Wednesday, August 31, 2011

Tsakthan Daily - 31/8/2011-Η επιταχυνόμενη γήρανση των νέων εργαζόμενων


Tsakthan Daily



31 Αυγούστου 2011



Η επιταχυνόμενη γήρανση των νέων εργαζόμενων




Ας δούμε και μερικές ακόμα σκηνές από το Blade Runner. Κάποιος πρέπει να διαμεσολαβήσει και να παρουσιάσει τα εξεγερμένα αντίγραφα στον Τyrell. Αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον J.F.Sebastian, ο οποίος είναι ένας από τους σχεδιαστές του συγκεκριμένου μοντέλου αντιγράφων και που πάσχει από "επιταχυνόμενη γήρανση", ταιριάζοντας αρμονικά με το παρηκμασμένο δομημένο περιβάλλον του που είναι ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο Bradbury (χτίστηκε το 1893) και το οποίο βρίσκεται εν μέσω άδειων αποθηκών, ημικατεδαφισμένων κτιρίων, καταστάσεις που προδίδουν άκρατη αποβιομηχανοποίηση υπέρ του τριτογενούς τομέα που εκφράζουν καθαρά οι διαφημίσεις που υπερίπτανται και το μεγακτίριο του Tyrell. Δίπλα στον κόσμο της ανεργίας, της φτώχειας και των ερειπωμένων χώρων και ανθρώπων υπάρχει ο κόσμος των επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών (π.χ. Pan-Am) και της τεχνολογίας. Υπάρχει ζήτηση για γη, όχι βέβαια σ’ αυτόν τον κόσμο : «μια ευκαιρία να αγοράσεις ξανά σε μια νέα χρυσή γη» γράφει μια διαφήμιση θυμίζοντας την ιστορία της πολιτείας αυτής. Ως γνωστόν η California εκτός από Μεξικανούς και Εγχώριους Αμερικανούς κατοικήθηκε από χρυσοθήρες κατά το 19ο αιώνα.. Ο Tyrell είναι ο κυρίαρχος όλων των επιχειρήσεων. Η βασική του επιχείρηση ειδικεύεται στη γενετική μηχανική. Σε μια σκηνή, ο ίδιος, σε μια κρίση ειλικρίνειας θα πει : «Το εμπόριο είναι πιο ανθρώπινο κι απ’ το ανθρώπινο είδος, αυτή είναι η δουλειά μας». Ο άνθρωπος αυτός εξέφρασε με τον πιο καθαρό τρόπο αυτό που θέλει να δείξει αυτή η εργασία αλλά και πολλές από τις θεωρίες περί μετανεοτερικότητας από άλλη κατεύθυνση, δηλαδή την ανάπτυξη του καπιταλισμού στο σημερινό στάδιο όπου παντρεύεται με τη νέα τεχνολογία οδηγούμενος στον "αποδιοργανωμένο καπιταλισμό" και στον υποβιβασμό των εργαζομένων στην τάξη των πρόσκαιρων, κακοπληρωμένων και ανασφάλιστων ανδροειδών. Οι θεωρητικοί της μετανεοτερικότητας και του μεταδομισμού θα δουν σ’ αυτά τα λόγια το "θάνατο του υποκειμένου". Η εικόνα που εκφράζεται μέσα από τις φωτογραφίες προσώπων αναδεικνύει την έλλειψη ιστορικότητας των ανδροειδών που τις κατέχουν για να αποδεικνύουν ότι είχαν οικογένεια, μάνα, πατέρα, αδέλφια και πως δεν είναι κατασκευασμένα πράγματα και μηχανές. Η εικόνα σου παρέχει ταυτότητα, σε εντάσσει σε μια φαντασιακή κοινότητα, σε κάνει αναγνωρίσιμο εκτός των ορίων του σχήματος του εαυτού σου, είσαι το "υποκείμενο χωρίς υποκείμενο".



                                                                                    Συνεχίζεται……





ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ














Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


«Ηλπιζα ότι η Ουάσιγκτον θα είχε λάβει το μήνυμα. Πρώτα ένας σεισμός και μετά ένας τυφώνας. Μα δεν ακούτε; Ο αμερικανικός λαός έκανε ό, τι μπορούσε και τώρα ήλθε η ώρα το Χέρι του Θεού να στείλει σαφές μήνυμα στον πολιτικό κόσμο». Μισέλ Μπάκμαν υποψήφια για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών και μέλος του ακροδεξιού κινήματος «Tea Party» (http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1100124_30/08/2011_454283)

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ




Paul Virilio. The Futurism of the Instant: Stop-Eject  Malden, MA & Cambridge, UK: Polity Press, 2010, σελ. 120, τιμή 9,99 λίρες Αγγλίας



Ο Πωλ Βιριλιό αρχίζει το βιβλίο με την δυσοίωνη πρόβλεψη ότι  περίπου 645 εκατομμύρια άνθρωποι αναμένεται να εκτοπιστούν λόγω πολέμων και άλλων καταστροφών ως 2050. Εξετάζει το μέλλον των ανθρώπινων οικισμών και τη μετανάστευση μέσω της εξέλιξης της πόλης.  Αυτό που βρίσκει είναι μια επιταχυνόμενη φυγή από την πόλη, μια έξοδος που αντιστρέφει την αστυφιλία και την ερήμωση της υπαίθρου. Αυτή η έξοδος δημιουργεί μια κυκλοφορούσα πόλη εφήμερων περαστικών εν κινήσει που θα μετακινεί όλο και πιο μακριά από τις πατρίδες μας καθ’ οδόν προς την απόλυτη εξορία, πέρα από την ίδια τη Γη, κάτι που οι «τρελοί επιστήμονες» του κόσμου έχουν ξεκινήσει να προγραμματίζουν εδώ και καιρό. Εξερευνώντας τις μεταβολές κλίμακας των αριθμών των εμπλεκομένων σε αυτές τις πληθυσμιακές ροές και το βάρος και την σύνθετη σχέση μεταξύ μόνιμης εγκατάστασης και παγκοσμιοποίησης, ο Virilio θεωρεί τι μπορεί να σημαίνει η συνακόλουθη απώλεια της ταυτότητας, όχι μόνο όσον αφορά την εξάντληση της βιοποικιλότητας, αλλά και από την άποψη της καταστροφικής εξάλειψης της χρονικής ποικιλομορφίας, με τη συμπίεση και τον κατακερματισμό του χρόνου που καθίστανται δυνατές λόγω της νανοτεχνολογίας σε μια συνεχώς αυξανόμενη επιτάχυνση της πραγματικότητας. Αυτή η αδιανόητη προηγουμένως προοπτική έρχεται πιο κοντά με το ατύχημα του στιγμιαίου που εξαφανίζει κάθε διάκριση μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος μέσα στη μαύρη τρύπα της παγκοσμιοποιημένης διασυνδεσιμότητας



Ο Πωλ Βιριλιό είναι θεωρητικός του πολιτισμού και ουρμπανιστής. Τα πολύ γνωστά γραπτά του αφορούν την τεχνολογία και τη σχέση της ταχύτητας και της εξουσίας, με διάφορες αναφορές και εφαρμογές στην αρχιτεκτονική, τις τέχνες, την πόλη και το στρατό. Από το 1998 ως σήμερα διδάσκει αποκλειστικά στοEuropean Graduate της Ελβετίας.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Παλιά καλοκαίρια



Ερμηνεία: Α/φοί Κατσιμίχα

Στίχοι: Λένα Παπά
Μουσική: Α/φοί Κατσιμίχα






Καρπίζουνε μέσα μου παλιά καλοκαίρια

ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά

θροΐζουν αγγίσματα

θροΐζουν αγγίσματα



Τίποτα ,τίποτα δε χάθηκε στα αλήθεια

όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ



Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές

στις θημωνιές της μνήμης  πυρκαγιές

στις θημωνιές της μνήμης



Τίποτα ,τίποτα δε χάθηκε στα αλήθεια

όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ



Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί

η μνήμη τρέφει το παρόν

το παρελθόν μας δικαιώνοντας

Γιατί ότι υπήρξε μια φορά

δε γίνεται να πάψει να 'χει υπάρξει



 


ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ




Η ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΓΡΟΦΥΛΑΚΩΝ

Σινεφίλ | 1999 | Έγχρ. | Διάρκεια: 180' | επανέκδοση



Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη με τους: Αγγελική Μαλάντη, Άγγελο Παντελαρά, Τάκη Αγορή, Γιάννη Τσουμπαριώτη, Στέλιο Μακριά

Στη Χίο του 1960, μετά το θάνατο του αγροφύλακα του Θολοποταμίου, κανένας από τους αντικαταστάτες του, ένας για κάθε εποχή του έτους, δεν μπορεί να στεριώσει και να επιβάλει την τάξη στην κοινότητα.

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση  http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1006120

ΛΙΤΟ ΚΑΙ ΝΑΪΦ ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, ΜΕ ΠΕΡΙΤΕΧΝΗ ΩΣΤΟΣΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ, ΓΕΜΑΤΟ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ, ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ. ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΕΚΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΡΙΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ



ΣΙΝΕ ΝΙΚΑΙΑ (ΔΗΜ. ΚΙΝ/ΦΟΣ ) Θερινός



Το ανέκδοτο της ημέρας


Σ'ένα τοπικό φεστιβάλ που συμμετέχουν διάφορες μπάντες φτάνει η βραδιά προς το τέλος και βγαίνει να παίξει το τελευταίο συγκρότημα, οι 'Εν κατακλείδι'.
Ανεβαίνουν λοιπόν στην σκηνή και αρχίζουν να παίζουν. Περνάει η ώρα και αφού έχουν παίξει 5-6 κομμάτια και ο κόσμος από κάτω χοροπηδάει ξαφνικά στην μέση του κομματιού σηκώνεται ο Ντράμερ βγάζει το ιδρωμένο του t-shirt και το πετάει με δύναμη στον τραγουδιστή!!
Τον βλέπει ο Κιθαρίστας πετάει την κιθάρα κάτω βγάζει κι αυτός το βρεγμένο του t-shirt και του πετάει στη μάπα του drummer!! Τον βλέπει και ο μπασίστας παρατάει αμέσως το μπάσο βγάζει κι αυτός το βρεγμένο και κατα-ιδρωμένο του t-shirt και το πετάει με δύναμη στον κιθαρίστα! Ο τραγουδιάρης αφού έχει συνέλθει από το χτύπημα του drummer βγάζει κι αυτός το ιδρωμένο του t-shirt και το σκάει στη μάπα του μπασίστα με μίσος! Ο κόσμος από κάτω έχει σταματήσει να χοροπηδά και αναρωτιέται τι στο καλό συμβαίνει!!

Γυρνάει λοιπόν ένας και ρωτάει στον διπλανό του:

- Ρε συ τι στο καλό κάνουν αυτοί?
- Α δεν τους έχεις ακουστά ρε? Αυτοί έτσι κάνουν! Παίζουν 5-6 κομμάτια στην αρχή και μετά αρχίζουν τις μπλουζιές!!!!!!!


Tuesday, August 30, 2011

Tsakthan Daily- 30/8/2011-Τα μεταμοντέρνα σου μάτια…


Tsakthan Daily



30 Αυγούστου 2011



Τα μεταμοντέρνα σου μάτια…




…με κάνανε κομμάτια. Το αφεντικό τρελάθηκε; Ή ξαναγράφει τους στίχους στο «Βρε, Μελαχρινάκι». Τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλώς ήρθε η ώρα να ξαναδούμε ορισμένες σκηνές του πασίγνωστου φιλμ συμβόλου του μεταμοντερνιστικού κινηματογράφου, δηλαδή του Blade Runner. Προτού, όμως, να προχωρήσουμε στα επιμέρους ζητήματα, όπως είναι ο ρόλος των ματιών στην ταινία, πρέπει να αναφερθούμε στα κύρια χαρακτηριστικά της ταινίας.



Ας εξετάσουμε όμως ποια είναι τα κύρια σημεία της ταινίας όπου μπορούμε να εντοπίσουμε τα στοιχεία εκείνα που μας αποκαλύπτουν πλευρές της σύγχρονης πραγματικότητας. Ο Deckard είναι ένας συνταξιούχος blade runner, δηλαδή επίλεκτος αστυνομικός. Ανακαλείται στην ενεργό δράση δια της εμμέσου βίας (δεν έχει άλλη επιλογή εάν δεν θέλει να τον εντάξουν οι προϊστάμενοί του στα "ανθρωπάκια") με ένα και μοναδικό στόχο να εντοπίσει και να "αποσύρει" από την κυκλοφορία τα εξεγερμένα "αντίγραφα", δηλαδή να σκοτώσει τα ανδροειδή που κατασκευάστηκαν από την Εταιρεία Tyrell για την εκτέλεση βαριών εργασιών στα όρια της γήινης κυριαρχίας στο διάστημα και τα οποία έχουν πάρει τα όπλα με στόχο να επιτύχουν από τους κατασκευαστές τους την αύξηση του τετραετούς ορίου ζωής τους που είναι εγγεγραμμένο στα γενετικά τους κύτταρα. Όταν ο Roy, ο ηγέτης των αντιγράφων καταφέρνει να διεισδύσει στο άβατο της εταιρείας Τyrell ακούει δια στόματος του πατέρα Tyrell την εξής φράση : «να απολαύσεις τη φλόγα που καίει διπλά γιατί είναι τόσο έντονη σε σχέση με τη μισή ζωή που ζεις». Όταν έχουν εξολοθρευτεί με κάθε τρόπο όλα τα αντίγραφα πλην ενός, αντιλαμβανόμαστε το υπονοούμενο μήνυμα : «σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν». Η παραπομπή στο κραχ του 1929 είναι σαφής. Οι εργασιακές σχέσεις γίνονται ελαστικές. Η προσωρινότητα, η ανασφάλεια, η ανεργία θα είναι τα χαρακτηριστικά της εποχής που ξεκίνησε με την οικονομική κρίση του 1973 και εντάθηκε με την επιβολή των νεο-φιλελεύθερων πολιτικών της απορύθμισης των αγορών. Οι όποιες εξεγέρσεις είναι μάταιες γιατί δεν υπερβαίνουν τα όρια που θέτει το ίδιο το σύστημα. Και ο blade runner συμβολίζει το τελευταίο οχυρό της καταστολής.



Κάποιες άλλες πλευρές της πραγματικότητας απεικονίζονται με πολύ παραστατικό, αλλά και με εντέχνως συμβολικό μερικές στιγμές, τρόπο. Στις κυρίαρχες ποσοτικά φυσιογνωμίες των Ασιατών με προεξάρχουσες αυτές των Κινέζων και Ιαπώνων, που βλέπει κανείς ανάμεσα στο πολυπληθές ανθρώπινο ποτάμι που κατακλύζει τους δρόμους του Los Angeles του έτους 2019 μπορεί να εντοπίσει κανείς τον "τριτοκοσμικό" χαρακτήρα της μελλοντικής (και σημερινής βεβαίως) μεγαλούπολης της Δύσης. Είναι ο κόσμος των μικρών επιχειρήσεων που οι άνθρωποί του μιλούν μια νέα γλώσσα που αποτελείται από Ιαπωνικές, Αγγλικές, Γερμανικές και Ισπανικές λέξεις. Είναι ο κόσμος των μικρών επιχειρήσεων που εργάζεται με τα νέα οργανωτικά εταιρικά σχήματα των υπεργολαβιών, οργανωτικό σχήμα που είναι νέο για την καπιταλιστική Δύση αλλά παραδοσιακό στον "τρίτο κόσμο" και στις παρυφές του "αναπτυγμένου πρώτου κόσμου". Στα γενετικά εργαστήρια των μικρών αυτών επιχειρήσεων παράγονται όλα τα όργανα και μέλη των ανδροειδών και των τεχνητών ζώων, πουλιών κλπ. Οι επιχειρήσεις του θεάματος παρουσιάζουν γυμνό θέαμα αλλά θυμίζουν και μεσοπολεμικά καμπαρέ. Πρόκειται για έναν αποδιοργανωμένο καπιταλισμό που μεταφυτεύτηκε στην καρδιά του πρώτου κόσμου στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Να ένα στοιχείο που δείχνει, κατά τον David Harvey, τη μεταφύτευση πλευρών της προνεοτερικής στη νεοτερική εποχή, χαρακτηριστικό του μεταμοντερνισμού. Αυτή η τάση φαίνεται χαρακτηριστικά και στην εικόνα του ουρανοξύστη που στεγάζει την εταιρεία του Τyrell. Πρόκειται για ένα μείγμα αρχιτεκτονικών προτύπων που συνδυάζει Αιγυπτιακές πυραμίδες, Ελληνορωμαϊκές κολώνες και αναφορές στην αρχιτεκτονική των Maya, των Αζτέκων, των Κινέζων και της Βικτοριανής περιόδου με σύγχρονα εμπορικά κέντρα (shopping malls).



                                                                                    Συνεχίζεται……





ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ














Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


«Δεν εκλεγήκαμε το 2009 για να πάμε τον ΦΠΑ στο 50%!!!» Πάρις Κουκουλόπουλος. Αδέσμευτος Τύπος 29 Αυγ. 2011

Αυτό σημαίνει ενότητα και συνοχή κυβέρνησης, υπουργείου, κόμματος, τάσης…

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ




Bryan D. Palmer. James P. Cannon and the Origins of the American Revolutionary Left, 1890-1928. Champaign, IL: Illinois University Press, 2010, σελ. 576, τιμή $ 35 δολ.ΗΠΑ



H βραβευμένη αυτή μελέτη για τα πρώτα χρόνια της δράσης του Τζέιμς Π. Κάνον καταγράφει με λεπτομέρεια την εξέλιξη ενός νεαρού αγκιτάτορα των Wobblies (η μεγάλη συνομοσπονδία των αμερικανών αναρχοσυνδικαλιστών που έδωσε σκληρούς και αιματηρούς αγώνες για τα εργατικά δικαιώματα) σε ηγετικό στέλεχος του σχεδόν παράνομου κομμουνιστικού κινήματος το 1919. Αυτό το ιστορικό δράμα ξεδιπλώνεται παράλληλα με τις εμπειρίες της ζωής ενός γνήσιου τέκνου του αμερικανικού ριζοσπαστισμού. Η αφήγηση κινείται από το Rosedale του Κάνσας ως το Σικάγο, τη Νέα Υόρκη και τη Μόσχα. Γραμμένο με στυλ και με πλούσιο και λεπτομερές πληροφοριακό υλικό, το βιβλίο του Palmer τοποθετεί τη διαμορφωτική δεκαετία του αμερικανικού κομμουνισμού της δεκαετίας του 1920 στη δυναμική του συγκεκριμένου πολιτικού και οικονομικού πλαισίου. Η αντίληψή μας για τα αυτόχθονα ρεύματα της αμερικανικής επαναστατικής αριστεράς διευρύνεται, όπως βαθαίνει και η γνώση μας για την πολύπλοκη φύση της αλληλεπίδρασής της με διεθνείς δυνάμεις.

«Σε αυτή την υπέροχη βιογραφία του Cannon, του ιδρυτή του αμερικανικού τροτσκισμού, ο Bryan Palmer ανακτά τη “χαμένη ιστορία” της Αριστεράς της δεκαετία του 1920 και αναδιαμορφώνει τη συζήτηση για την προέλευση και τη φύση του ΚΚ ΗΠΑ. Μακριά από τις ψυχροπολεμικές συκοφαντίες ή τους λαϊκομετωπικούς μύθους, πρόκειται για την αληθινή ιστορία των “Κόκκινων” από έναν εξέχοντα ιστορικό».

Mike Davis, συγγραφέας των Beyond Blade Runner: Urban Control, The Ecology of Fear, City of Quartz, Planet of Slums: Urban Involution and the Informal Working Class, Buda’s Wagon: A Brief History of the Car Bomb, κ.ά.


Bryan D. Palmer είναι Πρόεδρος του ινστιτούτου Canada Research στο Πανεπιστημίου Trent. Διευθύνει την επιθεώρηση Labour/Le Travail και συγγραφέας 10 βιβλίων με πιο πρόσφατο το Canada's 1960s: The Ironies of Identity in a Rebellious Era.





ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Στ' Αλάτσατα



Παραδοσιακό Μικρασιάτικο





Στ’  Αλάτσατα είν’ ένα βουνό

Καρανταγή το λένε

Έλα ταίρι μου και πιάσ’ το χέρι μου



Που πάν’ οι Αλατσατιανές

Και τον – και τον καημό τους λένε

Έβγα να σε δω να παρηγορηθώ



Τσεσμέ Βουρλά κι Αλάτσατα

Και Κάτω Παναγία

Άστρο της αυγής γιατ’ άργησες να βγεις



Χαθήκαν οι λεβέντες σας

Δεν έμεινεν ελπίδα

Πρόβαλε να δεις, καρδιά που τυραννείς



 


ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ




ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΤΡΙΤΗ 30/8/2011

ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙ (TAMO I OVDE)

του Ντάρκο Λουνγκούλοφ (ΣΕΡΒΙΑ/ΓΕΡΜΑΝΙΑ/ΗΠΑ, 2008, έγχρωμη, 85΄)


Ημιαυτοβιογραφική η πρώτη ταινία του Σέρβου Ντάρκο Λουνγκούλοφ. Ο τίτλος της αναφέρεται στη Νέα Υόρκη και το Βελιγράδι. Δύο αλληλένδετες ιστορίες για την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Ο Ρόμπερτ, ένας μεσήλικας Νεοϋορκέζος μουσικός, που μένει άστεγος και πάσχει από κατάθλιψη, δέχεται να ταξιδέψει ως τη Σερβία, με σκοπό να παντρευτεί επί πληρωμή μια ντόπια, εξασφαλίζοντάς της ελεύθερη είσοδο στη χώρα του. Την ίδια στιγμή, ο Μπράνκο, ένας νεαρός Σέρβος μετανάστης, προσπαθεί να φέρει το κορίτσι του από τη Σερβία στις ΗΠΑ. 



8.30 μ.μ ΚΑΙ 10.30 μ.μ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» (Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη,τηλ. 210 9919818, 210 9941199, 210 9914732,ιστοσελίδα: www.klh.gr , e-mail: cineclubilioupolis@gmail.com  )

Ετικέτες KΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

Το ανέκδοτο της ημέρας


Ήταν ένας αιώνιος φοιτητής στη Νομική, ονόματι Παπαδόπουλος.
Είχε πλέον μετά από χρόνια περάσει σε όλα τα μαθήματα εκτός από ένα. Το έδινε, το ξαναέδινε.
Όμως ο καθηγητής τον έκοβε κάθε φορά. Έτσι αποφάσισε να πάει να βρει τον καθηγητή και να του προτείνει μια διαπραγμάτευση στο θέμα του βαθμού.
Μπαίνει ένα πρωί στο γραφείο του λοιπόν και του διηγείται την κατάσταση:
- Ααα, παιδί μου Παπαδόπουλε δεν είναι σωστό το διάβασμά σου γι' αυτό και κόβεσαι!
- Όχι κύριε καθηγητά, δεν ισχύει αυτό που λέτε κι επειδή κουράστηκα με αυτό το μάθημα έχω να σας προτείνω μια συμφωνία.
- Τι λες τώρα Παπαδόπουλε;
- Ακούστε με παρακαλώ. Θα σας θέσω ένα ερώτημα. Αν αύριο το πρωί μου δώσετε τη σωστή απάντηση δε θα σας ξαναενοχλήσω. Αν όμως όχι, θα με περάσετε και μάλιστα με βαθμό 10.
- Λοιπόν, ιδου το ερώτημα: "Τι είναι παράλογο αλλά δεν είναι παράνομο; Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο; Τι είναι και παράνομο και παράλογο;" Θα τα πούμε αύριο κε καθηγητά.
Ο φοιτητής αφήνει τον καθηγητή να συλλογιέται την ερώτηση:
Μια μέρα πέρασε και δεν μπόρεσε να βρει μια άκρη. Κι ας κατέβασε τόμους από την βιβλιοθήκη κι ας πήρε τηλέφωνο συναδέλφους καθηγητές να ζητήσει τη γνώμη τους.

Ήρθε το επόμενο πρωί κι ο Παπαδόπουλος συνάντησε τον καθηγητή για μια ακόμη φορά.
- Κύριε καθηγητά βρήκατε την απάντηση;
- Ποια απάντηση; Λοιπόν παιδί μου Παπαδόπουλε δεν είσαι καλά. Μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκα να σε βλέπω πάρε το 10 σου και φύγε από μπροστά μου.
Ο πτυχιούχος πια φοιτητής βγήκε ευχαριστημένος από το γραφείο του καθηγητή αφήνοντας τον με την απορία:
- Τι είναι παράλογο, αλλά δεν είναι παράνομο; Τι είναι παράνομο, αλλά δεν είναι παράλογο; Τι είναι και τα δύο;
Ο καθηγητής μπαϊλντισμένος αποφασίζει να πάει στην καντίνα να πιει έναν καφέ.
Εκεί τον πλησιάζει ένας νεαρός φοιτητάκος και του αρχίζει το γλείψιμο:
- Τι κάνετε κύριε καθηγητά; Πώς είστε; Κάπως συλλογισμένο σας βλέπω. Συνέβη κάτι;
- Να, ήρθε αυτός ο χαμένος ο Παπαδόπουλος και με ρώτησε κάτι που δεν ήξερα.
- Πείτε μου την ερώτηση, μήπως σας βοηθήσω.
Ο καθηγητής επανέλαβε την ερώτηση στον νεαρό στραβοκοιτώντας τον κάπως κι ευθύς ο φοιτητής απαντά:
-Ααα να σας πω... Το ότι εσείς, 55 χρονών άνθρωπος είστε παντρεμένος με μια 23άρα δεν είναι παράνομο, αλλά είναι παράλογο. Το ότι η γυναίκα σας έχει έναν 25άρη γκόμενο δεν είναι παράλογο, αλλά είναι παράνομο. Τώρα, το ότι εσείς περάσατε τον γκόμενο της γυναίκας σας χωρίς εξετάσεις και μάλιστα με 10, ε, αυτό είναι και παράνομο και παράλογο!

Monday, August 29, 2011

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι κι άρχισαν τα αστυνομικά όργανα του ΠΑΣΟΚικού κράτους του ΛΑΟΣ

Η ΑΦΙΣΑ  ΣΤΟ http://tvxs.gr/news/%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BD%CE%AD%CE%B1/%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7-%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B1%CF%86%CE%AF%CF%83%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%89%CE%B8%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CF%8C
Για παράνομη αφισοκόλληση κατηγορούνται δύο νεαροί που συνελήφθησαν στη Θεσσαλονίκη, επειδή κολλούσαν αφίσες με προσβλητικό περιεχόμενο σε βάρος του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου.
Οι δύο νεαροί, ηλικίας 22 και 21 ετών, συνελήφθησαν επί τω έργω, χθες το βράδυ, στη συμβολή των οδών Αγίας Σοφίας με Εγνατία, από αστυνομικούς της ομάδας «Ζ».
Σήμερα οδηγήθηκαν στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης και σε βάρος τους απαγγέλθηκε η κατηγορία της παράνομης αφισοκόλλησης. Αφού ορίστηκε τακτική δικάσιμος αφέθηκαν ελεύθεροι.


ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΣΥΛΛΑΒΟΥΝ ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ ΤΟΝ...ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Tsakthan Daily - 29/8/11 - Όταν χάλασε το ωραίο μου πλυντήριο


Tsakthan Daily



29 Αυγούστου 2011



Όταν χάλασε το ωραίο μου πλυντήριο




Σήμερα θα αναφερθούμε στις ταραχές του Λονδίνου που συγκλόνισαν τον Αγγλοσαξονικό καπιταλισμό και την συντηρητική του κοινωνία. Είπαν πολλοί ότι θύμιζαν την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Είναι παρακινδυνευμένη η απόλυτη σύγκριση των δύο περιπτώσεων. Υπάρχουν κοινά στοιχεία αλλά και διαφορές ως προς τη νοηματοδότηση των γεγονότων τόσο από την πλευρά των υποκειμένων όσο και από την πλευρά του πολιτικού συστήματος που διαφέρει σημαντικά στις δύο χώρες. Ας δούμε, όμως, τα γεγονότα από διάφορες σκοπιές για να συμπληρώσουμε το παζλ. Παραθέτουμε απόσπασμα από ένα άρθρο ενός Βρετανού ανθρωπολόγου, που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Social Science Space (http://www.socialsciencespace.com/2011/08/riots-respect-and-research) 



Οι ταραχές, o σεβασμός και η έρευνα


«…Οι κοινωνικοί επιστήμονες, όπως εγώ, που μελετούν τους ανθρώπους και τις πεποιθήσεις τους συλλέγουν και μοιράζονται εκπληκτικά παρόμοιες ιστορίες ειπωμένες σε παρόμοιους τόνους από ηλικιωμένους για τους νέους είτε στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, είτε την Αυστραλία.

Έχουν ως εξής: «όταν ήμουν νέος, παραχωρούσαμε τη θέση μας στα λεωφορεία στα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας / ποτέ δεν αντιμιλούσαμε / να λέτε παρακαλώ και ευχαριστώ / και αν βρίσκαμε το μπελά μας κόβοντας μήλα από δέντρο του χωριού ο ντόπιος αστυνομικός θα μας τραβούσε από το αυτί γραμμή για τα σπίτι μας όπου οι πατεράδες μας θα μας μαύριζαν στο ξύλο ». Και αυτό, μας λένε, που χρειάζεται τώρα, είναι: φυλακή / στρατιωτική θητεία / στολές / θανατική ποινή / περισσότερους αστυνομικούς στους δρόμους. Στην ανθρωπολογία, αποκαλούμε αυτές τις κοινές εξηγήσεις “μεταφορές”: είναι οι μύθοι, οι νοσταλγικοί θρύλοι, που περνούν από γενιά σε γενιά για το πώς ήταν η ζωή, κατά τα φαινόμενα, και, το σημαντικότερο, πώς πρέπει να είναι.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να πάψουμε να κυκλοφορούμε αυτούς τους μύθους μέσα από τα απλοϊκά πρωτοσέλιδα και να αρχίσουμε να ακούμε τα εμπλεκόμενα άτομα. Βέβαια αυτό που έκαναν ήταν λάθος, φυσικά το ξέρουν καλύτερα και φυσικά θα πρέπει να λογοδοτήσουν - αλλά πολλοί από αυτούς είναι παιδιά και ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός είναι νέοι ενήλικες. Η αποστολή τους στη φυλακή θα καταστρέψει τις ζωές τους.

Εάν η αρχή που διέπει τις ενέργειές τους είναι η ασέβεια προς την εξουσία, πρέπει να αρχίσουμε να ερωτάμε: γιατί είναι θυμωμένοι και ποιοι είναι, ακριβώς, αυτοί τους οποίους δεν σέβονται; Στην έρευνά μου, δεν έχω ποτέ βρει περιπτώσεις νέων να μη σέβονται την εξουσία αυτή καθαυτή: έχουν αγαπημένους δάσκαλους, διοργανωτές δραστηριοτήτων για νέους, θρησκευτικούς ηγέτες, οικογενειακά μέλη. Πιστεύουν ότι ορισμένες μορφές εξουσίας είναι πιο νομιμοποιημένες από άλλες. Οι νέοι έχουν αξίες και ισχυρές πεποιθήσεις: πιστεύουν σε ανθρώπους με τους οποίους αισθάνονται ότι ανήκουν μαζί - ανθρώπους με τους οποίους έχουν συναισθηματικές, πλήρεις σεβασμού, σχέσεις εμπιστοσύνης. Συνήθως πρόκειται για έναν πατέρα που τους δέρνει ή για τον αστυνομικό που τους καταχεριάζει, ή για έναν πολιτικό που τους φυλακίζει ή τους κόβει τα μικροεπιδόματα σπουδών ή μαθητείας ή τους μηδενίζει τις πιθανότητες εισαγωγής στο κολέγιο ή στο πανεπιστήμιο, ή έναν τραπεζίτη, που γελάει καθ’ όλη τη διαδρομή προς την τράπεζα.

Το να κλοτσάς πόρτες μαγαζιών και να κάνεις πλιάτσικο ίσως να μην είναι μια πολιτικώς ώριμη μορφή διαμαρτυρίας, αλλά μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι εμπλεκόμενοι έκριναν ότι θα μπορούσαν να δράσουν και να εκφράσουν την ασέβεια και το θυμό τους. Αυτή η μορφή της άρθρωσης πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί και να ερμηνευθεί συν τω χρόνω, με κατανόηση και, βεβαίως, με σεβασμό. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί καλά καταρτισμένοι ερευνητές σε πολλούς κλάδους, συμπεριλαμβανομένης της ανθρωπολογίας, της θεολογίας, γεωγραφίας, κοινωνιολογίας, πολιτικής επιστήμης και της ψυχολογίας που θα κάνουν ακριβώς αυτό.»

Ο Δρ Abby Day είναι Επιστημονικός Συνεργάτης (Ανθρωπολογία) στο Πανεπιστήμιο του Sussex, στην Αγγλία.



Ο οικολόγος Θείος Βάνιας



Ο φημισμένος θεατρικός συγγραφέας της Ρωσίας, ο Άντον Τσέχωφ, ήταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους που εξέφρασαν την αγωνία τους για την καταστροφή του περιβάλλοντος από τις διαδικασίες του νεωτερικού πολιτισμού. Στα τελευταία 6 χρόνια της σύντομης ζωής του έγραψε τα έργα που απολαμβάνουμε κάθε τόσο και λιγάκι στις ελληνικές θεατρικές αίθουσες, δηλαδή το Γλάρο, το Θείο Βάνια, τις Τρεις Αδελφές και το Βυσσινόκηπο. Στο Θείο Βάνια, ο 40χρονος γιατρός Άστρωφ ανησυχεί για τα «όμορφα τοπία που εξαφανίζονται για πάντα.» Ο Άστρωφ αναρωτιέται: «Πού πήγαν όλα; Θυμάμαι πως είκοσι χρόνια νωρίτερα υπήρχαν χήνες και γερανοί και πάπιες και πέρδικες, σμήνη από δαύτες!…Και υπάρχουν πολύ λιγότερα ζώα. Οι λύκοι και οι αλεπούδες σπανίζουν, αδελφέ, για να μην αναφερθούμε στις αρκούδες ή στα βιζόν. Υπήρχαν ακόμη και ελάφια!» «Τι υπάρχει πια στον Έβρο;», αναρωτιόμαστε με τη σειρά μας μετά τα πυρκαγιές; Τι θα έλεγε ο Θανάσης Βέγγος του Όλα Είναι Δρόμος;





ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ














Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


«Δεν ήταν τελικά πολύ άσχημα» έλεγε στο πρακτορείο  Μπλούμπεργκ η Αν Μαρί Τζόνσον κάτοικος  του Μπρούκλιν, που έβγαλε το σκύλο της βόλτα.

Ελεύθερος Τύπος

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ




Jeffrey Stout. Blessed are the Organized: |Grassroots Democracy in America . Princeton, NJ: Princeton University Press, 2010, σελ. 344, τιμή $29.95 δολ.ΗΠΑ



Ο τυφώνας Irene μας έδειξε την απολυτότητα της εκδίκησης της φύσης μιας κι έκανε την παγκόσμια πρωτεύουσα του χρηματιστικού καπιταλισμού ή να κλειστεί στα κάστρα της ή να πάρει τους δρόμους για τα ορεινά. Τα κάστρα των πλουσίων κράτησαν, βέβαια, αλλά τσακίστηκαν οι φτωχές περιοχές των φτωχών πολιτειών. Έτσι, λοιπόν σε μια Αμερική όπου οι πλούσιοι και οι προνομιούχοι απολαμβάνουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι τους καπνίσει, μπορεί τα ιδεώδη της ελευθερίας και της δικαιοσύνης να μην είναι τίποτε άλλο από ένα κενό σλόγκαν;  Πολλοί Αμερικανοί είναι δύσπιστοι και έχουν βυθιστεί στην απάθεια και τον κυνισμό. Όμως χιλιάδες άλλοι δεν είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη δημοκρατία ακόμα. Εργαζόμενοι εκτός του οπτικού πεδίου των μέσων μαζικής ενημέρωσης εθνικής εμβέλειας, οι απλοί πολίτες σε ολόκληρο το έθνος συναντώνται σε σπιτικά σαλόνια, υπόγεια εκκλησιών, συναγωγές, σχολεία και αναγνωρίζουν τις κοινές ανησυχίες τους, επιλέγουν και μορφώνουν τους ηγέτες τους και αναλαμβάνουν δράση. Ο στόχος τους είναι να καταστήσουν το μεγάλο κράτος και τις μεγάλες επιχειρήσεις υπόλογες. Σε αυτό το νέο σημαντικό βιβλίο, ο Jeffrey Stout καταγράφει τα τεκμήρια των επιτυχιών και των αποτυχιών της προοδευτικής οργάνωσης σε επίπεδο βάσης καθώς και τις τρομακτικές δυνάμεις που της αντιπαρατίθενται. Ο Stout παραθέτει ζωντανές τις ιστορίες των ανθρώπων που αγωνίζονται εναντίον των κατεστημένων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων σε όλη τη χώρα. Ιστορίες από γονείς και δασκάλους που παλεύουν εναντίον της βίας των συμμοριών των Κεντρικών Νότιων περιοχών του Λος Άντζελες, από ένα Λατινοαμερικάνο ιερέα βορείως του Ρίο Γκράντε που στεγάζει στην ενορία του μια οργάνωση πολιτών ως τις ιστορίες των κατοίκων της Νέας Ορλεάνης που προσπαθούν να φέρουν τους συμπολίτες τους στις κάλπες με τους ήχους μιας ορχήστρας τζαζ χορεύοντας στους άδειους δρόμους που κατέστρεψε ο τυφώνας Κατρίνα . Ο Stout περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αυτοί οι απλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ιδιότητα του πολίτη, πώς μπορούν να αποκτήσουν και να ασκήσουν την εξουσία, και πώς μπορούν θρησκευτικές ιδέες και θεσμικά όργανα να συμβάλουν στην επιτυχία τους.


Ο Jeffrey Stout είναι καθηγητής Θρησκευμάτων στο Πανεπιστήμιο Princeton University. Ανάμεσα στα βιβλία του συγκαταλέγονται τα έργα  Ethics After Babel και Democracy and Tradition (αμφότερα από τον Princeton University Oress).

H ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ




Αυτόνομο Δίκτυο στην ΟΤΟΕ



Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, 16 μήνες μετά την επιβολή του Μνημονίου στη χώρα ως αποτέλεσμα της κρίσης χρέους, 2 μήνες μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Δημοσιονομικού Πλαισίου, η κατάσταση που βιώνουμε στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας είναι πρωτόγνωρη. Παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες, η ύφεση επιμένει χωρίς να φαίνονται σημάδια ανάκαμψης στον ορίζοντα, η ανεργία καλπάζει, ενώ οι χρηματιστηριακές αξίες αντανακλούν την κατάσταση της πραγματικής οικονομίας και βρίσκονται σε ιλιγγιώδες καθοδικό σπιράλ, έστω κι αν η ανακοίνωση της συγχώνευσης ακολουθήθηκε από ανακλαστική άνοδο των τιμών σήμερα.



Η αγωνία των μεγάλων “παιχτών” του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, είναι να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν γκρεμίζεται το σύμπαν γύρω τους. Στο στόχαστρό τους βρίσκονται οι εργασιακές σχέσεις, που υποβαθμίζονται και απορρυθμίζονται ολοκληρωτικά, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, όπως επίσης και θεμελιώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η δημόσια υγεία και παιδεία. Επιπλέον, ετοιμάζονται για το “μεγάλο κόλπο”, για την υφαρπαγή έναντι πινακίου φακής του πλούτου που βρίσκεται υπό δημόσιο έλεγχο, όπως η ΔΕΗ, το νερό, τα οδικά δίκτυα, οι συγκοινωνίες, οι υποδομές, ο ορυκτός πλούτος, ακόμη και οι... παραλίες!



Πιστός σύμμαχός τους είναι οι κυβερνητικές πολιτικές, που βρίσκουν αγαστή συνεργασία και στήριξη από τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις του μνημονιακού και νεοφιλελεύθερου μπλοκ (ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΣΥ). Το πολιτικό παιχνίδι στρώνεται γύρω από επουσιώδεις αντιπαραθέσεις και κορώνες, τη στιγμή που υπάρχει συμπόρευση στα κορυφαία αντιλαϊκά και αντεργατικά νομοθετήματα. Η συμφωνία στην κατεύθυνση της πολιτικής που εφαρμόζεται είναι απόλυτη.



Στη συναίνεση αυτή βασίζεται η προσπάθεια να καλλιεργηθεί κλίμα ηττοπάθειας στην κοινωνία. Να οδηγηθούν οι εργαζόμενοι στην απάθεια, στην πεποίθηση ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει, καμιά πολιτική δεν μπορεί να αλλάξει. Να ενισχυθεί ο πανικός και η απελπισία, να φορτωθεί όλο το φταίξιμο στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Να πρυτανεύσει ακόμη περισσότερο ο ατομισμός: Ο σώζων εαυτόν σωθείτω!!!



Στο γενικότερο αυτό κλίμα, δυστυχώς, συντονίζονται και οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις, που ιδεολογικά ταυτίζονται με τις συγκεκριμένες πολιτικές, ενώ δεν αποστασιοποιούνται από τα πολιτικά κόμματα που τις εκφράζουν και τις προωθούν. ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και διάφοροι εργοδοτικοί συνδικαλιστές, επιλέγουν και αυτοί την κούφια, ανούσια λεκτική αντιπαράθεση, τη στιγμή μάλιστα, που η φωτιά έχει φτάσει στον... κήπο μας. Τόσο η ΟΤΟΕ, όσο και όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι στον κλάδο, βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους αδράνειας. Ακόμη και η όποια δραστηριότητα περιοδειών και ενημέρωσης, εξαντλείται στην περιγραφή των προβλημάτων, και μάλιστα με τη λογική του “αναπόφευκτου κακού”. Στην ίδια, δηλαδή, γραμμή με την κυβερνητική προπαγάνδα του δήθεν “μονόδρομου”.





ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ



Η εξέλιξη των τελευταίων ημερών, με τη συγχώνευση των Alpha Bank και Eurobank με τη συνδρομή κεφαλαίων από το Κατάρ, αποτελεί το πρώτο κύμα ενός τεκτονικού σεισμού που αναμένεται στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Οι επισφάλειες, τα μη επαρκή εποπτικά κεφάλαια, αλλά και οι έλεγχοι της Blackrock, θα επιταχύνουν τις εξελίξεις, προς μια σημαντική αναδιάταξη του τραπεζικού κλάδου στη χώρα μας.



Το οξύμωρο είναι, ότι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, ή πρόκειται να συμβούν, το Ελληνικό Δημόσιο είτε κωφεύει, είτε συνδράμει σε αυτά τα σχέδια. Παρόλο που ενίσχυσε τις ελληνικές τράπεζες με 5 δις ρευστό (για να μην αναφέρουμε τα πάνω από 70 δις εγγυήσεων...), παρόλο που κρατά στα χέρια του προνομιούχες μετοχές, εν τούτοις δεν παρενέβη σε κανένα σημείο της εν λόγω συγχώνευσης, ούτε και φαίνεται να αναλάβει δράση σε άλλες περιπτώσεις.



Μια ματιά στα στοιχεία αρκεί για να προκαλέσει εύλογες απορίες. Σε αποτιμήσεις της Παρασκευής 26/8, ισχύει ότι:

Η Alpha Bank, με χρηματιστηριακή αξία περίπου 1 δις, έλαβε ενίσχυση 940 εκ, άρα 94% της αξίας της.

Η Eurobank, με αντίστοιχη αξία περίπου 980 εκ, ενισχύθηκε με 950 εκ, δηλαδή το 97% της αξίας της.

Η δε Τράπεζα Πειραιώς, με αξία 650 εκ, ενισχύθηκε με 900 εκ, δηλαδή το 140% της αξίας της.

Εύλογο είναι το ερώτημα, τι κάνει το Ελληνικό Δημόσιο, ως προνομιούχος μέτοχος των παραπάνω τραπεζών; Θα αρκούσε η απλή εφαρμογή του σχετικού νόμου, που προβλέπει τη μετατροπή των προνομιούχων μετοχών σε κοινές, ώστε οι εν λόγω τράπεζες να περιέλθουν στον έλεγχό του. Είναι σαφής, όμως, η πρόθεσή του να συνεχίσει να περιθάλπτει την απρόσκοπτη ιδιωτικοοικονομική λειτουργία του τραπεζικού τομέα. Να συντονιστεί, για μια ακόμη φορά, με τα μεγάλα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου, σε βάρος των αναγκών της κοινωνίας.



Οι τράπεζες με βάση τα σημερινά δεδομένα,

· ή θα γίνουν εργαλεία ανάπτυξης ενταγμένα σε άλλο σχεδιασμό με επίκεντρο την κοινωνία και τις ανάγκες της, σε μια μεγάλη προσπάθεια ανατροπής των πολιτικών (μνημονιακών) δεσμεύσεων που έχει λάβει η κυβέρνηση

· ή θα γίνουν, αυτές οι σκόπιμα απαξιωμένες τράπεζες, εργαλεία στα χέρια μεγάλων, κυρίως, ξένων συμφερόντων για να θέσουν σε πλήρη έλεγχο την όποια μελλοντική ανάπτυξη μπορέσει να υπάρξει στη χώρα.



Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει άμεσα οι τράπεζες να περάσουν στον πλήρη έλεγχο του δημοσίου τώρα. Άλλωστε, οι ελληνικές τράπεζες που αποτελούν το 90% του τραπεζικού συστήματος της χώρας, χρωστούν από τα χρήματα που έχει καταβάλει ως κεφαλαιακή ενίσχυση το δημόσιο (αύξηση μετοχικού κεφαλαίου με προνομιούχες μετοχές), περίπου 5 δις ευρώ. Η συνολική χρηματιστηριακή κεφαλαιοποίηση των τραπεζών σήμερα είναι αντίστοιχα περίπου 5 δις ευρώ, επομένως με όρους αγοράς μπορεί άμεσα να εξαγοραστούν εξολοκλήρου.



Η δεύτερη περίπτωση, που δυστυχώς φαίνεται ότι είναι σε εξέλιξη, περνάει μέσα από την ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη του ελληνικού λαού, εντάσσοντας τις τράπεζες είτε ως έχουν, είτε με εκχώρηση των προβληματικών τους χαρτοφυλακίων σε μια νέα προβληματική τράπεζα (BADBANK), στο Ταμείο Χρηματοδοτικής Σταθερότητας, που έχει χρηματοδοτηθεί με δανεισμό του ελληνικού δημοσίου, με πάνω από 20 δις ευρώ, και που φυσικά θα πληρώσει ο Ελληνικός λαός.



Η τελευταίες κινήσεις συγχώνευσης ALPHA BANK – EUROBANK με την καθοριστική συμμετοχή των επιθετικών κερδοσκοπικών κεφαλαίων του ΚΑΤΑΡ έρχεται να προωθήσει την προδιαγραμμένη (από Τρόικα, μνημόνια, πολιτικές επιλογές της εξουσίας) πορεία του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος.



Κερδισμένοι οι σημερινοί μεγαλομέτοχοι με τους διαχειριστές των τραπεζών και φυσικά τα επισπεύδοντα αρπακτικά κεφάλαια και διάφοροι μεσάζοντες, που πάντοτε βρίσκονται δίπλα στην πολιτική εξουσία και για όλους αυτούς ίσως η κρίση αποτελεί μεγαλύτερη ευκαιρία απ΄ ότι στις ομαλές οικονομικές εξελίξεις.



Χαμένοι για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι που πρώτοι θα κληθούν να πληρώσουν τις οικονομίες κλίμακας που προαναγγέλλονται και ερμηνεύονται με απώλειες θέσεων εργασίας, μειώσεις μισθών, περιορισμός ασφαλιστικών, κανονιστικών και άλλων συμβατικών δικαιωμάτων, ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις. Το χειρότερο δε η γνωστή κατάσταση ανασφάλειας και φόβου για τα χειρότερα, που οδηγούν σε υποχώρηση την συλλογική δράση την αλληλεγγύη και τελικά θα τους αφήνουν έρμαιο στις συνεχείς πιέσεις των εργοδοτών για τα χειρότερα.



Ελπίδα να μπουν φραγμοί στα χειρότερα αποτελεί μόνο μια νέα δυναμική του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο που θα απεγκλωβίζει τα συνδικάτα  από την κυβερνητική κομματική και εργοδοτική κηδεμονία, που αποτελούν  τις μεγάλες πληγές του. Θα ενοποιεί τη δράση τους με τους άλλους κλάδους εργαζομένων και την υπόλοιπη κοινωνία που κινητοποιείται.



Χαμένοι, ακόμη όσοι έτρεφαν ελπίδες, πιστεύοντας στα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης, ότι οι τράπεζες θα αξιοποιούσαν δήθεν τον πακτωλό των κρατικών ενισχύσεων και εγγυήσεων, για να στηριχτεί υποτίθεται η όποια αναπτυξιακή προσπάθεια, που θα ωφελούσε την κοινωνία και τις ανάγκες της, θα στήριζε τη δραστηριότητα των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Φρούδες ελπίδες, για ακόμη μια φορά.



Οι εργαζόμενοι, η κοινωνία ολόκληρη πρέπει πλέον να συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα που «χτίζουν» γύρω μας και να αποποιηθεί την προσχεδιασμένη πορεία καταστροφής, το προμελετημένο έγκλημα. Η μαζική συμμετοχή σε ζωντανά κινήματα και δράσεις είναι ο δικός μας μονόδρομος. Δεν θα μείνουμε βουβοί και άπραγοι, να περιμένουμε κάποιο θαύμα. Ενώνουμε τις φωνές μας, συντονίζουμε τους αγώνες μας, στοχεύουμε στην ανατροπή των βάρβαρων, αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών.



Το ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΗΝ ΟΤΟΕ, μαζί με την Πρωτοβουλία Συνδικαλιστών που απεγκλωβίζονται από τις δυνάμεις τις αδράνειας και απάθειας, καλεί όλους τους εργαζόμενους στις τράπεζες σε δράση. Τα μεγάλα κινηματικά ραντεβού βρίσκονται μπροστά μας. Οι τραπεζοϋπάλληλοι, οργανωμένα και μαζικά, μπορούν και πρέπει να πρωτοστατήσουν στον κοινό αγώνα. Μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, μαζί με όλα εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που αγανακτούν και εξεγείρονται.



Στις 3 Σεπτέμβρη δίνουμε βροντερό παρόν στο μεγάλο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στην Πλατεία Συντάγματος.

Στις 10 Σεπτέμβρη, στη Θεσσαλονίκη, διαδηλώνουμε μαζί με όλα τα συνδικάτα της χώρας ενάντια στις καταστροφικές κυβερνητικές πολιτικές.





ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


O γέρο νέγρο Τζιμ



Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη (πρώτη εκτέλεση)

Μουσική: Μάνος Λοϊζος  

Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης



http://www.youtube.com/watch?v=54Rq4bRMzV8 Εκτέλεση του Μίλτου Πασχαλίδη



Ο γέρο νέγρο Τζιμ
σ' ολόκληρο το Χάρλεμ
ε... γέρο νέγρο Τζιμ
κορνέτα δεύτερη
δεν είχε σαν εσένα.

Μέσα στη νύχτα ούρλιαζε η κορνέτα
λευκοί και νέγροι δίνανε τα χέρια
ε... γέρο νέγρο Τζιμ.

Γιατί να καιν στο Νότο τη σοδειά
όταν πεινάν στον κόσμο τα παιδιά
ποιοι και γιατί σκοτώσανε τον Τζον
τι θέλουν τα παιδιά μας στα Βιετνάμ;

Ο γέρο νέγρο Τζιμ
σε βρώμικο χαντάκι
ε... γέρο νέγρο Τζιμ
τώρα η κορνέτα
πιο δυνατά ουρλιάζει.

Μέσα στη νύχτα ουρλιάζει η κορνέτα
λευκοί και νέγροι δίνουνε τα χέρια
ε... γέρο νέγρο Τζιμ.

 


ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ




ΒΙΡΙΔΙΑΝΑ 

VIRIDIANA
Σινεφίλ | 1961 | Ασπρόμ. | Διάρκεια: 90' | επανέκδοση

ΒΟΞ Θερινός

Πέμ.-Τετ.: 21.00/ 23.00





Ισπανική ταινία σε σκηνοθεσία Λουίς Μπουνιουέλ με τους: Σιλβάνα Κορσίνι, Σίλβια Πινάλ, Φερνάντο Ρέι, Φρανσίσκο Ραμπάλ, Κριστιάν Βαντίμ, Μαργκαρίτα Λοθάνο

Η δόκιμη μοναχή Βιριδιάνα επισκέπτεται τον θείο της, ο οποίος αποπειράται να τη βιάσει και αυτοκτονεί. Εκείνη, γεμάτη τύψεις, εγκαταλείπει το μοναστήρι και αφιερώνεται σε αγαθοεργίες.

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1002396

ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ, ΚΑΙ ΔΗ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ, ΔΕΝ ΕΓΓΥΩΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΞΟΧΑ "ΒΕΒΗΛΗ" ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΗΣ, ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ ΣΤΙΣ ΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ - ΤΟ ΦΙΛΜ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΜΟΛΙΣ ΤΟ 1977! Η ΒΑΘΙΑ ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΠΛΑΝΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΚΡΕΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΗΣ ΑΥΤΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΕΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΣΚΗΝΗ-ΣΟΚ ΤΟΥ "ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ".



Το ανέκδοτο της ημέρας


Πέθαναν λοιπόν ο Φαν Μπάστεν, ο Πελέ και ο Μαραντόνα και πηγαίνουν στον Παράδεισο. Τους υποδέχεται ο Αγ. Πέτρος και τους πηγαίνει στον Θεό. Εκείνος τους ζητά να απολογηθούν για την ποδοσφαιρική τους ζωή. Τον λόγο παίρνει πρώτος ο Φαν Μπάστεν:

- Εγώ Κύριε, δεν ήμουν και πολύ πιστός, πιστεύω όμως πως ήμουν πολύ καλός παίκτης και χωρίς να ζητώ την βοήθειά σου, έκανα πολλά. Ωστόσο, ποτέ δεν αρνήθηκα την ύπαρξή σου.

- Πολύ καλά. Κάθισε αριστερά μου, του λέει ο Θεός.

Δεύτερος μίλησε ο Πελέ:

- Εγώ Κύριε, πάντα ήμουν πιστός. Σε κάθε αγώνα έκανα τον σταυρό μου, διάβαζα θρησκευτικά βιβλία και με το ταλέντο που μου έδωσες πέτυχα πολλά στο ποδόσφαιρο.

- Ναι, ναι, το γνωρίζω, ήσουν πολύ καλός άνθρωπος. Κάθισε δεξιά μου, απάντησε ο Κύριος.

- Εσύ Αρμάντο;, ρώτησε τον Μαραντόνα.

- Εγώ νομίζω ότι έχεις κάτσει στην θέση μου!


Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)

 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)                                                                    του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...