Tsakthan Daily
19 Σεπτεμβρίου 2011
Μάτια υπάρχουν!
Πριν δυο χρόνια ακριβώς βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο. Ξέρετε. Τότε που ο ΓΑΠ είχε ξεστομίσει το «Λεφτά Υπάρχουν»! Τα μάτια του 43% των ψηφοφόρων γούρλωσαν και η φράση ήταν γουρλίδικη για τον ΓΑΠ. Η κάλπη τον ανέδειξε νικητή κι άρχισαν τα πιο τρελά μας βάσανα μετά την ημέρα που έπεσε η στρατιωτική δικτατορία 1967-1974. Δεν λέω «τη μέρα της Μεταπολίτευσης» γιατί η λέξη «μεταπολίτευση» έχει διαγραφεί από το επίσημο λεξιλόγιο της δικομματικής εξουσίας (και του ΛΑ.Ο.Σ. που πιστεύει ότι η Ελλάδα «κομμουνιστοκρατείται»)! Παράλληλα, στην Ευρώπη γίνονται εκλογές, τις οποίες χάνουν οι πιο συντηρητικές δυνάμεις που μας ταλαιπωρούν και οι ακροδεξιές χάνουν έδαφος, ευτυχώς. Μόνο στην Ελλάδα οι εκλογές θεωρούνται βάσανο εσχάτως και ο ΓΑΠ επιμένει σε χριστουγεννιάτικη δήλωσή του «Θέλω να κοιτώ τον πολίτη στα μάτια το 2013». Γι’ αυτό αποφάσισα σήμερα να αναδημοσιεύσω ένα post μου της 17ης Σεπτεμβρίου 2009 για το ρόλο του ματιού στη…διέγερση στις εκλογές!
Πώς επιδρά η κόρη του ματιού στην …εκλογική διέγερση; Οι πολιτικές έρευνες δεν έχουν ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα, παρά ελάχιστα. Κι όμως, είχε γίνει πείραμα αλά ελληνικά τέτοιες μέρες πριν από δεκατρία χρόνια με focus group τους ψηφοφόρους του τότε Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Δεν ξέρω αν έγινε με πρωτοβουλία της τότε ηγεσίας ή ήταν προϊόν διαφημιστικής εταιρείας. Ήμουνα στις ΗΠΑ εκείνο το μήνα και έχασα τις εκλογές αλλά θυμάμαι μια αφίσα με ματογυάλια τριών φακών. Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Τέλος πάντων, όλοι οι πολιτικοί που ζητούν την ψήφο μας λένε «σας κοιτώ στα μάτια και σας υπόσχομαι» και άλλα παρόμοια. Το λάγνο βλέμμα τους μοιάζει με το «βλέμμα του Τομ Κρουζ». Σας φαντάζομαι τώρα να διαβάζετε αυτά που γράφω με το… «βλέμμα του Μάρτυ Φέλντμαν» (1934-1982). Προσέξτε, όμως. Οι κόρες των ματιών των πολιτικών διαστέλλονται όταν βλέπουν έναν/μία ελκυστικό (ελκυόμενο κατά βάση) ψηφοφόρο. Ο δρ. Έκχαρτ Χες έλεγε ότι «όταν κοιτάμε κάτι που μας αρέσει, που μας αφορά ή που μας ενδιαφέρει, οι κόρες των ματιών μας διαστέλλονται». Οι πολιτικοί έχουν τη συμπεριφορά κυνηγού, που το βλέμμα του είναι διαρκώς σε επιφυλακή, σε αναζήτηση θηράματος κι ενδιαφέρεται για τη συγκατάθεση του ψηφοφόρου. Τα μάτια ήταν «εξαπανέκαθεν» το πρώτο εργαλείο του ψηφοφορο-κατακτητή και οι δυνατότητές τους ξεπερνούν αυτές του παθιάρικου «βλέμματος του Τομ Κρουζ». Και να ξέρετε ότι η ένταση των δυο ματιών δεν είναι πάντα η ίδια καθώς ανάλογα με το ποιο μάτι χρησιμοποιεί ο πολιτικός για να «σκανάρει» τον προς προσέλκυση υποψήφιο/α ψηφοφόρο και να το εστιάσει πάνω του. Ανάλογα με το ποιο μάτι χρησιμοποιήσει θα δώσει την εντύπωση του «ερωτευμένου» με τον/την υποψήφιο/α ή του «παγερά αδιάφορου». Τα manual συνιστούν: «ενδείκνυται, λοιπόν, να στρίβουμε το κεφάλι ελαφρώς δεξιά εκθέτοντας το αριστερό μάτι»! Αυτά συμβαίνουν, βέβαια, στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινοβουλευτικές πλουραλιστικές κοινωνίες της αναπτυγμένης καπιταλιστικής Δύσης. Στις πιο μονοκρατορικές ή πιο ιεραρχικές κοινωνίες, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί ο πολιτικός δεν έχει ανάγκη να γίνει κυνηγός. «Μελέτες, που έγιναν σε τσαλαπετεινούς του Wyoming, έδειξαν, ότι ο αρχηγός πραγματοποιεί τα 74% των σεξουαλικών σχέσεων μόνος του, όλοι οι δεύτεροί του μαζί τα 13% και οι σωματοφύλακές του (έχει αρκετούς απ’ αυτούς) τα 3%. Οι υπόλοιποι αρσενικοί του είδους έχουν υποχρεωθεί σε αναγκαστική εγκράτεια, που τους βαραίνει φανερά».
Βιβλιογραφία:
1. Maurice Duverger (1985) Εισαγωγή στην Πολιτική. Αθήνα: Εκδ. Παπαζήση
2. Jean Claude Bologne (2009) Η Ιστορία της Ερωτικής Κατάκτησης. Από την αρχαιότητα έως σήμερα. Αθήνα: Εκδ. Πολύτροπο.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Το Υστερόγραφο της ημέρας
Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα τα μάτια της Σάρας
Έγινε ιέρεια του Tea Party. Βάλθηκε να εξοντώσει την κυβέρνηση Ομπάμα, τις ανύπαντρες μαμάδες, τους αλλόθρησκους, τους αλλόχρωμους και γενικά όλους τους «Άλλους». Και καλά έλεγα ότι, όπως θα δείτε στο τέλος, αυτά τα μάτια και τα γυαλιά που γοήτεψαν πολλούς και πολλές -ιδίως νέες γυναίκες- δημιουργώντας το λεγόμενο “Sarah Palin look” κρύβουν ένα σκοτεινό παρελθόν. Γι’ αυτό προσοχή στα μάτια που κλαίνε και«άλλα λένε».
H ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
1.«Ο καθένας που λέει το ο,τιδήποτε - πολιτικός, δημοσιογράφος, αναλυτής, επιχειρηματίας, ακαδημαϊκός- πρέπει να έχει συνείδηση ότι αυτά που λέει μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα κατά της χώρας.»! Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών
2. «Πάγωσε η…μπαρμπουτιέρα». Ο Γ.Τ. στο «Φουαγιέ» της σημερινής Ελευθεροτυπίας για τον «πολιτικό κρατούμενο» Μάκη Ψωμιάδη.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Jeffrey Edward Green (2011) The Eyes of the People: Democracy in an Age of Spectatorship. New York , NY
Για αιώνες έχει υποτεθεί ότι η δημοκρατία πρέπει να αφορά την ενδυνάμωση της φωνής του Λαού. Σε αυτό το πρωτοποριακό βιβλίο, ο Jeffrey Edward Green θεωρεί το Λαό ως οπτική οντότητα και φωνητική. Ο Green υποστηρίζει ότι είναι και δυνατό και επιθυμητό να κατανοήσουμε τη δημοκρατία από την άποψη του τι βλέπει ο Λαός και όχι με την παραδοσιακή εστίαση σε αυτό που έχει να τους πει. Το βιβλίο εξετάζει τη δημοκρατία από τη σκοπιά των καθημερινών πολιτών στην καθημερινή τους ζωή. Αν και είναι συνηθισμένο να αντιλαμβανόμαστε τον πολίτη ως λήπτη αποφάσεων, στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι πολίτες σπάνια συμμετέχουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και δεν έχουν ακόμη ξεκάθαρες απόψεις για τα περισσότερα πολιτικά ζητήματα. Ο απλός πολίτης δεν είναι λήπτης αποφάσεων, αλλά ένας θεατής που βλέπει και ακούει τους λίγους που είναι αρμόδιοι να αποφασίζουν.
Θεμελιωμένο σε αυτό το καθημερινό φαινόμενο της θέασης, το βιβλίο συγκροτεί μια δημοκρατική θεωρία που μπορεί να εφαρμοστεί στον τρόπο με τον οποίο η δημοκρατία βιώνεται στην πράξη από τους περισσότερους ανθρώπους τις περισσότερες φορές. Προσεγγίζοντας τη δημοκρατία από την οπτική γωνία του έργου, ο Green ανακαλύπτει ξανά και αποκαθιστά μια ξεχασμένη "δημοψηφισματική" εναλλακτική στο πλαίσιο της ιστορία της δημοκρατικής σκέψης. Ξεκινώντας από τις συνεισφορές ενός ευρέως φάσματος στοχαστών -συμπεριλαμβανομένων των Αριστοτέλη, Σαίξπηρ, Benjamin Constant, Max Weber, Joseph Schumpeter, και πολλών άλλων- ο Green περιγράφει ένα νέο δημοκρατικό παράδειγμα επικεντρωμένο στην ενδυνάμωση του βλέμματος του Λαού αναγκάζοντας τους πολιτικούς να εμφανίζονται στο κοινό υπό όρους που δεν ελέγχουν πλήρως. Το βιβλίο είναι ταυτόχρονα μια σαρωτική επισκόπηση της κατάστασης της δημοκρατικής θεωρίας και μια πρόσκληση για να ξανασκεφτούμε την έννοια της δημοκρατίας στο πλαίσιο των κοινωνιολογικών και τεχνολογικών συνθηκών του εικοστού πρώτου αιώνα.
O Jeffrey Edward Green διδάσκει Πολιτική Θεωρία στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστήμιου της Pennsylvania
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
Ανδρεάτος Γεράσιμος
Μουσική/Στίχοι: Παπαδημητρίου Δημήτρης/Γκανάς Μιχάλης
Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
Τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
Παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
Ονόματα και βλέμματα και δρόμους
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
Που θυμάσαι και θυμάμαι
Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα
Όσο ζούμε και πονάμε
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
Μόνο τρόπο να κοιτάνε
Κι αν αλλάξαν’ οι φίλοι μας λιγάκι
Αλλάξαμε και ‘μεις με τη σειρά μας
Χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
Αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
CRAZY, STUPID, LOVE.
Κωμωδία | 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 118'
Aμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Γκλεν Φικάρα, Τζον Ρέκουα με τους: Στιβ Καρέλ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζούλιαν Μουρ
Ένας πενηντάρης, τον οποίο χωρίζει ξαφνικά η γυναίκα του, αγωνίζεται αφενός για να την ξανακερδίσει και αφετέρου για να προσαρμοστεί στην εργένικη ζωή ακολουθώντας τις οδηγίες ενός περπατημένου και γοητευτικού νεαρού.
Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση
ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΩΝ "Ο ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΡΑ" ΚΑΙ "I LOVE YOU PHILLIP MORRIS" ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΣΤΙΒ ΚΑΡΕΛ ΚΙ ΕΝΑΝ COOL ΡΑΙΑΝ ΓΚΟΣΛΙΝΓΚ ΣΕ ΜΙΑ ΕΝΗΛΙΚΗ, ΑΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΖΕΣΤΗ ΚΩΜΩΔΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ (ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ) ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΗ ΣΥΝΤΑΓΗ.
.
Το ανέκδοτο της ημέρας
Ο ναυαγός (Άμα σε θέλει η τύχη)
Ήταν ένας ναυαγός σ' ένα νησί επί πολλά χρόνια μόνος του.
Επιβίωνε με μπανάνες, καρύδες, κάνα ψάρι κλπ...
Μια μέρα καθώς καθόταν και χάζευε τον ωκεανό, παρατηρεί κάτι μπουρμπουλήθρες..
Οι μπουρμπουλήθρες πλησίαζαν προς το μέρος του και γίνονταν όλο και περισσότερες!
Ξάφνου, προβάλλει μία θεσπέσια θηλυκή φιγούρα με στολή δύτη! Με μία κίνηση slow - motion (a - la Hollywood ) βγάζει την κουκούλα και τη μάσκα αποκαλύπτοντας το ονειρεμένο της πρόσωπο.
Ο ναυαγός είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Η γκόμενα αρχίζει να κινείται προς το μέρος του με εμφανώς σεξουαλικές διαθέσεις...
Ανοίγοντας αργά και βασανιστικά το φερμουάρ της στολής της, κοιτάει με λάγνο βλέμμα τον ναυαγό & του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να καπνίσεις ένα καλό τσιγαράκι;
- Ουου, θα' ναι και 5 χρόνια! απαντάει εκείνος.
Βγάζει η γκόμενα ένα πακέτο Camel μέσα απ' τη στολή της και του το πετάει!
Κατεβάζοντας το φερμουάρ ακόμα χαμηλότερα, λίγο πιο κάτω από το στήθος, και κάνοντας το λάγνο βλέμμα
ακόμα πιο έντονο του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να πιεις ένα καλό ουίσκυ '15 ετών';
- Ουου, θα είναι και 7 χρόνια!
Με μια κίνηση, η γκόμενα βγάζει ένα Dimple από τη στολή της και του το πετάει!
Έχοντας πλέον κατεβάσει το φερμουάρ μέχρι τον αφαλό, κοιτάει το ναυαγό στα μάτια και όλο νόημα του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να... περάσεις καλά;
Αυτός γουρλώνει τα μάτια του και χωρίς να μπορεί να πιστέψει στα αυτιά του για την τύχη του, της απαντάει με δάκρυα χαράς στα μάτια
- Αν μου πεις ότι έχεις και Playstation εκεί μέσα, θα πεθάνω!
Επιβίωνε με μπανάνες, καρύδες, κάνα ψάρι κλπ...
Μια μέρα καθώς καθόταν και χάζευε τον ωκεανό, παρατηρεί κάτι μπουρμπουλήθρες..
Οι μπουρμπουλήθρες πλησίαζαν προς το μέρος του και γίνονταν όλο και περισσότερες!
Ξάφνου, προβάλλει μία θεσπέσια θηλυκή φιγούρα με στολή δύτη! Με μία κίνηση slow - motion (a - la Hollywood ) βγάζει την κουκούλα και τη μάσκα αποκαλύπτοντας το ονειρεμένο της πρόσωπο.
Ο ναυαγός είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Η γκόμενα αρχίζει να κινείται προς το μέρος του με εμφανώς σεξουαλικές διαθέσεις...
Ανοίγοντας αργά και βασανιστικά το φερμουάρ της στολής της, κοιτάει με λάγνο βλέμμα τον ναυαγό & του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να καπνίσεις ένα καλό τσιγαράκι;
- Ουου, θα' ναι και 5 χρόνια! απαντάει εκείνος.
Βγάζει η γκόμενα ένα πακέτο Camel μέσα απ' τη στολή της και του το πετάει!
Κατεβάζοντας το φερμουάρ ακόμα χαμηλότερα, λίγο πιο κάτω από το στήθος, και κάνοντας το λάγνο βλέμμα
ακόμα πιο έντονο του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να πιεις ένα καλό ουίσκυ '15 ετών';
- Ουου, θα είναι και 7 χρόνια!
Με μια κίνηση, η γκόμενα βγάζει ένα Dimple από τη στολή της και του το πετάει!
Έχοντας πλέον κατεβάσει το φερμουάρ μέχρι τον αφαλό, κοιτάει το ναυαγό στα μάτια και όλο νόημα του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να... περάσεις καλά;
Αυτός γουρλώνει τα μάτια του και χωρίς να μπορεί να πιστέψει στα αυτιά του για την τύχη του, της απαντάει με δάκρυα χαράς στα μάτια
- Αν μου πεις ότι έχεις και Playstation εκεί μέσα, θα πεθάνω!
Η κοινωνική κριτική της ημέρας
Σνίφαρε κοκαΐνη και είχε φετίχ τους... μαύρους
Το αμφιλεγόμενο βιβλίο "Η Κατεργάρα: Αναζητώντας την Πραγματική Σάρα Πέιλιν" αποδομεί το συντηρητικό προφίλ της ιέρειας του Tea Party
Ναρκωτικά, εξωσυζυγικές σχέσεις και ερωτικές περιπέτειες της μίας νύχτας. Όχι, δεν πρόκειται για τον έκλυτο βίο ενός αστέρα της ροκ αλλά για τις παλαιές αμαρτίες μιας υπεράνω υποψίας υπερσυντηρητικής Αμερικανίδας πολιτικού, της Σάρα Πέιλιν, όπως αυτές παρουσιάζονται γλαφυρά μέσα από τις σελίδες μιας αμφιλεγόμενης βιογραφίας που είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ στις 20 Σεπτεμβρίου.
Σωστός κόλαφος, το εν λόγω βιβλίο -με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Η Κατεργάρα: Αναζητώντας την Πραγματική Σάρα Πέιλιν"- έρχεται να αμαυρώσει πλήρως την εικόνα που η 47χρονη πολιτικός καλλιεργούσε χρόνια τώρα καθώς και να υπονομεύσει τις πιθανές προεδρικές της βλέψεις (για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων εν όψει των εκλογών του 2012).
Δεξιότερη των δεξιών, η πρώην κυβερνήτης της Αλάσκα (2006-2009) και υποψήφια αντιπρόεδρος των ΗΠΑ (2008) έχει επενδύσει πολιτικά στο προφίλ της καλής μητέρας, της πιστής συζύγου και της θεοσεβούμενης νοικοκυράς. Εχει πέντε παιδιά και είναι παντρεμένη με τον ίδιο άντρα από το 1988.
Ολα αυτά βέβαια στη θεωρία, γιατί στην πράξη, εάν πιστέψει κανείς όσα αποκαλύπτονται στο βιβλίο "Η Κατεργάρα: Αναζητώντας την Πραγματική Σάρα Πέιλιν", τότε πράγματι υπάρχουν δύο... Σάρες ολότελα διαφορετικές μεταξύ τους, μία τηλεοπτική και μία πραγματική. Κι αν η τηλεοπτική δηλώνει αγνή και άσπιλη, αντιθέτως η πραγματική έχει υπάρξει στο παρελθόν άτακτη και σκανδαλιάρα.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς μια γυναίκα που έχει κάνει χρήση κοκαΐνης και μαριχουάνας, έχει συνάψει ερωτικό δεσμό με συνέταιρο του συζύγου της και έχει κάνει "one night stand" (σχέση της μίας νύχτας, ελληνιστί) με μπασκετμπολίστα του NBA.
Πιο συγκεκριμένα, αναλύοντας τις "αποκαλύψεις" μία προς μία, η Πέιλιν λέγεται πως κάποια στιγμή πριν το 2006, κατά τη διάρκεια μιας βόλτας στο δάσος με φίλους, είχε σνιφάρει κοκαΐνη από ένα αναποδογυρισμένο βαρέλι πετρελαίου, ενώ ως τακτικός "κοκάκιας" παρουσιάζεται και ο σύζυγός της, Τοντ.
Mαριχουάνα στο κολέγιο
Ωστόσο, την πρώτη εμπειρία της με τα ναρκωτικά η Σάρα φέρεται να την είχε αρκετά χρόνια νωρίτερα, όταν, όντας φοιτήτρια στο κολέγιο, είχε καπνίσει μαριχουάνα μαζί με έναν καθηγητή της (ο οποίος ήταν και πατέρας φίλης της).
Επιπλέον, η Ρεπουμπλικανή λέγεται πως το 1987, μόλις εννέα μήνες προτού παντρευτεί, πέρασε "μια βραδιά ερωτικού πάθους" με τον μαύρο μπασκετμπολίστα Γκλεν Ράις (μετέπειτα αστέρα του NBA). Την περίοδο εκείνη η Σάρα εργαζόταν ως αθλητική ρεπόρτερ στο τηλεοπτικό κανάλι KTUU και ο Ράις έπαιζε μπάσκετ στην ομάδα του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Οσο για την ερωτική συνεύρεση των δύο, αυτή φέρεται να έλαβε χώρα σε δωμάτιο φοιτητικής εστίας της Αλάσκα όπου ζούσε τότε η μικρότερη αδελφή της Πέιλιν. Αλλωστε η νεαρή Σάρα λέγεται πως, αν και "ρατσίστρια", είχε "για ένα διάστημα" γενικότερα "φετίχ" με τους μαύρους άνδρες.
Κι αφού παντρεύθηκε ωστόσο, δεν σταμάτησε να ερωτοτροπεί. Μάλιστα, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έφτασε στο σημείο να συνάψει ερωτικό δεσμό διάρκειας έξι μηνών με τον Μπραντ Χάνσον, συνέταιρο στη δουλειά του συζύγου της (ο οποίος όταν πληροφορήθηκε τι είχε συμβεί, διέλυσε την επιχείρηση). Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ο συγγραφέας Τζο ΜακΓκίνις παρουσιάζει την Πέιλιν και ως "κακή μητέρα" που κλείνεται για ώρες στο δωμάτιό της αφήνοντας τα παιδιά νηστικά αλλά και ως πολιτικό που γενικότερα της αρέσει να... αρέσει.
Για αυτό άλλωστε προτιμά να εμφανίζεται στα μίτινγκ φορώντας σουτιέν που τονώνουν το στήθος της ή να βάζει "screensaver" στον υπολογιστή της με τη φράση "Ο Θεός σε αγαπάει Σάρα Πέιλιν"
.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΖΟ ΜΑΚΓΚΙΝΙΣ ΝΟΙΚΙΑΣΕ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ
Εγραψε όσα "έζησε" από κοντά
Εμπορικά επιτυχημένος και πολυγραφότατος, ο 68χρονος Τζο ΜακΓκίνις, ο συγγραφέας του βιβλίου για τη Σάρα Πέιλιν, δεν είναι τυχαία περίπτωση. Κάθε άλλο μάλιστα. Σε ηλικία μόλις 26 ετών είδε το πρώτο βιβλίο του (το τιτλοφορούμενο "The Selling of the President 1968" με θέμα το Ρίτσαρντ Νίξον) να γίνεται μπεστ σέλερ. Στην πορεία, ακολούθησαν κι άλλα (πάνω από δέκα) βιβλία με κάποια από αυτά να φιλοξενούν φανταστικές ιστορίες και άλλα (αμφιλεγόμενες) αποκαλύψεις (σχετικά με δολοφονίες που μονοπώλησαν την ειδησεογραφία ή με τις ζωές επιφανών προσωπικοτήτων όπως ο Τεντ Κένεντι). Αρχής γενομένης από το 2008, ο ΜακΓκίνις άρχισε να μελετάει τη ζωή της Σάρα Πέιλιν.
Μάλιστα, το 2009 προσπάθησε να την προσεγγίσει προσφέροντας σε δημοπρασία πάνω από 60.000 δολ. για ένα δείπνο μαζί της (δεν τα κατάφερε καθώς κάποιος άλλος ανέβασε την προσφορά στα 63.500 δολ.). Κλιμακώνοντας την έρευνά του σε σημείο ακραίο, ο 68χρονος δεν δίστασε να μετακομίσει τον Μάιο του 2010 από τη Μασαχουσέτη στη μικρή πόλη Γουασίλα της Αλάσκα, σε ένα σπίτι ακριβώς δίπλα σε αυτό της Πέιλιν, για να μπορεί να την παρακολουθεί από κοντά. Από την πλευρά του, ο σύζυγος της Σάρα, Τοντ, αντέδρασε στο άκουσμα των "αποκαλύψεων" κάνοντας λόγο για "αηδιαστικά ψέματα", ενώ ακόμη και οι "New York Times" υποστήριξαν στην κριτική τους πως το βιβλίο αναλώνεται σε "καυστικά και αβάσιμα κουτσομπολιά".
No comments:
Post a Comment