Κινητοποιήσεις στο ΗΒ
Μαρία Πενταράκη[1]
Άρχισαν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις και στο ΗΒ. Στις 19 Σεπτεμβρίου έλαβε χώρα η πρώτη διαδήλωση ενάντια στις εξαγγελθείσες περικοπές κοινωνικών δαπανών της συμμαχικής κυβέρνησης των Tories και των Liberals κατά τη διάρκεια του συνεδρίου των Liberals. Η διαδήλωση έγινε στο Λίβερπουλ μία εργατούπολη με αγωνιστικό παρελθόν και από ότι φαίνεται μέλλον. Ήταν η πρώτη μου διαδήλωση στο ΗΒ αφότου μετακόμισα και η πρώτη διαδήλωση σε εθνικό επίπεδο μετά τις εκλογές στο ΗΒ. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της οργανωτικής επιτροπής οι διαδηλωτές/τριες ήταν περίπου 4000. Αριθμός σημαντικός για το μέγεθος της πόλης . Το κάλεσμα προερχόταν κυρίως από συνδικάτα αλλά και από άλλες οργανώσεις (φεμινιστικές, αναρχικές, αλληλέγγυες σε πρόσφυγες οργανώσεις κλπ). Σύμφωνα με την Debs Gwynn, συνδικαλίστρια εκπαιδευτικό, η πόλη του Λίβερπουλ θα επηρεαστεί δυσανάλογα σε σχέση με τις άλλες πόλεις, επειδή συγκεντρώνει πολύ μεγαλύτερο αριθμό προνοιακών υπηρεσιών καθώς και δημοσίων υπαλλήλων σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Οι γυναίκες θα πληγούν δυσανάλογα αφού εργάζονται σε μεγάλο ποσοστό σε υπηρεσίες από όπου θα γίνουν περικοπές. Η Debs, όμως, μού αναφέρει ότι οι κάτοικοι στο Λίβερπουλ είναι πολύ θυμωμένοι, ποτέ δεν εχουν εκλέξει συντηρητικό βουλευτή ή συντηρητικη δημοτική αρχή, κάποιοι από αυτούς ψήφισαν τους Liberals στις τελευταίες εκλογές πιστεύοντας ότι αποτελούσαν μια πιο προοδευτική λύση από ότι το κόμμα των Εργατικών. Μού αναφέρει ότι όταν η κυβέρνηση της Θάτσερ επέβαλε ένα όριο προυπολογισμού σε κάθε κάθε δημοτική αρχή, η δημοτική αρχή του Λίβερπουλ αρνήθηκε και ανέπτυξε ένα μοναδικό σε μέγεθος σε σχέση με το υπόλοιπο ΗΒ πρόγραμμα δημοτικής στέγασης (council houses). Σε αυτή την κουλτούρα αντίστασης στηρίζεται η Debs και ευελπιστεί ότι το κίνημα αντίστασης θα μεγαλώσει. Από την άλλη μεριά, όμως, ο Ireland Daren συνδικαλιστής των σιδηροδρόμων που μετέχει στο διοικητικό συμβούλιο του Merseyside TUC (Trade Unions Congress) και βασικός οργανωτής της συμμαχίας "Σταματήστε τις περικοπές" (Stop the Cuts Coalition) είναι λίγο πιο απασιόδοξος και μού αναφέρει ότι έτσι και το κάθε τμήμα της αριστεράς δεν σταματήσει τους ηγεμονικούς τακτικισμούς του και δεν συσπιερωθεί σε ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα τα βλέπει δύσκολα τα πράγματα. Μού αναφέρει ότι ο κόσμος είναι κουρασμένος μετά από 30 χρόνια καπιταλιστικής κυριαρχίας και ότι ο μόνος τρόπος να επανεργοποιηθεί είναι να δει την αγωνιστική προοπτική μίας ενωμένης αριστεράς. Ευελπιστεί, όμως, και αυτός ότι η φιλοσοφία πίσω από το σύνθημα του εργατικού κινήματος an injury to one is an injury to all θα ξανα-εμπεδωθεί ξανά πέρα από το επίπεδο της ρητορικής από όλα τα κομμάτια της αριστεράς και έτσι θα δημιουργηθεί η εννιαία αριστερά που είναι και το ζητούμενο για την ανατροπή του καπιταλισμού. Τελειώνοντας μου θυμίζει το κάλεσμα των συνδικάτων για τις 29/9 για την συνέχιση και κλιμάκωση των αγώνων.
No comments:
Post a Comment