ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΝΤΙ"

Σήμερα κατάλαβα για τα καλά ότι τέλειωσαν «τα χρόνια της αθωότητας». Άργησα, θα μου πείτε και με το δίκιο σας. Όταν, όμως, έχεις συνδέσει όλη την προηγούμενη διάρκεια της ζωής σου με ορισμένα πράγματα και αυτά ξαφνικά χάνονται, ε, κάπως έτσι νοιώθεις.

Πρωτοδιάβασα το ΑΝΤΙ ήδη από το 1ο τεύχος του, που μας είχε φτάσει παράνομα στην Αμερική το 1973. Στα λυκειακά μου χρόνια στην Ελλάδα, τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια στην Πάτρα, και ως τα «Κοσκωτικά» το ΑΝΤΙ ήταν (όπως κι ο Σχολιαστής ή ο Πολίτης) ο δεκαπενθήμερος πολιτικο-θεωρητικός σύμβουλός μας. Μετά, ομολογώ, ήμουν άτακτος αναγνώστης, μιας και η έκρηξη του περιοδικού τύπου της αριστεράς, που ακολούθησε την κατάρρευση του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού», μας ανάγκαζε να διαβάζουμε τα πάντα με πιο γρήγορους ρυθμούς για να συλλαμβάνουμε την κοινωνικο-πολεμική της αριστεράς.

Τώρα, το ΑΝΤΙ κλείνει. Δεν θα το ζητάμε στα περίπτερα αλλά, τουλάχιστον, θα διαβάζουμε τα παλιά του τεύχη και όσα είναι αναρτημένα στις ιστοσελίδες του και θα ξαναθυμόμαστε τα περασμένα ή θα ανακαλύπτουμε πτυχές των γεγονότων που η πρώτη, ή και η δεύτερη ακόμα, ανάγνωση μας έκρυβε από την αντίληψή μας.

ΑΝΤΙΟ ΑΝΤΙ.

Θανάσης Τσακίρης