρ-πλούσιοι ταξιδεύουν με ιδιωτικά τζετ ενώ οι χαμηλόμισθοι αλλάζουν τρία και τέσσερα συγκοινωνιακά μέσα για να φτάσουν στις κακοπληρωμένες δουλειές τους. Μια πλούσια μειονότητα καταναλώνει με πάθος πανάκριβες υπηρεσίες αισθητικής χειρουργικής ενώ οι φτωχοί δεν διαθέτουν ούτε τα βασικά φάρμακα όταν αρρωστήσουν αυτοί και τα παιδιά τους. Πολλοί αστέρες του χρηματιστικού κεφαλαίου εξαγοράζουν βουλευτές που τους ψηφίζουν ευνοϊκούς νόμους ενώ οι φτωχοί ψάχνουν στα σκουπίδια των σούπερμαρκετ για να βρουν φαγητό. Οι πλούσιοι έχουν υγιή κατοικίδια που τα φροντίζουν οι καλύτεροι στο είδος τους ειδικευμένοι γιατροί ενώ οι φτωχοί ηλικιωμένοι άνδρες αυτοκτονούν για να μην τρέχουν στα υπό κατάρρευση δημόσια κέντρα των κατεστραμμένων γκέτο.



Συνεχίζεται…



Θανάσης Τσακίρης

http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/  

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/

http://homopolitics.wordpress.com/

http://politicalperson.wordpress.com/

http://cantpaydontpay.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/

http://redferryman.wordpress.com/

http://adotoe.wordpress.com/

http://easpemporiki.wordpress.com/

http://www.easp.gr/



ATAKA ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



«Οι κολοβές λύσεις φέρνουν κολοβό αποτέλεσμα. Δεν έχουμε λόγο να βιαζόμαστε», καταλήγει ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. http://www.protothema.gr/politics/article/?aid=168178





ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

O μαύρος βαρκάρης

Μουσική, στίχοι κι ερμηνεία : Λουδοβίκος των Ανωγείων



http://www.youtube.com/watch?v=5rYT8ve4HnA



Τ' άλογο το καλντερίμι

πέτρα πέτρα το μετρά

τρίζει ο χρόνος στο λιμάνι

σαν το κάρο που τραβά



Γράφει ο φάρος μες τη νύχτα

ίσια κόκκινη γραμμή

με το ένα ναι μου λέει

με τα δυο μου γνέφει μη



Έχει αργήσει το καράβι

ξημερώνει Κυριακή

μα του λιμανιού οι εργάτες

το 'χουν ρίξει στη ρακή



Το λιμάνι του Αη Νικόλα

μύρισε με το κερί

άραγε οι ανθρώποι αλλάζουν

ή αλλάζουν οι καιροί



Κι ο Σαλής στο καλντερίμι

μέσα στη οχλοβοή

σείρνει τα βαρύ καρότσι

με βασιλικό στ' αυτί



• Τραγούδι από τη θεατρική παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης Ο Σαλής ο μαύρος βαρκάρης



Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



I want to live in America (from West Side Story)



http://www.youtube.com/watch?v=Qy6wo2wpT2k



ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Daniel Miller (2011) Tales from Facebook. Cambridge, UK: Polity Press



Το Facebook που καθημερινά χρησιμοποιούμε φιλοξενεί πάνω από 500.000.000 ανθρώπους παγκοσμίως πολλοί εκ των οποίων ξοδεύουν πολλές ώρες ημερησίως μόνο σ’ αυτό το διαδικτυακό τόπο. Ενώ αρχικά ήταν «προνόμιο» των νέων σήμερα η μεγαλύτερη αύξηση χρήσης σημειώνεται (και το διαπιστώνουμε με τα μάτια μας) σε πιο υψηλότερα ηλικιακά κλιμάκια. Κι όμως, δεν έχουν γίνει μέχρι τώρα σοβαρές έρευνες για τις επιπτώσεις στις ζωές μας από την «συναναστροφή» στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης. Το βιβλίο αυτό δείχνει ότι οι επιπτώσεις είναι έντονες. Μπορεί να είναι τόπος έναρξης μιας πολύ βαθιάς αισθηματικής σχέσης αλλά και εργαλείο πρόκλησης διαζυγίου. Μπορεί να ξαναφέρει σε επαφή ανθρώπους που είναι απομονωμένοι στα σπίτια τους λόγω ασθένειας, ντροπαλότητας, προσωπικών ελλείψεων ή γηρατειών αλλά μπορεί να καταργήσει την ιδιωτικότητα και να προξενήσει σκλανδαλα. Μπορεί κανείς να ανακαλύψεις αλήθειες αλλά και ψέματα των ανθρώπων που συναντάς καθημερινά αλλά είναι βαθιά κρυμμένες. Μπορεί επίσης το Facebook να γίνει εργαλείο πάση φύσεως συνεύρεσης (θρησκευτικής, σεξουαλικής, επιχειρηματικής κ.ά.) αλλά εργαλείο ανάδειξης μνημών.



Το βιβλίο εκθέτει μια από τις ισχυρές θέσεις της ανθρωπολογίας, δηλαδή ότι τα άτομα πάντοτε δημιουργούσαν χώρους κοινωνικής δικτύωσης και εξετάζει λεπτομερώς τους μετασχηματισμούς της ζωής συγκεκριμένων ατόμων που επιφέρει το Facebook. Τέλος, παρουσιάζει μια γενική θεωρία του Facebook ως κουλτούρας και στοχασμούς για τις πιθανές συνέπειες της κοινωνικής δικτύωσης στο μέλλον.

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)

 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)                                                                    του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...